مصطفی رحیمی از روشنفکرانی بود که تفکر را با تعهد و تعهد را با تحمل به یکجا داشت. در ایام تحصیل در پاریس با اندیشههای اگزیستانسیالیستها و بهویژه ژان پل سارتر آشنا میشود و از همان زمان در کنار مطالعه و تحقیق، کمر همت به تألیف و ترجمه درباره سارتر و از سارتر میبندد. او از نخستین کسانی بود که در معرفی سارتر به ایرانیان بیشترین سهم را داشت و هرگز در معرفیاش تابع مُد زمانه نبود، هرچند فرزند زمانه خود بود. اگر سارتر را انتخاب میکند به این سبب است که سارتر اندیشه را با تعهد همراه میکند؛ چیزی که سخت با مذاق او خوشایند و در تمام حیات علمی خود نسبت به آن کوشا بود.
در تمامی نوشتههای رحیمی میتوان رد پای سارتر را دید؛ هم در باب او نوشت و هم از او ترجمه کرد. اما در کنار معرفی و بررسی و حتی ستایش از این فیلسوف فرانسوی از نقد و خُرده بر او کوتاهی نکرد؛ و این به رویه فکری و سلوک اخلاقیاش برمیگشت.