کتاب افلاطون نشر انتشارات خوارزمی

افلاطون از اشراف‌زادگان آتن است. تبار مادرش به‌برادر سولون می‌رسد و نیاکان پدرش از طریقی افسانه‌آمیز به کودروس‌شاه می‌پیوندند. با شهر آتن که قوانین سولون را پدیدآورده و بر سپاه ایران پیروز گردیده و آزادی را نجات داده و تراژدی را زاده و آکروپلیس را بنا نهاده‌بود پیوندی ناگسستنی داشت، و از تبار بلندش روحی نیرومند و سبکبال و آزاد، که پروردۀ تربیتی سختگیر و زندگی‌ای آکنده از سختکوشی است، به‌ارث برده‌بود.

در بیست‌سالگی در حلقۀ دوستان سقراط درآمد و بدین سان اشراف‌زاده‌ای آتنی به‌مردی خرده‌پا از طبقۀ متوسط سرسپرد. از جزئیات معاشرت آن دو (از ۴۰۸ ق. م) تا مرگ سقراط (۳۹۹ ق. م) چیزی نمی‌دانیم.

افلاطون در چهل‌سالگی (تقریباً ۳۸۹ تا ۳۸۸) سفری به‌جنوب ایتالیا و سیسیل کرد. در ایتالیا با فیثاغوریان و در سیراکوس با دیونیسیوس نخستین آشنا شد و با برادر زن او دیون، که در آن هنگام جوانی بیست‌ساله بود، دوستی گزید و دیون با شور و اشتیاق تمام به‌فلسفۀ او دل بست. افلاطون پس از بازگشت از این سفر (تقریباً در سال ۳۸۸ ق. م) آکادمی را بنیان نهاد و در ۳۶۸ که شصت‌ساله بود ارسطو، جوانی بیست‌ساله، در جرگۀ شاگردانش درآمد و بیست سال تمام، تا مرگ استاد (در ۳۴۷ ق. م)، از او جدا نشد.

-از متن کتاب-