کتاب ستاره‌ی دوردست نشر انتشارات کتاب‌سرای نیک

در همان ایام، آخرین قایق‌های نجات جبهه‌ی متحد مردمی غرق شدند. به زندان افتادم. اوضاع من در بازداشت، اگر نگوییم گروتسک، اوضاع مسخره‌ای بود. زندانی شدن، هرچه بود، بهتر از ول گشتن توی خیابان و کافه بود، بیشتر شبیه به این بود که کز کرده توی اتاقم برای بیرون آمدن از رختخواب طفره بروم، منظورم این است که شاهد نخستین اقدام شاعرانه‌ی کارلوس ویدر بودم، هرچند در آن اوضاع و احوال نمی‌دانستم کارلوس ویدر چه کسی است یا این‌که چه به روز خواهران گارمندیا آمده.

اواخر یک روز بعد از ظهر اتفاق افتاد ـ ویدر شیفته‌ی گرگ و میش غروب بود ـ آن هم در حالی که زندانی‌ها، که هفتادنفری می‌شدیم، در لاپنیا مرکز حمل و نقلی واقع در حومه‌ی کنسپسیون، یا درست‌ترش در تالکاهوآنو، به وقت‌کشی مشغول بودند، در محوطه به شطرنج یا گپ و گفت خشک و خالی سرگرم بودند.

چند رشته ابر، در آسمانی که نیم ‌ساعت قبل‌تر صاف صاف بود، ظاهر شد. رو به شرق، به اشکالی مثل سیگار یا مداد شبیه بود، ابرها اولش که بالادست ساحل بودند، به سیاه و سفید می‌زدند، منتها همین ‌که به سمت شهر تغییر مسیر دادند، صورتی شدند، بعد به بالای دره که می‌رفتند به رنگ قرمز شنگرف درآمدند.

به دلایلی تصورم این است که من تنها زندانی‌ای بودم که به آسمان نگاه می‌کردم، بعید نیست از عوارض نوزده‌سالگی بوده باشد.

بعد، از دل‌ ابرها، هواپیمایی ظاهر شد. اولش به اندازه‌ی نقطه‌ای نه بزرگ‌تر از یک پشه بود. خیال می‌کردم از فرودگاهی موقتی جایی آن حول و حوالی می‌آید و بعد از پرواز در حاشیه‌ی ساحل، به پایگاه برمی‌گردد. آهسته ولی یکنواخت، انگار که هواپیمایی بدون موتور باشد، به سمت شهر نزدیک می‌شد. به سختی می‌شد به این نتیجه رسید که ابرهای سیروسی را در ارتفاعات زیاد و ابرهای مداری‌شکل ‌را، هر دو، باد به بام‌ها کشانده باشد. چنین به نظر می‌رسید که به آرامی ابرها حرکت می‌کنند، منتها خیلی زود متوجه شدم خطای دید است. بالاسر به مرکز حمل و نقل که رسید، صداش عین ماشین لباسشوییِ خراب بود. چهره‌ی خلبان را می‌شد دید، در خیال می‌دیدمش که برای ما دست تکان می‌دهد و خداحافظی می‌کند. بعد هواپیما نوکش رو به بالا تغییر جهت داد و اوج گرفت و به سرعت از فراز مرکز کنسپسیون پرواز کرد.