کتاب مأمورهای اعدام نشر توسعه محتوای لحن دیگر - نسخه صوتی

سالار وفایی

۱۴۰۴-۰۴-۰۸

3

رفتار شخصیت‌ها به‌مانند آثار قبلی مک‌دونا خشن نیست، یا حداقل می‌شود گفت خشونت‌اش در پاسخ به کنش دیگر شخصیت‌ها نامتجانس نیست. به همین دلیل هم کم‌تر از دیگر آثارش خنده‌آور است. نه به اندازه‌ی آثار قبلی، اما در این اثر نیز ارزش‌های انسانی برای شخصیت‌ها مفت نمی‌ارزد و خون آدمی هدر است؛ دو مأموری که بر سر تعداد معدومین با هم رقابت دارند، نه‌تنها اندکی از حرفه‌ی پست‌شان عذاب وجدان ندارند، بلکه آرزو می‌کنند تعداد بیشتری را هم اعدام کرده بودند. هری که به اعدام کردن نازی‌های «خوک» افتخار می‌کند و مجازات اعدام را مجازاتی شایسته می‌داند، به درجه‌ای از سبعیت نسبت به هم‌نوع خود رسیده که بتواند هموطن بی‌گناه خود را نیز بالای دار بکشد؛ آن هم در میانه‌ی مستانی که با بی‌عملی‌شان به بازتولید خشونت دامن می‌زنند. جامعه‌ای که بابت خون هنسی یقه‌ی هری، این مأمور دولت را نگرفته، به‌نحو ضمنی راه را برای کشتن مونی هموار کرده است. امیدی به توقف بازتولید خشونت نیست؛ چراکه شرلی، نماینده‌ی نسل بعدی نیز قربانی سوءاستفاده‌ی جنسی شده و نسبت به مرگ مونی بی‌اعتناست. گروه گویندگان کتاب را حرفه‌ای خوانده بودند. از پی‌گفتار مترجم نیز لذت بردم.

بابک قائدنیا

۱۴۰۴-۰۲-۱۸

4

خواندن این نمایشنامه تجربه جالبی بود؛ خشونت فیزیکی و روانی در فضای طنزآمیز اما تلخ این نمایشنامه موج می‌زند. به قول معروف، طنز در «مأموران اعدام» برای برانگیختن اضطراب و نقد اخلاقیات اجتماعی یا به عبارتی به منظور راه انداختن یک 《دادگاهی اخلاقی》 است و با توجه به سال نگارش، ۱۹۶۵، همزمان با دوران داغ ممنوعیت اعدام در اروپا است. 👍 نکته‌ای که احساس کردم مک‌دونا بر آن تاکید دارد و من عمیقا به آن باور دارم، این‌ است‌ که 《گذشته پاک نمی‌شود و جامعه با چهره‌های خشونت‌آمیز ،حتی آنها که قانونی خشونت ورزیده‌اند، برخورد می‌کند》 👎 به نظر من شخصیت‌پردازی زنان در این‌نمایشنامه چندان قوی نیست، پایان‌بندی هم همینطور.

خوب چرا دادگاه ها افراد بی گناه رو دارن اعدام میکنن نمیشه از این کار کوفتی و بد دست بکشن؟ آخه چی نصیبشون میشه با این کار لجن پول هم اگه دستشون برسه اون پول خوردن نداره چون پول پر خونه خون مردم روش هست