کتاب صوتی چرا می خوابیم؟ نشر توسعه محتوای لحن دیگر

بخشی از کتاب: دوست دارم امروز درباره‌ی یکی از موضوعاتِ موردعلاقه‌م صحبت کنم: یعنی عصب‌شناسی خواب. حالا صدای زنگ ساعت رو تصور کنین، همون زنگی که برای همه‌مون آشناست، همون زنگِ بی‌وقتی که مهم‌ترین لحظه‌ی تجربه‌ی رفتاریمون، یعنی خوابمون رو متوقف می‌کنه. اگه از اون دسته از آدم‌های معمولی باشین، حدودِ سی و شش درصد از عمرتون باید تو خواب بگذره و به این معنیه که اگه ۹۰ ساله باشین، ۳۲ سال از این سال‌ها رو تو خواب گذروندین. این سی و دو سال که تو خواب می‌گذرن نشون می‌دن که خواب تو زندگی خیلی مهمه. و علیرغم این موضوع، خیلی از ما اصلاً به خواب فکر نمی‌کنیم و اهمیتی هم بهش نمی‌دیم. امروز دوست دارم دیدگاه‌ها و نظرتون درباره‌ی خواب رو عوض کنم؛ پس لازمه که برای آغاز سفرمون به کمی قبل‌تر بریم و از اون‌جا شروع کنیم.«از شبنمِ سنگین و عسل‌واره‌ی خواب لذت ببر» میدونین این جمله از کیه؟ این عبارت از شکسپیر در ژولیوس سزاره. «آه ای خواب، ای خواب آرام، ای پرستار آرامِ طبیعت، چطور از تو ترسیدم؟» این جمله هم از شکسپیر بود. از همون نمایشنامه‌ی اسکاتلندی. در همون زمان‌ها، توماس دِکِر، که یکی دیگه از نمایشنامه‌نویس‌های الیزابتیه به صورت پیشگویانه‌ای میگه: «خواب زنجیری زرین است که سلامتی را به تنمان گره زده». ولی اگه ۴۰۰ سال بریم جلوتر، حرفایی که راجع به خواب زده می‌شه یکم تغییر می‌کنه. توماس ادیسون در اوایلِ قرن بیستم میگه: «خواب هدر دادن زمان به طوری مجرمانه‌ و میراثی به جا مانده از دورانِ غارنشینی‌مان است.» بنگ! و اگه سری بزنیم به دهه‌ی هشتاد، ممکنه خیلی از شما حرف مارگارت تاچر رو یادتون باشه که گفته: «آدم‌های بزدل و ضعیف می‌خوابن». همینطور اون نقل قول معروف از بدنامِ وال‌استریت، گوردُن گِکو، رو ممکنه یادتون باشه که می‌گفت: «پول هیچوقت نمی‌خوابه.»