کتاب مخمل و جین تن خانواده ات کن اثر دیوید سداریس نشر بنگاه ترجمه و نشر کتاب پارسه

«خونه‌ا‌م – خب، یکی از خونه‌هام.» تا آخر روز، من و مادرم این جمله را پنجاه بار تکرار کردیم. تور باغ مهم نبود، قسمت اول جمله‌اش بود که لذت بزرگی به ما می‌داد. بین دو کلمۀ خونه‌ام و خب، همان‌طور که از خط فاصله مشخص است مکثی گذاشته شده بود، لحظه‌ای کوتاه که او فکر کرده بود، چرا که نه؟ کلمۀ بعدی (یک) طوری از دهانش بیرون آمد، انگار با نسیمی ملایم بیرون رانده شده، و این قسمت سختش بود. باید دقیقاً درست ادایش می‌کردی وگرنه جمله قدرتش را از دست می‌داد. آن یک با جا گرفتن میان خنده‌ای خودآگاهانه و آهی از روی یک سردرگمی شاد، به جمله‌اش معنایی دوگانه بخشید. به همترازهایش این معنی را می‌رساند که: «من رو ببینید، مدام این‌ور و اون‌ور تو رفت‌وآمدم.» و به کم‌اقبال‌تر از خودش این معنی را که «چی فکر کرده‌اید، بیشتر از یک خونه داشتن کلی زحمت داره.» ده بیست بار اولی که جمله را گفتیم، صداهامان تیز و پرافاده بود، اما تا اواسط بعدازظهر دیگر صاف شده بود. ما چیزی را که این زن داشت می‌خواستیم. مسخره کردنش آن را به طرز نا‌امیدکننده‌ای دور از دسترس نشان می‌داد و بنابراین به خود عادی‌مان برگشتیم. مادرم به تندی گفت: «خونه‌ام- خب، یکی از خونه‌هام.» به شکلی که انگار بخواهد دقیق و باجزئیات صحبت کند، به همان شکلی که می‌گفت: «دخترهام- خب، یکی از دخترهام.» اما داشتن خانۀ دوم خیلی پرجلوه‌تر از داشتن دختر دوم بود و برای همین لحنش درست درنمی‌آمد. من از روش مخالف استفاده کردم؛ با اغراق در کلمۀ یک، به شکلی که شنونده را بی‌بروبرگرد منحرف کند.