کتاب در سیدخندان کسی را نمی کشند اثر مهام میقانی نشر بان

معلوم بود که گاوصندوق پر از کاغذ یا شاید اسکناس و برگۀ چک بوده. هیچ چیز دیگری در گاوصندوق سالم نمانده بود؛ جز جعبه‌ای فلزی که آب شده بود و نمی‌شد سرنخی از آن به دست آورد مگر اینکه آن را به متخصص بررسی صحنه جرم می‌سپردند تا آن را به آزمایشگاه ببرد. وقتی داشت از خاکسترهای هر طبقه در کیسه‌های پلاستیکی که گروهبان همراه خود داشت می‌ریخت، یادش افتاد که تا به حال سه بار وارد آسانسورهای ساختمان پلاسکو شده بود. هر سه بار فقط برای کنجکاوی به طبقات بالا رفته بود و گرچه بارها از پاساژ پلاسکو ماهی و لوازم آکواریوم خریده بود در طبقات ساختمان هیچ‌وقت کاری نداشت. یادش آمد که آسانسور آن ساختمان به اندازه جا دادن شش نفر بزرگ بوده، اما به اینکه امکان جا دادن یک گاوصندوق ۴۷۰ کیلوگرمی در آن بوده یا نه شک کرد. بعد فکر کرد چرا هیچ‌کس نباید دنبال چنین گاوصندوق بزرگ و احتمالاً مهمی نیامده باشد؛ آن هم گاوصندوقی که یک safe package کوچک یا همان جعبه فلزی نسوز رمزداری در آن بوده که دست قطع شدۀ زنی را در خود نگه می‌داشته. فکر کرد: «من برای همین این‌جا هستم. اول باید صاحب گاوصندوق را پیدا کنم. آن موقع بعید نیست خیلی زود بفهمم صاحب دست کیست و بعد باید دنبال زنده بودن یا نبودن آن باشم.» وقتی قیمت گاوصندوق را در وب‌سایت دید ته سیگارش را زمین انداخت. ۲۸ میلیون تومان. در حالی‌که گران‌ترین گاوصندوق آن وب‌سایت بعد از گاوصندوق بزرگ آلمانی شانزده میلیون تومان بود. حالا باید چند کار می‌کرد. اول از گروهبان، که تازه فهمید نامش عباس سرابی است، خواست با رعایت تمام قواعد یک پروندۀ محرمانه از ستوان یحیایی که متخصص بررسی صحنۀ جرم بود و نقیبی چندباری قبلاً با او کار کرده بود بخواهد اول خاکسترهایی را که او جمع کرده بود به آزمایشگاه ببرد و بعد سراغ گاوصندوق بیاید.