کتاب بیست دقیقه در منهتن نشر بان

مایکل سورکین معمار، شهرساز و منتقد برجسته‌ای در زمینه‎ی طراحی شهری است که بیش از هر چیز شهرت‌اش را مدیون پیوندی است که میان ابعاد کالبدی شهر و ساختار اجتماعی و فرهنگی آن ایجاد می‌کند. نوشته‎های او از ‎پرمایه‎ترین و نافذترین نوشته‎های شهرسازی امریکا در سه دهه‎ی اخیر بوده و تأثیر ‌بسزایی بر نظریه‎های اجتماعی و ادراکی طراحی گذاشته است. کتاب بیست دقیقه در منهتن، که نخستین‌بار در سال ۲۰۰۹ منتشر شد، حاصل زندگی سورکین در متن شهری منهتن است، بااین‌حال، صرفاً یک یادداشت شخصی نیست. او از نوشتن خاطرات‌اش آغاز می‌کند تا شالوده‌ای ادبی ‌ــ و طنزآمیز‌ ــ به متن خود ببخشد و چارچوب علمی و نظری خود را بر آن بنا کند. بیست دقیقه مدتی است که سورکین از خانه تا دفتر کارش قدم می‎زند؛ کتاب حاضر به توصیف این پیاده‎روی می‎پردازد و در دل این توصیف کیفیت‎های کالبدی و اجتماعی شهر را بازگو می‎کند. او دراین‌باره می‎نویسد: ایده‎ی کتاب حدود پانزده سال پیش شکل گرفت. پیاده‎روی زمان و فضایی تفکربرانگیز است و حرکت هرروزه در محدوده‌ای یکسان به من فرصت داد تا در این دوره‎ی نسبتاً طولانی چیزهایی را ببینم: ساخت‎وسازها، فعالیت‎های فصلی، تغییرات زندگی تجاری، تغییرات فرهنگ و جمعیت. با اندیشیدن به رخدادهای شادمانه‌ی شهر و همین‌طور به کیفیت‌های محیط پیرامون خود، به نظرم رسید که چیزی دراین‌باره بنویسم. صرفاً نمی‎خواستم کار عامه‎پسندی بکنم، می‎خواستم مباحثی را کنار هم بیاورم که معمولاً از هم جدا هستند: فرم، اقتصاد، جامعه‎شناسی، سیاست و زندگی شبانه‎روزی. برای مثال می‎خواستم نشان بدهم که تناسبات پله‎ها چگونه به سازمان‎دهی املاک (و مسائل فراتر از آن) مرتبط می‎شود. نوشتن بیست دقیقه در منهتن خیلی طول کشید و شاید پنج یا شش کتاب دیگر را در خلال نوشتن آن کامل کردم. هم‎چنین در این سال‎ها از دفتر قبلی‎ام بیرون رانده شدم و مسیرم تغییر کرد. اما پیاده‎روی‎ام مثل قبل بود و در یک محله انجام می‎شد. متون بسیاری درباره‌ی شهر و زندگی شهری نیویورک نوشته شده که از جمله‎ مهم‌ترین آن‎ها باید به کتاب ارزشمند جین جیکوبز، مرگ و زندگی شهرهای بزرگ امریکایی (۱۹۶۱)، اشاره کرد؛ کتابی که بیست دقیقه در منهتن از آن تأثیرات فراوانی گرفته است. جیکوبز شهرساز یا معمار نبود و نظریات‌اش را فقط بر پایه‎ی زندگی در بافت شهری منهتن پی ریخته بود؛ او منتقدی اجتماعی بود که آرمان حضور فعال اجتماع در کالبد شهرها را در سر داشت و کیفیت‎های حضور مردم را در خیابان‎ها و پیاده‎روها گوشزد می‎کرد. شاید بتوان گفت داستانی‌بودن کتاب سورکین نیز در پی بیان واقعی این کیفیت‎هاست. درسی که از سورکین می‎آموزیم تعامل با تمام چیزهایی است که در هم آمیخته‌‎اند و فضای شهرها را شکل می‌دهند.