کتاب فرانقدهایی بر ناخودآگاه سیاسی نشر نیماژ

هرگونه بحث واقعا سودمندی درباره ی تفسیر را پیش از چیستی تفسیر باید از چرایی آن آغاز کرد. به بیان دیگر، آنچه پیش از هر چیز نیاز به توضیح دارد، نه چگونگی تفسیر درست متن، که اساسا ناگزیری مان از تفسیر است. هر گونه تأملی درباره ی تفسیر مستلزم غور در غرابت و وضعیت غیرعادی هرمنوتیک است؛ هر تفسیری به نوبه ی خود باید حاوی تفسیری باشد درباره ی موجودیت خود؛ تفسیری باید باشد که وثاقت و وجاهت خود را نیز ثابت کند: هر نقدی در عین حال باید همچون فرانقد عمل کند. (فردریک جیمسن)

برخورد جیمسن با نظریه های غیر مارکسیستی را می توان برخوردی حقیقتا دیالکتیکی انگاشت: جیمسن بر آن نیست تا این دیدگاه ها را به هوای تمامیتی موهوم، دفعتا از نگره ی مارکسیستی خود کنار بگذارد؛ تعالی جویی از این رویکردها را جیمسن در عوض، وامی نهد به گردآوری، سنجش، و بازیابی دستاوردهایشان در افق استعلاناپذیر ماتریالیسم تاریخی. وجه امتیاز اصلی جیمسن از اکثر همتایان اش، برمی گردد به جدال سیاسی او بر سر معنا و کارکرد خود نقد. میدان نقد، برای کسی که شعر خود را از آینده به وام می گیرد، جای تن آسانی نیست. (تری ایگلتون)

جیمسن با نگاه ریزبینانه ی خود در فلسفه ی تاریخ توانسته است نظریه های مختلف تفسیر را بنابر شرایط شکل گیری شان تاریخی سازی کند. بنابراین، جیمسن به جای طرد این نظریه ها، نسبتی میان بصیرت ها و غفلت هایشان برقرار می کند و قوت محدودشان را در تناسب با هم صدایی بی چون و چرای آنها با خرده قوانین ناظر بر گوشه هایی از زندگی فروپاشیده ی اجتماعی، و همراهی بی گفت و گوی آنها با زیربخش هایی از یک کلان ساختار فرهنگی پیچیده و فزاینده می بیند. (سارا دنیوس)