کتاب صوتی رایگان درس گفتار تبدیل رنج بزرگ به کار بزرگ نشر موسسه چهره‌ی فرزانه‌ی روز

چه بسا کاندیداهایِ رنج‌هایِ بزرگ آن‌هایی نیستند که معمولاً به عنوانِ رنج‌هایِ بزرگ معرّفی‌شان می‌کنیم. از رنج‌هایِ بزرگ کمتر نام برده می‌شود. رنج‌هایی را که می‌بریم می‌شود به هفت نوع تقسیم کرد. این هفت پدیده به لحاظِ شدّت و حدّتی که از آن‌ها رنج می‌بریم خیلی فرق می‌کنند و چه بسا رنج‌هایِ بزرگ در بعضی از انواع بیشتر از انواعِ دیگر یافت شوند:

۱. رنج بردن از محدودیّت‌هایی که نوعِ بشر و فردِ بشر دارد: این عمیق‌ترین نوعِ رنجی است که می‌بریم. مثلاً از نادانی‌ها و ناتوانایی‌ها و ناتوانی‌هامان رنج می‌بریم. از این‌ رنج می‌بریم که هر چه می‌کنیم، ‌بالاخره خطاءکاریم؛ اگر از مفهومِ خطاءِ اخلاقی استفاده کنیم. اگر از مفهومِ گناهِ دینی و مذهبی استفاده کنم، آخِر می‌بینیم گناه‌کاریم. ما از احساسِ گناه و تقصیر رنج می‌بریم. این نوعی نادانی یا ناتوانی یا نادانی و ناتوانی است. رنجِ از مرگ، رنج از ناتوانی در استمرار بخشیدن به زندگیِ این‌جهانی‌ است. از ضعفِ اراده رنج می‌بریم که نوعی ناتوانی است. همه‌یِ اینها محدودیّت‌اند. بزرگترین رنج‌هایِ بشر این رنج‌ها هستند. از هر چیزِ دیگری رنج ببرید، آن را از زندگی‌تان حذف می‌کنید، امّا ارتباط با خودِتان را که نمی‌توانید قطع کنید؛

۲. رنج‌هایِ انسان‌هایِ دیگر: وقتی انسان‌هایِ دیگر را در رنج می‌بینیم (در ناحیه‌هایِ جسمی، ذهنی، ‌روانی و ارتباطاتِ اجتماعی‌)، احساسِ نوعی هم‌سرنوشتی و هم‌سرشتی با آنها می‌کنیم و از رنجِ آنها رنج می‌بریم؛

۳. موردِ ظلم واقع شدنِ همنوعانِ‌مان: از ستم و بیدادای که بر آنها وارد می‌شود رنج می‌بریم؛

۴. احساسِ این‌که به خودم ظلم می‌شود: درد و رنجی که آدم از ظلمِ به دیگران می‌برد، بیشتر از درد و رنجی است که از ظلمِ به خودش میبرد؛

۵. درد و رنجی که از بلایایِ طبیعی و حوداثِ زندگی می‌بریم: این بلایا همیشه با فقدان همراهند و فقدانِ عزیزان یا ارتباطات یا مادّیاتِ زندگی را تجربه می‌کنیم؛

۶. درد و رنجِ ناشی از پیش آمدنِ ناخوش‌آیندهایِ سلیقه‌ایِ ما در زندگی: در این جا، ظلمِ عینی نیست. مثلاً متدیّنم و از سبکِ زندگیِ بی‌تدیّن‌ها رنج میبرم. این درد و رنج‌ها ناشی از ذوق و سلیقه‌هایِ ما هستند؛

۷. رنج از دردِ جسمانی‌مان.

در این ترتیبی که عرض کردم، شدّت و حدّتِ درد از بالا به پایین کمتر می‌شود.