کتاب کافکا در ساحل هاروکی موراکامی نشر آزرمیدخت

پسری که کلاغ نام داشت با لحنی وارفته گفت: «پس پول رو می‌گیری؟» پسر طوری این کلمات را بیان می‎کرد که گویی تازه از خواب بیدار شده و برای حرف زدن زورش کرده‌اند، ولی او کاملا بیدار است و مثل همیشه فقط دارد نقش خواب‎آلودگی را بازی می‎کند. سرم را به نشانه‌ی تائید تکان می‌دهم؛ «چقدر؟» ارقام را در سرم مرور می‎کنم، «تقریبا سی‌وپنج هزار ین نقد و بقیه‌اش را از خودپرداز تهیه می‎کنم. درسته پول زیادی نیست ولی به نظر کافی می‌رسد، برای الآن.» کلاغ گفت: «بد هم نیست، برای الآن.» بازهم به نشان از تائید سری تکان می‌دهم. «فکر نمی‎کنم از هدایای کریسمس یا پول بادآورده‌ای از طرف بابانوئل باشد.» جواب دادم: «درست فکر می‌کنی.» پسر کلاغی نیشخندی زد و همان‎طور که به اطرافش می‌نگرد با لودگی می‎گوید: «به گمانم از زیرورو کردن همین کشوها شروع کرده باشی، نه؟» چیزی نمی‎گویم. دلیلی برای پاسخ دادن به سین‎جیم‌هایش نمی‌بینم، او خودش می‌داند از پول چه کسی حرف می‎زنیم، بااین‌حال مرا بدجور دستپاچه کرده. پسر کلاغی می‎گوید: «ولش کن. مهم نیست، به‌هرحال تو به این پول احتیاج داری و هر جور که شده به دستش میاری؛ شده با گدایی، قرض‌وقوله یا دزدی. پول بابای خودت هست پس به کسی چه مربوط که چطور پول رو جور کردی، نه؟ فقط دستت رو به پول‌ها برسون، اون‌ها مال تو می‌شن. برای الآن؛ اما نقشه‌ی بعدیت چیه؟ پول که علف خرس نیست، وقتی فرار کنی، به یه جای خواب و غذای گرم نیاز داری.» گفتم: «هر موقع که وقتش برسه به اون قسمتش هم فکر می‎کنم.» پسر کلاغی تکرار کرد: «هر موقع که وقتش برسه.» انگار که داشت حرف من را سبک‎سنگین می‎کرد. سری تکان می‌دهم. «یعنی کاری چیزی دست‌وپا می‌کنی؟» جواب می‌دهم: «شاید.» پسر کلاغی سرش را تکان می‌دهد. «چیزهای زیادی تو این دنیاست که باید یاد بگیری. ببین، یه نوجوان پانزده‌ساله که تابه‌حال پاش رو تو یه سرزمین غریب نگذاشته، چه‌کاری می‌تونه پیدا کنه؟ تو حتی مدرک سیکلت هم نگرفتی. فکر می‌کنی کی حاضره تو رو استخدام کنه؟» کمی برافروخته شدم. همیشه خیلی آسان صورتم سرخ می‎شود... -از متن کتاب-