کتاب سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های زیارتش نشر چشمه

چرا پنج نفر؟ اینکه یک گروه پنج نفره از ادما به یک رابطه چنین ناگسستنی از هم برسند برام خیلی جالب توجه بود و جالب تر از اینکه مشابه همچین روابطی اگر خوب کنیم دیدیم، تو سیتکام های خیلی موفقی مثل ملاقات با مادر یا فرندز یا بیگ بنگ تئوری. ( هرچند نویسنده هیچ شیمی خاصی از اون رابطه ی پرشور سالهای دبیرستان رو نمی کنه و عملا به تکرار اینکه « اون رابطه چقدر خفن بود» از زبان خود کاراکترها بسنده می کنه، تا جایی که نهایتا تو قسمت هایی که یک ملاقات بعد شانزده سال با دوستاش داریم فقط می تونیم یک وجه از اخلاق اونا رو ببینیم) چیزی که میشه از این جور روابط دریافت کرد که عملا هر ادم تو این گروه ها با یک نقش در گروه یا برچسب، شناخته میشه مثل ورزشکار گروه یا دلقک گروه و صرفا شاید فقط تو اون گروه اون نقش رو داره و جای دیگه طور دیگست و میشه گفت که فقط یک وجهه از شخصیتش مشخص میشه و اگر قرار باشه تا ابد تو اون گروه ادامه بده مجبور اون رول رو ادامه بده و شاید این بوده که زمانی همه مجبور به کمرنگ کردن این گروه ها میشن مثل تجربه ای که اکثرا تو زمان دانشگاه و دبیرستان تجربه کردیم. کتاب تجربه ی روانی برای من کم رمان خوان داشت و جاهایی که سانسور داشت هم حق مطلب و ادا کرده بود. ( یعنی مثلاً می‌رفتند تو بقل هم و «...» که به پرورش قوه تخیل خواننده هم کمک می کرد :) متوجهید که ) فقط یک جاهایی تو بسط منطق کلی و اینکه ادما واقعا چطوری هستند به جای الساق صفات به اون ها، جای کمبود رو پس زمینه ذهن خواننده باقی می‌ذاره ولی در کل میشه حس مناسب خواندن یک رمان مدرن رو پس از اتمام تجربه کرد.

به نظرم در شکل و روانی روایت، توصیف شخصیت و موقعیت های داستان بخش های خوب و قابل توجهی در اثر هست اما نویسنده در ایجاد معما و رازگونه کردن داستان تا حدی دچار افراط شده مثلا بخش هایی از داستان یا وجود برخی شخصیت ها ارتباط مبهمی با پیکره کلی پیدا می کنند که حتی اگر قایل به پایان باز در اثر هم باشیم به نظر می رسه که در پیشبرد داستان و یا ترسیم دقیق تر موقعیت یا افشای ماهیت درونی شخصیت ها کمک ویژه ای نمی کنند. در ابتدا انگار با یک رمان چند وجهی روان شناختی طرف هستیم که حتی می تونه به یک اثر معمایی یا جنایی تبدیل بشه اما در نهایت نویسنده خواننده اش رو به راحتی و در فضایی که ساخته رها می کنه. این پایان بندی کمی غیر مسوولانه است به نظرم. شاید هم واکنشم به این دلیله که چند فصل اول داستان واقعا منو با خودش همراه کرد و سبک نوشتاری نویسنده رو به شدت پسندیدم اما در ادامه نتیجه به گونه دیگری رقم خورد. با تشکر

این اولین کتابی بود که از این نویسنده خوندم. کشش داستان خیلی بالاست. خیلی جاها دیدم گفتن برای شروع آثار موراکمی خیلی خوبه از این کتاب شروع کرد. من با هم خوانی یلدا خوندم ( منتها زودتر تموم کردم چون خیلی کنجکاو بودم ) واقعا امیدوارم شما هم بخونین ولذت ببرین. دنبال این نباشید که معما های این کتاب رو حل کنید یا نویسنده جوابی براشون داشته باشه، چون اینجوری که به نظر میرسه به پایان باز علاقه داره موراکمی. از توصیفات لذت ببرید و رها کنید حس هاتون رو. این کتاب میتونه شما رو با گذشته ایی که شما رو رها کرده و شما رهاش کردین به صلح برسونه. دست کمش نگیرین و فقط لذت ببرین. ♥️

#هر کتابی معمولا در یک حال و هوایی بهترین کتاب برای اون سن یا اون احوال خواننده است ولی این کتابیه که فکر می کنم تا ابد #کتاب_محبوب_من می مونه چرا که اثرش موندگاره. خواندن این کتاب رو به هرکسی که یک روزی تو زندگیش توسط افراد یا گروه هایی کنار گذاشته شده یا کسی یا کسانی رو کنار گذاشته توصیه می کنم خصوصا اگر به یکباره این اتفاق افتاده باشه، گاهی ما تو زندگی از چیزهایی فرار می کنیم یا سال ها بارشون رو روی دوشمون تحمل می کنیم که وجود ندارن یا خیلی متفاوت از باور سالیان ما بوده ن. فشاری که به چشم نمیاد اما روحت رو می خوره در حالی که می تونی بار اون رو زمین بگذاری؛ فقط باید با واقعیت روبرو شی تا بتونی راهی براش پیدا کنی در حالی که بقولی "واقعیت برداشت تو از واقعیته" ( فکر می کنم این جمله از دکتر برنز باشه که دکتر بابایی زاد هم خیلی زیاد ازش استفاده می کنن) #کتاب-محبوب-من

کتاب فوق العاده، متن روان و با کشش بالایی که از قسمت های میانی کتاب خواننده را به روانی تا انتها هدایت می کنه چنان جذاب که دوست داشتم تا ۱۰۰۰ صفحه پیش بره و تمام نشه . موراکامی نویسنده بزرگی برای شناساندن فرهنگ جدید مردم ژاپن به جهان است .کتاب های کلاستیک و جدید اروپایی و آمریکایی زیاد خواندم ولی از ژاپن کتابی نخوانده بودم برام واقعا جذاب بود اسم مکان ها عجیب و جدید .کتابی از واقعیت ساده روان و درون آدم ها که اگه بیان بشه زندگی صورت دیگه ای پیدا می کنه و زندگی صیقلی تر میشه .جملات کتاب پر از درس و نکته های عالی است برای فراموش نکردن و بهره در زندگی ... بزرگترین درسی که از پایان باز کتاب گرفتم اینکه به آدم ها اجازه انتخاب بدیم و به انتخاب آنها احترام بزاریم و برای داشتن آدم ها تلاش کنیم و زود نگذریم .

Mostafa

۱۳۹۹-۱۱-۰۸

3

به نظرم در به شهرت رسیدنِ این کتاب کمی اغراق شده و به درد افرادی میخوره که خواستار این هستن که با همزادپنداری با شخصیت اصلیِ کتاب، مرحمی بر رنجش‌هاشون بذارن تا کمی از ترس‌هاشون فارق بشن و احساس آرامش (ولو موقتی) داشته باشن. در غیر این صورت، کتاب مذکور نمی‌تونه چیز زیادی به خواننده اضافه کنه و پس از پایان کتاب باعث بشه که تغییرات کافی در حوزه‌ی آگاهی فرد ایجاد بشه. هم‌چنین باید بگم در هنگام مطالعه‌ی کتاب به وفور احساس میکردم که متن از عوام‌زدگی بسیاری رنج میبره که خیلی توی ذوقم می‌خورد، متاسفانه این در حالی بود که شروع داستان خیلی خوب بود و برام نوید دست‌یابی به تعاریفِ جدیدی از زندگی و روان پیچیده‌ی انسان می‌داد اما متاسفانه این خصیصه با پیشرویِ داستان کمرنگ و کمرنگ‌تر شد.

اولین کتابی بود که از موراکامی میخوندم بنظرم ادم های درونگرا که تنهایی رو تجربه می‌کنند خیلی میتونن با شخصیت اصلی داستان همزادپنداری کنند ، یا حتا افراد برونگرایی که با درونگراها در ارتباط هستند و‌دوست دارند بیشتر از افکار و احساساتشون بدونند . داستان پرکشش بود من با کششی نزدیک به ۷۰ درصد به خوندن داستان ادامه میدادم اما پایان داستان ، همونطور که باقی نظرات گفتن ، باز هست و علت چند اتفاق مشخص نشد و همینطور رابطه سارا و سوکورو ... که خب تو ذوق منم‌خورد واقعا یه جورایی اذیت شدم و‌حس تلف شدن وقتم بهم دست داد اما ارزش یکبار خوندن رو داره چون توصیف دقیق لحظه لحظه احساسات و افکار سوکورو راجع به روابطش و زندگیش خیلی جذاب بود.

ترجمه آقای حقیقت بسیار روان بود. کتاب روایت قصه ای دوست داشتنی و آرام بود و به راحتی میشد با تک تک شخصیت ها ارتباط برقرار کرد. فضاسازی ها و بیان احساسات آدم های قصه از سرگذشتشون، دیالوگ های قشنگی که برای رهایی از افسردگی و کمبود اعتماد به نفس مطرح میشه، پخش شدن موسیقی دلپذیر فرانتس لیست توی سالهای مختلف قصه ای که روایت میشه، همه و همه از نکات مثبت داستان موراکامی هستش. البته که به داستان نقد هایی هم وارده مثل دلایل عجیبی که دوستان سوکورو (شخصیت اصلی) برای کنار گذاشتنش از گروه مطرح میکنن یا پایان نامعلوم داستان. با این همه کتاب ارزش خواندن داره به خصوص اگر آدم نسبتا درون گرایی باشید.

اول که شروع به خواندن کتاب کردم خیلی جذب نشدم و اما یکم که داستان جلوتر رفت آنقدر جذاب بود برام که همش دنبال فرصتی برای خوانش بودم. ترجمه خوبی داره و اینکه آقای مترجم به شعور خواننده احترام گذاشتند و خودشون جاهایی که مجبور بودن سانسور کنند داخل پرانتز چند نقطه گذاشتند که خواننده بفهمه اینکاها سانسور شده.

اين كتاب ، داستانش، پردازش شخصيتهاش، فضاسازي هاش ، فوق العاده س... با ترجمه هم به خوبي مي شه ارتباط برقرار كرد ولي پايان كتاب و نتيجه گيري نهايي ستاره كتاب به نظرم بي نظير بود . هر چي بگم لو مي ره ولي خواندن از موراكامي يه صبر خوبي مي خواد كه درونگرايي شخصيتها رو تاب بياري. اين كتاب رو به شدت به همه ي سي ساله ها به بعد پيشنهاد مي كنم. درونگراها سر ليست هستن