کتاب والدین سمی نشر آزرمیدخت

گوردون، سی‎وهشت ساله، جراح ارتوپدی موفق، آمده بود تا من را ببیند. همسرش شش سالی می‎شد که او را ترک کرده بود. گوردون از بازگشت او ناامید بود ولی به او گفته بود که تنها زمانی به خانه برمی‌گردد که برای کنترل خوی غیرقابل‌کنترل خود کمک گرفته باشد. او از طغیان‎های ناگهانی او ترسیده و از انتقادهای بی‌امان او خسته شده بود. گوردون می‎دانست که او سختگیر است و می‎تواند عیب‌جو باشد، اما بااین‌حال وقتی همسرش او را ترک کرد، شوکه شد. من از گوردون خواستم تا در مورد خودش به من بگوید و هنگام صحبت با چند سؤال او را راهنمایی کردم. وقتی از او در مورد پدر و مادرش سؤال کردم، او لبخند زد و تصویری درخشان به‌ویژه از پدرش، یک متخصص قلب و عروق میدوسترن برجسته کشید: اگر او نبود، من دکتر نمی‎شدم. او بهترین است. بیماران او همه فکر می‎کنند او مقدس است. از او پرسیدم اکنون رابطه‌اش با پدرش چگونه است؟ با استرس خندید و گفت: خیلی عالی بود... تا این‎که به او گفتم دارم فکر می‎کنم به طب سنتی بپردازم. اما شما تصور کنید که به او گفتم می‎خواهم یک قاتل سریالی باشم. من حدود سه ماه پیش به او گفتم، و حالا هر وقت صحبت می‎کنیم شروع می‎کند به بیان این‎که من را به دانشکده پزشکی نفرستاد تا استاد طب سنتی شوم. دیروز واقعا‎ بد شد. او ناراحت شد و به من گفت باید برای همیشه فراموش کنم که عضوی از خانواده او بوده‌ام. که واقعا صدمه دیده است. من نمی‎دانم. شاید پزشک طب سنتی چندان ایده‎ی خوبی نباشد.