کتاب دو دنیا نشر نیلوفر

پدر حوصله این جور مهمانی ها را ندارد. توی اتاق خودش می ماند و کار می کند. هر بار که از لای در نگاهش می کنم، می بینم که مشغول نوشتن است. من عاشق اتاق کارش هستم. پر از کتاب و روزنامه است و میزش به بزرگیِ تختخواب من است. اولین قصه ام را پشت این میز نوشته ام. چند سال دارم؟ انقدر کوچکم که سرم به زحمت به لبه میز می رسد. می دانم که پدر نویسنده است و نباید مزاحمش شوم. یواش، بی صدا، می روم توی اتاق و پشت سرش می ایستم. سرک می کشم. قلمش روی کاغذ سفید می لغزد. سرش عقب و جلو می رود و زبانش را مدام به لب پایینش می مالد. از سرِ قلمش موجودات ریز سیاه، مثل هزاران مورچه، بیرون می ریزند و روی کاغذ می خزند. می فهمد کنارش هستم و صدایم می زند. از او می خواهم چیزی برایم بنویسد. قلمش را توی دوات مرکب فرو می برد. شکلی عجیب می کشد و می گوید: "ببین، این اسم توست." دوباره قلمش را توی دوات فرو می برد. کاغذ را زیر دماغم می گیرد و می گوید: "این یک تکه نان خامه ای ست." نانِ خامه ای! شکمم به قار و قور می افتد و دلم ضعف می رود. چند بار دیگر قلمش را توی دوات فرو می برد و برایم عکس یک پروانه، یک توپ و یک خیار را می کشد. هر چه هست توی آن دوات جادویی ست. پر از خوراکی و اسباب بازی ست. نان خامه ای هم آن توست. پر از قصه هایی ست که پدر تعریف می کند و پر از حرف هایی ست که دلم می خواهد اختراع کنم. بعداز ظهر، وقتی پدر خوابیده است، خودم را به میز کارش می رسانم. قلمش را پیدا نمی کنم. انگشتم را توی دوات فرو می کنم و روی کاغذ می مالم. بوی مرکب توی سرم می پیچد و کیف می کنم. دست های جوهری ام را به لباسم می مالم و انگشت هایم را یکی یکی توی دوات فرو می کنم. تکانش می دهم. دَمَرش می کنم. دست و سر و صورت و لباسم پوشیده از لکه های جوهر است. چه کیفی. ولم کنند، روی دیوارهای سفید را هم نقاشی خواهم کرد. دلم می خواهد صدتا دواتِ مرکب داشتم و صدتا قلم و صدتا انگشت و یک اتاق کاغذ سفید. مثل پدر شده ام. نویسنده ام. دلم می خواهد قصه ای را که نوشته ام نشانش بدهم که دستی از پشت یقه ام را می گیرد و صدای خشمگین مادرم توی گوشم می پیچد: "بچه کثافت. ببین چه به روز لباست آورده ای!" دوش آب داغ را روی سرم می گیرند و لباسم را می شویند. جیغ می کشم و دنبال قصه ام می گردم. قصه ای که آب آن را برده است. شاید برای همین است که می نویسم و هیچ وقت راضی نیستم. انگار، جایی ته سرم، همچنان به دنبال آن اولین قصه می گردم، آن تنها قصه کاملِ خوب.

این کتاب رو همین امروز تمام کردم کتابی که تا تمومش نکنی زمینش نمیذاری قلمی شیرین و متفاوت تشریح فضا بسیار عالی و در گیرشدن با داستان و صحنه و عواملش بسیار عالی و بالا اونقدر قشنگ خاطرات خفته خوانند ه رو بیدار میکنه که برای آن حدی نمیتوان تصور کرد. غیر ممکن است کسی این کتاب را بخواند و بخشی از زندگی خود را با آن مطابق نبیند. ترقی تمام این خاطرات را در جوالدوزی میریزد و با نوک آن جوالدوز در تمام مغزت به کاوش میپردازه و تمام سلولهای مغزت رو به جنبش وامیداره تا تمام خاطره هایت رو جلو چشمات زنده کنه. مرگها، عروسیها، ناکامیها، نداریها، و تمام اون چیزهایی که برات حسرت شده.... تمام اونهایی که برات حسرت شدن..... (از زندگیت لذت ببر و اجازه نده چیزی پیش بیاد که بعدها حسرتش را بخوری). کتاب اونقدر زنده است که بارها و بارها برمیگردی و برای مرور گذشته روی جملاتش خیره میشی ترقی در ابتدای کتابش گفته که این کتاب دنباله ی کتاب خاطرات پراکنده است که متاسفانه ندارمش و در دسترسم نیست ولی مطمئنم آن کتاب هم به زیبایی این کتاب است. جمله هایی از کتاب: بعضی زخم ها هستند که جوش نمیخورند. مزمن میشوند و با گذشت زمان عمیق تر میشوند. پدر معتقد بود الاغ همیشه الاغ می ماند. چه پیر چه جوان. تهران، با آن حرف بازیگوش "ر" که زیر زبان میغلتد، و آن "آ"ی کشیده بلند، مثل دهانه وسوه انگیز بازاری رنگین، من را در خود فرو میکشد. کسی از دور صدایم میزند، کسی از آنسوی کوه ها و دریاها.

چقدر تموم شدن این کتاب برام سخت بود، حس عجیبی رو باهاش تجربه کردم، از یه طرف انقدر موقع خوندن داستان ها هیجان داشتم که تند تند سطرهای کتاب رو می خوندم، از طرف دیگه هر صفحه ای که می رفتم جلو، نگران این بودم که کتابم داره تموم میشه. با تک تک خاطره های گلی ترقی میشه زندگی کرد، با خوشحالیاش، خوشحال بود و با غم و غصه هاش اشک ریخت. صحبت کردن از خانه ی شمیران، که یک اتوبان بزرگ آن را می بلعد و تمام خاطرات آن خانه باغ زیبا را در خود مدفون می کند، تصویر پدرش که همیشه می گفت: من فولادم و فولاد زنگ نمی زند، و این که ناگهان، چگونه دست بی رحم سرنوشت، باعث زنگ زدگی فولاد می شود و پدر چگونه سر تسلیم در مقابل مرگ فرود می آورد. چقدر غم انگیز بود خواندن جملات گلی ترقی در سوگ پدرش و در سوگ از دست دادن خانه شمیران با درخت های سر به فلک کشیده و مجسمه های بی بدیل. با خواندن خاطرات گلی ترقی، می توان کوچ کرد به روزگاری دور، به تجریش پر رنگ و لعاب در گذشته ای شیرین، کوچه پس کوچه های الهیه و باغ فردوس، به کافه ها و ساندویچ فروشی ها و پیراشکی فروشی های معروف تهران قدیم و چه قدر این کوچ کردن شیرین و لذت بخش بود.

دو دنیا پازلی ست از خاطرات پراکنده و وابسته ی یک ایرانی دلتنگ و تمنامند وطن و کودکی؛ پازلی که باید تا خواندن آخرین داستان (بخش) منتظر ماند تا تکمیل شود. اگر بخواهیم روانکاوانه نگاه کنیم، داستان دو دنیا داستان انسانی دردمند است که مرگ را، مهم ترین حقیقت مسلم وجود را فراموش کرده است. تنها با مواجهه با مرگ و زوال است که زندگی معنا و اهمیت خود را در ذهن او بازمی یابد. همان طور که فروید روان ما را در کشمکش دو رانه (ساءق) ی اروس (شور زندگی) و تاناتوس (مرگ) تعریف کرد. بعد از مدت ها خواندن متنی ادبی، چه شعر و چه داستان، این چنین سرشارم کرد و همانند راوی، به قدرت شگفت ادبیات و رمان برای نجات انسان ایمان آوردم.

مجموعه داستان است البته هر داستان ارتباطکی دارد با سایر داستان ها.مثل اینکه دفتر خاطرات یک نفر را بخوانی با اتفاقات بی ربط که همه چون مربوط به یک نفر و یک فضا هستند ربطکی به هم دارند. &#۳۴;زمان&#۳۴; در خاطرات درست نبود از ۳۲ و کودتا تا ۵۷ و انقلاب با سن و سال راوی جور نمی شد.یک کتاب خیلی معمولی درباره خاطرات پراکنده دختری از طبقه خاص و روشنفکر و پولدار قبل از انقلاب. در کل به کسی توصیه اش نمی کنم,چیزی بر من نیفزود و در من تغییری نداد.

مجموعه داستان فوق‌العاده زیبا و جذابی بود. اینکه قدم به قدم با خاطرات یک نفر همراه بشی، بخندی و بغض کنی واقعا آرام‌بخشه. و درنهایت نکته‌‌ی جالبی که بهش برخوردم این بود که توی تک تک داستان ها الا آخری...مرگ یک نفر روابت شده بود و این تفسیر و جذابیت خاصی برای من داشت. اینکه همیشه فرصتی برای متولد شدن و دوباره زندگی کردن هست. فرصت کردید بخونیدش...مخصوصا تو بُرهه ای از زندگی که حس میکنید از درون پوچ و خالی شدین. ارادتمند.

من خیلی دوستش داشتم از اون کتاباییه که می تونین برای هدیه دادن انتخابش کنین. خاطرات کودکی و نوجوانی نویسنده در خانواده ای مرفه و بافرهنگ به زیبایی به تصویر کشیده شده ، خوندن خط به خط این کتاب برام لذتبخش بود خصوصا&#۳۴; داستان پدر و گلهای شیراز?❤

این کتاب بی نظیره. ... آدم رو میبره به جاهایی که از یادش رفته...روزهای غم ،اندوه،شادی ،لذت و شور روزهای گذشته..

این اواین کتابیه که از این نویسنده خوندم و البته آخریش. صرفا چون تعریفشو زیاد شنیده بودم خوندمش و واقعا ناامیدم کرد. به نظرم داستان بسیار سطحی بود و تعجب می کنم که انقدر نظرات مثبت در موردش هست.

فوق العاده بود .‌انقدر که از قلم زیبا ،روان ،و تشبیهات و استعاره های عالیی لذت بردم اصل داستان برام مهم نبود . هرچند که خود داستان هم کشش فوق العاده ای داشت . درکل طرفدار پرو پا قرص نویسنده عزیزش شدم .