کتاب صوتی از کوچه ی رندان نشر آوانامه

اثر حاضر به کوشش عبدالحسین زرین‌کوب تهیه شده، که تغییر یک جوان حافظ قرآن را به سوی رندی‌هایش از جهات مختلف شخصیت، افکار و زندگی‌اش بررسی و گاها نقد می‌کند. اما به راستی این شخصیت همان لسان‌الغیب است یا رندی که مورد نقد قرار می‌گیرد؟ با علم به‌این‌که نقد کردن شاعر بزرگی مانند حافظ، چه از لحاظ شخصیت، چه از لحاظ مستندات کم و چه از لحاظ آرایه‌های ادبی (ایهام) استفاده شده در آثارش، کاری سخت می‌باشد اما عبدالحسین زرین‌کوب با توجه به مستندات موجود، حافظ را از جهات مختلفی (حافظ شاعر، حافظ اهل مدرسه، عارف، دوست پادشاه، حافظ قرآن و...) مورد بحث قرار می دهد. در بخش‌هایی از کتاب از کلماتی مانند: جام، می، معشوق و... استفاده شده که عبدالحسین‌ زرین‌کوب با قلم خود دریچه‎‌ای جدید در باب عرفان را برای شنوندگان باز می‌کند. قلمی شیوا و رسا عبدالحسین زرین‌کوب علاوه بر این‌که یکی از نویسندگان برجسته ایران به‌شمار می‌رود؛ تاریخ نگار و ادیب مشهوری نیز می‌باشد. زمینه‌ی اصلی کار ایشان نقد ادبی و مطالعه در فرهنگ اسلامی بوده است. عبدالحسین زرین‌کوب علاوه بر تبحر در زبان فارسی به چند زبان زنده‌ی دیگر نیز مسلط بود. آثار ایشان همیشه جزو موفق‌ترین و پرفروش‌ترین‌ها بوده، همانگونه که «از کوچه رندان» هم در سه دهه بیش از پانزده بار به چاپ رسیده است. شهر رندان اینجا از کوچه‌ی رندان چه جویم؟ راه تازه‌ای به شناخت حافظ. نسخه صوتی کتاب «از کوچه رندان» به قلم وزین عبدالحسین زرین‌کوب که با صدای زیبای آرمان سلطان زاده توسط آوانامه تولید و منتشر شده راه شناخت تازه‌ای به عرفان و منش حافظ برای شما هموار خواهد کرد. بخشی از کتاب اگر برای ستایشگر امروزینه‌ی حافظ دشوار است که شاعر محبوب خویش را به آنچه خود وی بدان اعتقاد ندارد پای‌بند ببیند باید به یاد بیاورد که بین او و شاعر رویاهایش غیر از تفاوت در بینش شخصی -که لابد فاصله‌ی کوچکی نیست- قرنها فاصله‌ی زمانی و فرهنگی هم هست و در دوران حافظ که شعر او معرف پیشرفته‌ترین اندیشه‌ی عصر اوست هنوز ته ولتر در آنچه تعلق به مذهب دارد به روشنگری پرداخته بود نه مارکس در آنچه تعلق به معیشت و طبقات انسانها دارد نظریه‌ی خویش را عرضه کرده بود؛ نه داروین انسان را از قلمرو «جامعیت» و «امانت» به اعماق غار و جنگل بوزینگان کشانیده بود نه فروید ژرفناهای روح انسان را با ورطه‌های کامجویی‌های جنسی پیوسته بود. کسی که امروز می‌خواهد نقشی درست از سیمای حافظ ترسیم کند اگر نتواند گرد و غبار روزگاران را از شیشه عینک خویش بزداید بسا که از سیمای پاک یک انسان واقعی نقشی خواهد پرداخت مثل تصویر خویش -یک نوع تصویر دوریان‌گری. به‌علاوه، آخر که می‌تواند امروز از فکر علمی و نظم فکری دم بزند و از یک شاعر روشنفکر مسلمان در عهد قاضی عضد و میرسیدشریف جرجانی انتظار داشته باشد مثل یک آزاداندیش اروپایی و ضدمسیح دوران نیچه، راسل، و سارتر بر هر چه رنگ ایمان و عرفان دارد به چشم نفی بنگرد؟