کتاب فلس های مار یاسمن میرزاپور نشر آذرباد

مندلن در اطرافش زمزمه­هایی می‌شنید. حقیقتِ وحشتناکِ این مکان برای او بهتر از سایرین روشن بود، او می­توانست حرف‌های خودِ قربانیان را بشنود. او با خود فکر کرد: چقدر زیاد... تباهی زیادی به اشتباه به بار اومده. فقط همین معبد هم به تنهایی تعادل رو خیلی بهم ریخته. برادر الدیزیان نمی‌دانست "تعادل" دقیقاً چیست. اما می­دانست که اتفاقات مخوفی که در خلوتگاه­های درونیِ معبد، طی سال‌های اخیر رخ داده، قطعاً "تعادل" را آلوده کرده. این بیشتر از تمامی مرگ‌های آن شب او را آزار می­داد، هرچند که در مجموع، مرگ و میرها هم اثر خوبی بر روی­ او نداشتند. موضوع لیلیث هم بود... یا لیلیا، کسی که او، سرنتیا و دردناک‌تر از همه، الدیزیان، می­شناختند. سرنتیا مثل گربه­ای عجول به جلو و عقب راه می­رفت. چشمانش پیوسته بر درهایی بود که توسط برادرش کاملاً "قفل" شده بودند. سایر پیروان الدیزیان مشتاقانه در تالارها پخش شده بودند و وسایل تجملاتی را نابود می­کردند، بی‌توجه به آتشی که سایر بخش­های ساختمان را فراگرفته و سرانجام به اینجا هم می­رسید. مندلن که می­دانست هنوز کاملاً پیروز نشده­اند، به صداها توجه می‌کرد، حتی به صدای راهبان و صلح‌بانان مُرده. البته صدایی از مورلوها به گوش نمی­رسید، آن‌ها مخلوقاتی بودند که مدت‌ها قبل مُرده بودند. او به دقت گوش داد، روی آن‌ها که به‌نظر مربوط‌تر از سایرین بودند تمرکز می­کرد. مندلن با حسرت فکر کرد: ما چقدر ساده بودیم، برادرهای کشاورز توی یه دهکده­ی کوچیک، قرار بود کل عمرمون زمین رو شخم بزنیم و از حیوون‌ها نگهداری کنیم. تقصیر لیلیث بود که کار به اینجا رسید، لیلیث که الدیزیان را انتخاب کرد تا برایش سربازی باشد در کشمکش فرازمینی، بین شیاطین و فرشتگان بر سر تکه‌سنگی ترحم‌انگیز که نامش را پناهگاه گذاشته بودند. دنیای مندلن. او نه خودش و نه برادرش را قهرمانی برای انسانیت نمی­دانست. ولی برای الدیزیان نقش ویژه­ای در نظر گرفته شده بود که اکنون دیگر نمی‌توانست آن را کنار بگذارد. ظاهراً تقدیرهمه‌چیز به تصمیمی که او می‌گرفت بستگی داشت. مندلن تنها می­توانست تلاش کند در کنارش باشد و از هرگونه حمایتی که می‌توانست، دریغ نکند. نگرانی شدید، افکار عمیق‌اش را بهم ریخت. صداها قطع شد، همه به‌جز یکی که به آنجا تعلق نداشت. صدا قوی‌تر و زنده بود، صدایی بود که مندلن را آرام کرده و طی تغییرات اسرارآمیزش، او را هدایت کرده بود. صدا گفت: «مراقب دست‌های سه تَن باش... اون‌ها بههمه‌چیز چنگ می­زنند و بعد در چنگال‌های مرگ‌بارشان، نابود می­کنند...» مندلن با شنیدن این سخنان مرموز، اخم کرد. این حرف‌ها چه معنایی داشتند... مندلن با حرارتی که چندین روز بود کسی در او ندیده بود، فریاد زد: «سرنتیا! با همه هستم! از مجسمه­ها دور بشید...!» ولی اخطارش برای برخی­ها دیر شده بود. تندیس­های غول­پیکر که گویی زنده بودند، به جلو خم شدند. پتک سنگین بایلا بر سر دو توراجایی فرود آمد و آن‌ها را زیر خود له کرد. دیالون با لبه­ی الواح­اش به یک پارتاییِ درمانده کوبید. مفیس... مفیس با دستانش زنی را گرفت و به سختی فشار داد. حتی مندلن هم با دیدن نتیجه­ی سهمگین این کار، دچار تهوع شد. صدای خراشیده شدن سنگ­ها مثل ناله­ی دسته­جمعیِ ارواح، در تالارِ بزرگ پیچید و مجسمه­ها از جایگاه‌شان به میان مهاجمان آمدند. افرادی که تاکنون خاطر جمع بودند، حال به‌سمت درهایی که از آن وارد شده بودند عقب می‌رفتند. ولی حال آن درها نیز بسته بودند... و این کار الدیزیان نبود. درست زمانی که دیالونِ غول­پیکر نگاهش را به‌سویش چرخاند، مندلن گفت: «لیلیث...» تندیس عظیم، پتکش را بلند کرد. «حتماً کار لیلیثه...» *** الدیزیان در تالار پرستش‌گاه با گام‌های بلند حرکت می­کرد. چشمان و سایر حواسش کاملاً هوشیار بود. تندیس­های دیالون به الدیزیان چشم دوخته بودند. به‌نظرش تصاویری که قرار بود رئوف به‌نظر بیایند بیشتر مسخره بود. او با اخمی در چهره اندیشید: تو دیگه چه اهریمنی هستی، دیالون؟ اسم واقعی‌ات چیه؟