کتاب صوتی و هر روز صبح راه خانه دورتر و دورتر می شود نشر ماه آوا

R.Khabazian

۱۴۰۲-۱۱-۰۸

5

اولین کتابی بود که باهاش گریه کردم :) . داستان، اهمیت جزئیات و لحظات زندگی و خاطرات و احوال کسی که فراموشی گرفته رو با ظرافت هر چه تمام تر میگه. استیصال اونا برای نگهداشتن یاد عزیزان و اتفاقات و از یک سو، جدال این بیماری با روزهای رسته از فراموشی رو به وضوح می‌تونید ببینید. همچنین اهمیت اعتقاد به خدا و معنویت در گفت و گوی بین شخصیت‌ها مشهود هست👍 اگه خدایی نکرده، عزیزتون به طور ناگهانی بیمار شده باشه یا از دستش داده باشید، این داستان رو بیشتر درک خواهید کرد. . در کل، داستان برای ما این پیام رو داره که قدر اطرافیان و خاطرات رو بیشتر بدونیم و ارزش زندگی رو _با تمام جزئیات خوب و بدش_ بیشتر درک کنیم🌱 اجرای آقای صمصامی و موسیقی کتاب بسیار عالی و مناسب بود👍 خوندن و شنیدنش رو بسیار توصیه می‌کنم👍

"- چرا دستمو انقدر محکم گرفتی بابابزرگ؟ + چون همه چی داره ناپدید میشه نوا نوا و من میخوام تو رو طولانی تر از چیزای دیگه برای خودم نگه دارم." داستان در مورد پیرمردی هست که دچار آلزایمر شده و دنیای درون مغزش هر روز کوچکتر از روزهای قبل میشه. نوه اون "نوا" بسیار شبیه به خودشه؛ ریاضی رو خیلی دوست داره و انشای خوب نوشتن براش سخت و غیرممکنه. اونا چیزهای زیادی برای صحبت با هم دارن و البته یکی از اونها مادربزرگ هست. این کتاب هم غم داره و هم لبخندهای کوچک روی لب میکاره.  یه داستان کوتاه که از تفاوتها و پذیرش اونا میگه، از ترس از فراموشی چیزهای مهم و آدمهای عزیز زندگیمون، از کنار هم بودن در زمانهای سخت و تنهایی. قشنگ بود و ترجمه هم خوب بود. من صوتیشو گوش دادم و گویندگی خوب بود.

داستان کوتاه زیبایی بود. همراه با تمثیل هایی قشنگ از افکار و ذهنیات درونی یک پدربزرگ. که آدم رو بیش از پیش متوجه عزیزانش میکنه تا قدر اون هارو تا زمانی که داردشون بیشتر بدونه و بدونه که ما همیشه اونهارو نداریم. و یه روزی دیگه یا اونا نیستن، یا خود ما. از طرفی زوایایی از رنج انسان های سالمند رو که دچار فراموشی شدن نمایان میکنه و اینکه ما نباید این درد رو بیشتر کنیم. در این موضوع اپیزود ۲۳ ام پادکست داکس رو هم پیشنهاد میکنم که بشنوین. راوی، آقای صمصامی، به جز اشتباه در بیان یکی دو جمله که یکبارش به صورتی بود که معنی جمله رو هم تغییر میداد، مشکل دیگه ای نداشت و خوب بود. و بیان شیرین و زیبایی هم داشتن.

کتاب کوتاهی از فردریک بکمن. من قبلا مردم مشوش این نویسنده رو خوندم و عاشق قلم زیبای بکمن و پیامی که توی اعماق داستانش پنهان برای کشف کردن قرار داده بوده بود شدم و تصمیم گرفتم در آینده کتاب‌های دیگه نویسنده رو هم مطالعه کنم، اما هنوز فرصت نشده. این کتاب هم مثل مردم مشوش(و احتمالا بقیه کارای بکمن) برای انتقال پیامی نوشته شده، اما توی این کتاب، نویسنده منظور خودشو به سادگی منتقل میکنه. من زیاد آثار کوتاه نمیخونم، اما دوستش داشتم.

کتاب در مورد پدر بزرگی درگیر آلزایمر و در روزهای آخر زندگی اون رو روایت می‌کنه از نظر روایت متنی سنگینه که اگر کتاب به صورت صوتی نبود فکر نمیکنم تمومش میکردم اما صدای جذاب گوینده بخش زیادی از سنگینی و کندی داستان رو کم کرد الی ایحال کتابی هست هم برای اندیشه بهتر به زندگی هم شاید حوصله سر بر اگر حال روحی خوبی ندارید یا آدم بی حوصله ای هستید خواندنش رو توصیه نمیکنم

کتابهای بکمن را دوست دارم، اما به نظر من، صدای راوی برای این کار اصلا مناسب نبود... انگار که دارند متن یک روضه را دکلمه می‌کنند! چهار بار تلاش کردم گوش بدم این داستان رو، اما صدای راوی هربار توی ذوقم میزد و منصرف میشدم. اما این‌بار گوش کردم با این هدف که بدانم موضوع داستان چیست. موضوع بسیار قشنگ و عاطفی بود، اما شنیدنش اصلا برای من دلچسب نبود

نویسنده در تصویر ذهن یک فرد مبتلا به بیماری بسیار موفق عمل کرده. من از شنیدن کتاب و تصور حضور در ذهن فرد دیگر تجربه خوبی داشتم. واقعا کتاب ارزشمندی بود. راوی البته در دلچسب شدن داستان تأثیر فوق العاده ای داشت و جا داره خسته نباشیدی هم به ایشون عرض بشه

مبینا نصرتی

۱۴۰۱-۰۷-۰۵

3

صدای راوی خیلی کنده من سرعتش رو بالاتر بردم خود کتاب خیلی حس خوبی بهم داد و من رو درباره عشق و به فکر فرو برد در کل یه کتاب مهربون و جمع و جور بود دلم برای مامان بزرگ و بابابزرگم. تنگ شد

کتابی کم نظیر که می توان بارها شنید انتخاب موسیقی مناسب و صدای راوی به خصوص پدر بزرگ عالی ست . شنیدن آن را به همه دوستان توصیه میکنم . با تشکر از شما

عالی هست. عشق در جمله به جمله ی کتاب مشهود است. فقط روان را نوازش نمی‌کند بلکه آموزنده نیز می‌باشد. درک زیباتری از فراموشی در دوران پیری می‌دهد.