کتاب صوتی سرخ و سیاه استاندال ماه آوا

کتاب سرخ و سیاه یکی از شاهکارهای نویسنده معروف فرانسوی، استاندال، است که در سال 1830 منتشر شد. داستان این رمان در قرن نوزدهم و در زمان حکومت ناپلئون بوناپارت در فرانسه جریان دارد. داستان در مورد جوانی به نام جولین سورل است که در یک شهر کوچک زندگی می‌کند. جولین پر شور و باهوش است اما در خانواده‌ی فقیری بزرگ شده. او در پی موفقیت و شهرت است و برای دستیابی به اهداف خود تلاش می‌کند. در طول داستان، جولین با مشکلات زیادی مواجه می‌شود، از جمله مسائل اجتماعی و سیاسی آن دوران.

موضوع این کتاب در زمینه‌ی روابط اجتماعی و سیاسی قرار دارد. داستان به تحلیل روابط انسانی، تفاوت‌های طبقاتی و تنش‌های اجتماعی می‌پردازد. همچنین می‌توان گفت که به موضوعاتی مانند قدرت، موفقیت و عشق نیز می‌پردازد. کتاب سرخ و سیاه یکی از کتاب‌های معروف و پرفروش است که توانسته با طراحی شخصیت‌های پیچیده و داستان جذاب خود، جای خود را در میان ادبیات جهانی پیدا کند. این کتاب به دلیل داشتن محتوای عمیق و داستانی جذاب، از محبوبیت ویژه‌ای برخوردار است و به عنوان یکی از شاهکارهای ادبیات فرانسوی شناخته می‌شود. تحلیل دقیق و عمیق استاندال از جامعه فرانسوی آن دوران، این اثر را به یکی از بزرگترین رمان‌های تاریخ تبدیل کرده است.

نویسنده کتاب سرخ و سیاه کیست؟

نام کامل نویسنده کتاب سرخ و سیاه ماری-هنری بئیل است که با نام هنری «استاندال» شناخته می‌شود. او در تاریخ ۲۳ ژانویه ۱۷۸۳ در شهر گرنوبل فرانسه به دنیا آمد. استاندال در جوانی به ارتش ناپلئون پیوست و در دوران حکومت او به عنوان دیپلمات فعالیت داشت. پس از سقوط ناپلئون، وی به نویسندگی روی آورد. استاندال نه تنها یک نویسنده برجسته بلکه یک منتقد هنری و ادبی نیز بود. او به عنوان یکی از پیشگامان رئالیسم در ادبیات فرانسوی شناخته می‌شود و داستان‌های او معمولاً بر اساس تجربیات وی و تحلیل‌های او از جامعه‌ی آن دوران می‌باشد.

بخشی از کتاب:

آن وقت درحالی‌که هر کلمه را با طمأنینه ادا می‌نمود و سعی می‌کرد آتش خشونت و سبعیت خویش را فرونشاند، اضافه کرد: «چاره‌ی این کار این است که نامه را با بی‌پرده‌ترین جملات مکتوب ماتیلد بی‌همتا آغاز کنم. بلی، اما ممکن است چهار تن از خدمتکاران مارکی دو کروازنوا به من حمله کنند و اصل مکتوب را از چنگم بربایند. خیر، قادر به چنین کاری نیستند، زیرا همه می‌دانند مسلح هستم و عادتم این است که به روی خدمتکاران شلیک کنم. خب، آمدیم یکی از آنان شجاع و دلیر بود و به خاطر صد سکه‌ی ناپلئون که به او وعده کرده‌اند، به من حمله‌ور شد. من او را یا زخمی کرده یا خواهم کشت و این درست همان چیزی است که آن‌ها انتظارش را دارند! مرا طبق قانون زندانی می‌کنند و بعد در برابر محکمه‌ی خلاف حاضر می‌شوم و آن وقت با مراعات کامل عدالت و برحسب رأی قضات، مرا به پواسی می‌فرستند تا چندی در مصاحبت آقایان فونتان و ماگالن به سر برم. در آنجا باید بین چهارصد تن گدای کثیف شب‌ها را به روز برسانم...»

سپس درحالی‌که به تندی از جا برمی‌خاست، فریاد زد: «آیا ترحم به چنین اشخاصی رواست؟ آیا آن‌ها به افراد طبقه‌ی سوم و کارگرانی که در بندشان اسیر می‌شوند، ترحم می‌کنند؟»

با این کلمات، آخرین تأثیرات حق‌شناسی به آقای دو لامول، یعنی همان کسی که علی‌رغم وی، خاطره‌اش تا آن لحظه او را آزار داده بود، از خاطرش محو شد: «آقایان، نجیب‌زادگان، آهسته‌تر! آبه ماسلون و آقای کاستاندِ مقیم صومعه هم جز این نبودند. شما نامه‌ی تحریک‌آمیز را از دست من خواهید ربود و من به نسخه‌ی دوم سرهنگ کارون در کولمار تبدیل خواهم شد. آقایان، یک لحظه تأمل کنید! من این نامه‌ی منحوس را به طور امانت در پاکتی مهروموم‌شده برای آقای آبه پیرار می‌فرستم، زیرا وی مرد درستکاری است و چون پیرو مرام ژانسنیسم است فریب ظواهر مادی را نمی‌خورد. بلی، اما سر نامه‌ها را باز می‌کند... من این مکتوب را برای فوکه خواهم فرستاد.»