کتاب روزهای خوش نشر چشمه

وینی : (خیره به سمت‌الرأس.) یه روز بهشتی دیگه. (مکث. سر عقب صاف، نظر به روبه‌رو، مکث. دستانش را جلو سینه به هم چفت می‌کند، چشمانش را می‌بندد. لب‌ها به نیایشی ناشنیدنی می‌جنبد، حدوداً ده ثانیه. لب‌ها از حرکت می‌افتد. دست‌ها همچنان در هم چفت‌شده. با صدای آهسته.) به حق عیسی مسیح آمین. (چشم‌ها باز می‌شود، دست‌ها از هم باز می‌شود و دوباره برمی‌گردد روی پشته. مکث. وینی دوباره دست‌ها را جلو سینه به هم چفت می‌کند، چشم‌ها را می‌بندد، لب‌ها دوباره به تکمله‌ای ناشنیدنی می‌جنبد، حدوداً پنج ثانیه. با صدای آهسته.) تا ابدالآباد آمین. (چشم‌ها باز می‌شود، دست‌ها از هم باز می‌شود و دوباره برمی‌گردد روی پشته. مکث.) شروع کن، وینی. (مکث.) روزت رو شروع کن، وینی. (مکث. رو می‌کند به کیف، بی‌آن‌که آن را از جایش حرکت دهد داخلش را می‌گردد، مسواک را بیرون می‌آورد، دوباره می‌گردد، لوله‌ی تختِ خمیردندان را بیرون می‌آورد، به جلو برمی‌گردد، درپوش لوله را باز می‌کند، درپوش را روی زمین می‌گذارد، به‌زحمت و با فشار کمی خمیر روی مسواک می‌مالد، خمیردندان را در یک دست نگه می‌دارد و با دست دیگر دندان‌هایش را مسواک می‌زند. با حجب‌وحیا به یک‌سو رو می‌کند و دوباره به راست برمی‌گردد تا پشت پشته تف بیندازد. در این وضع چشمانش خیره می‌ماند روی ویلی. تف می‌اندازد. گردنش را کمی بیشتر به عقب و به پایین می‌کشد. با صدای بلند.) آهای! (مکث. بلندتر.) آهای! (مکث. با لبخندی ملیح به جلو برمی‌گردد، مسواک را روی زمین می‌گذارد.) طفلک ویلی ـ (لوله‌ی خمیردندان را وارسی می‌کند، لبخند می‌ماسد.) ـ داره تموم می‌شه ـ (دنبال درپوش می‌گردد.) ـ خُب ـ (درپوش را پیدا می‌کند.) ـ کاریش نمی‌شه کرد ـ (درپوش را می‌بندد.) ـ یکی از همون چیزهای همیشگیه ـ (لوله‌ی خمیردندان را روی زمین می‌گذارد.)

-از متن کتاب-