- بکت و تئاتر معناباختگی:
«ساموئل بارکلی بکت» سال ۱۹۰۶ در دوبلین ایرلند متولد شد. او تا سنین جوانی میان فرانسه و ایرلند در رفت‌وآمد بود. اما از سال ۱۹۳۲ تا پایان عمرش در پاریس بود و بیشتر آثارش را برای نخستین بار به زبان فرانسوی منتشر کرد. آثار درخشان بکت در حوزه‌های نمایش و داستان بسیار پرتعدادند. اما بخش عمده‌ی شهرت بکت به نمایش «در انتظار گودو» برمی‌گردد. نمایشی که اجرای آن در سال ۱۹۵۳، انقلابی در تئاتر محسوب می‌شود و اصطلاح «تئاتر معناباختگی» یا «Absurd» نخستین بار برای توصیف این نمایش ایجاد شد. پس از بکت، نمایشنامه‌نویسان مطرحی چون «اوژن یونسکو»، «ژان ژنه» و «هارولد پینتر» هم در این سبک آثار مهمی خلق کردند؛ اما تئاتر معناباختگی تا همیشه بیش از همه، نام بکت را در ذهن تداعی خواهد کرد. ساموئل بکت در سال ۱۹۶۹ به جهت «نوشته‌هایش در قالب رمان و نمایش که در فقر معنوی انسان امروزی، فرارَوی و عروج او را می‌جوید»، جایزه‌ی نوبل ادبیات را دریافت کرد. او سرانجام سال ۱۹۸۹ در ۸۳ سالگی درگذشت و در پاریس دفن شد.
- روایتی از استیصال آدمی:
ساموئل بکت «همه‌ی افتادگان» را سال ۱۹۵۷ به سفارش بی‌بی‌سی و برای پخش از رادیو نوشت. شخصیت اصلی داستان، زنی هفتاد ساله به نام «مدی رونی» است که برای استقبال از همسر نابینایش به سمت ایستگاهِ راه‌آهن در حرکت است و بین راه ماجراهایی را با دیگر ساکنان روستا از سرمی‌گذراند که هرکدام از این خرده‌روایت‌ها، طرحی از استیصال و ناتوانی آدمی را در این جهان به نمایش می‌گذارند. ویژگی برجسته‌ی تمامی شخصیت‌های همه‌ی افتادگان آن است که در دنیای معناباخته‌شان همچنان به زندگی و تحمل سختی‌ها ادامه می‌دهند؛ دنیایی که مرگ پیش‌پاافتاده‌ترین اتفاق آن است. بکت همچون دیگر آثارش، دائما مخاطب را با تصاویری از دنیایی مرگ‌زده مواجه می‌کند و مفهوم مرگ و زندگی بارها در پوشش نمادها و با نمودهای گوناگون بیان می‌شوند.
- ما تنهاییم؛ کسی برای پرسش نیست:
در کنار مرگ و استیصال، یکی از مفاهیم اصلی نمایش «همه‌ی افتادگان» بیگانگی است. آدم‌های بکت که از طرفی هرکدام اندوه و دردی برای خود دارند و به‌نوعی هم‌درد هم محسوب می‌شوند، با یکدیگر بیگانه‌اند و هریک در درد خود تنهاست. اما این بیگانگی به روابط میان شخصیت‌ها محدود نمی‌شود. آن‌ها در این دنیا و با این سیاره هم بیگانه‌اند و کسی را نمی‌یابند که معنایی را برای حیاتشان یادآور شود. در جستجوی کسی هستند که دست افتادگان را بگیرد و بلندشان کند، اما انگار همیشه در انتظار «گودو»یی بوده‌اند که هرگز نخواهد آمد و مَثَل کسی را می‌مانند که پیش از تولد مرده است؛ چون فلاکتی بدیهی که در نطفه خفه شده باشد.
- صدای افتادگان:
نمایش صوتی «همه‌ی افتادگان» اثر ارزشمند «ساموئل بکت» نتیجه‌ی نخستین همکاری نشر صوتی آوانامه و «نشر نی» است. ترجمه‌ی اثر بر عهده‌ی «مراد فرهادپور» و «مهدی نوید» بوده و در نسخه‌ی صوتی آن «مریم پاک‌ذات»، «آرمان سلطان‌زاده»، «مهدی صفری»، «ایمان رئیسی»، «هنگامه غریبی» و «ماهتینار احمدی» به نقش‌آفرینی پرداخته‌اند. کارگردانی نمایش برعهده‌ی «آرمان سلطان‌زاده» بوده و تدوین و فضاسازی آن را «محمد حنیفه» انجام داده است.
من نمی‌دونم چرا همیشه فضا سازی باید مدام زور زدن و نفس زدن باشه
این چه ابتذال ناتمامی هست که از حیطه اجرای آثار نمایشی
دست بر نمی داره
شنیدنش دردناکه و کمی چندش آور....
راوی باید بفهمه چی داره میگه تا شنونده هم همون فهم رو دریافت کنه
در این سبک اجرا ما مدام دریافت کننده زوزه ها و ناله های پیوسته ایم!!!
و به این شکل مجالی برای دریافت جان کلام نیست
5
گردهمایی بهترین گویندگان ایران و یکی از بهترین و عمیق ترین داستان های تاریخ. گردهمایی ستاره ها. فوق العاده بود دست مریزاد دمتون گرم. دوستان هر کسی بکت خون نیست. متن در عین سادگی بسیار سخت و فلسفیه، معمولی تر اگه می خونین این کتاب مال شما نیست، نخونین که بعدش بیاین یه نظری بنویسین که جای تاسف داشته باشه
3
با تمام احترامی که برای آقای سلطان زاده قائلم و با وجود تمام اجراهای زیباشون این نمایشنامه واقعا ارزش وقت گذاشتن نداشت این کجا و نمایشنامه مرغابی وحشی کجا. این از اول تا آخرش فقط صدای ناله بود بدون هیچ محور محتوایی. مطلقا هیچ چیز برای گفتن نداشت
3
با احترام به کتاب و نویسنده... من هم با نظر بقیه دوستان موافقم،زمینه ای پر از آه و ناله و نامانوس،،،من نتونستم راحت باشم با جریان کتاب و لذت نبردم....خانم پاک ذات هم نباید جای همه سنین گویندگی کنه...آدم قاطی میکنه...من هنوز نفهمیدم شخصیت زن داستان چند ساله بود!
