کتاب کشتار خاموش و چهار نمایش‌نامه‌ی دیگر نشر یکشنبه

دنیا تئاتر دنیای تصاویر منجمد و فن و تکنیک منفعل نیست، بلکه دنیای تصاویر و تفکر و پرسشگری در حال صیرورت و شدن است. هر پرسشی در تئاتر نوعی کنشگری است! اما سؤال اساسی این‌‌‌‌‌‌‌‌جاست که آیا برای مای تئاتری امکان پذیر است اندکی خویش را از کنشگری‌‌‌‌‌‌‌‌های خویش و خشم‌‌‌‌‌‌‌‌ها و اعتراضات و عصبیت‌‌‌‌‌‌‌‌های خود نسبت به وضع موجود خود و منیت و انانیت رها ساخته، درباره پرسش خویش بیندیشیم؟ آیا به راستی می‌‌‌‌‌‌‌‌دانیم که مضمون پرسش ما چیست؟ اساسا آیا پرسشگر هستیم؟ یا فقط ادا و ادعای پرسشگری داریم، یا گرفتار شبه پرسش‌‌‌‌‌‌‌‌ها هستیم؟ نمایشنامه‌‌‌‌‌‌‌‌نویس یک متفکر است، متفکران به دلیل رویکرد خاصی که به آموزه‌‌‌‌‌‌‌‌ها و اندیشه‌‌‌‌‌‌‌‌ها و تفکر و عقیده و تأمل و تدبر دارند و به دلیل آزادبودن نسبی از اراده معطوف به عمل، تمایلات ایدئولوژیک -و نه عقیده- قبیله‌‌‌‌‌‌‌‌گرایی، حزبی اندیشی، سیاست زدگی و شبه عمل گرایی و نیز به جهت مطالعه سایر سنت‌‌‌‌‌‌‌‌های تاریخی و نحله‌‌‌‌‌‌‌‌های فکری و استفاده از تجربیات انسان همگام با کشف و شهود و الهام در افق گسترده وسیع‌‌‌‌‌‌‌‌تری از حیات بشری، در قیاس با حزب‌‌‌‌‌‌‌‌بازان و قبیله‌‌‌‌‌‌‌‌گرایان و نامتفکران و نانمایشنامه نویسان و عوام، نسبتا بیشتر از نتایج و لوازم اندیشه و حرکت آگاهی دارند. شاید به همین جهت است که به گفته آنتوان چخوف: نویسنده یتیم ابدی است؟

نصرالله قادری