کتاب والدینی ناکامل اما به اندازه ی کافی خوب آلن دوباتن نشر پندار تابان

از گذشته تا چندی پیش، دلیل بچه‌دار شدنِ مردم ارتباط بسیار کمی با خود بچه‌ها داشت. دلیل بچه‌دار شدندشان این بود که در مزرعه به کارگرانِ بیشتری نیاز داشتند، یا اینکه می‌خواستند کسی در پیری از آن‌ها مراقبت کند یا چون از قضاوت مردم می‌ترسیدند یا برای اینکه خدا دستور داده است بچه‌دار شوید یا به سبب اینکه سعی می‌کردند تداوم کسب‌وکار خانوادگی یا قوم خود را تضمین کنند. خود کودک با طبیعت و نیازهای منحصربه‌فردش و با آرزوهای خاص خود برای تحقق، معمولاً آخرین چیزی بود که به ذهن مادر و پدر می‌رسید. زمانی که بچه به دنیا می‌آمد، کمی بهتر از یک حیوان با او رفتار می‌شد؛ احتمال مرگ در سنین کم بسیار زیاد بود و او تا حد زیادی نادیده گرفته می‌شد تا زمانی که ثابت ‌می‌شد این اتفاق نخواهد افتاد. او مجبور بود به‌جای کاوش و پرسش اطاعت و فرمان‌برداری کند. او وجود داشت و زندگی می‌کرد، اما به او توجهی نمی‌شد. جهانِ مدرن این نگرش را کاملاً تغییر داده است. اکنون ما در جهانی به‌مراتب کودک‌محورتر زندگی می‌کنیم و کاملاً نگران آسایش، رفاه، رشد و پیشرفت فرزندانمان هستیم. هدف ما دیگر تولیدمثل برای رفع نیازهایمان نیست، بلکه فرزندان را به دنیا می‌آوریم تا باعث شکوفایی و رشد آن‌ها شویم؛ ما به رشد درونی و پیشرفت آن‌ها علاقه‌مندیم. همان‌طور که والدین، حداقل برای دو نسل، این رویه را دنبال می‌کردند، ما هم فقط می‌خواهیم که آن‌ها خوشحال باشند. باوجوداین، هرچقدر هم که ما با توجه به نظریه‌های قدرتمند از لحاظ تئوری در زمینه‌ی مراقبت از کودک قوی باشیم، اما عجیب است که خلاقیتِ بدون محدودیت و توجه به جزئیات را در اعمال و روش‌هایمان نشان نداده‌ایم. در واقع ظرفیت‌های ما پشت آرزوهایمان جامانده است. ما در حذفِ «اعتماد به غریزه‌ی ذاتی» و «چسبیدن به روش‌های شهودی» کنْد عمل کرده‌ایم، درحالی‌که می‌توانیم به هر فرآیندِ مستقیمی از آموزش بدگمان باشیم. برای بسیاری از ما آموختن نحوه‌ی رفتار با یک کودکِ پنج‌ساله یا کنار آمدن با یک نوجوان مالیخولیایی امری توهین‌آمیز است. ما تصور می‌کنیم که والدینِ شایسته بودنْ موضوعی است که به آن علاقه داریم، نه چیزی که بتوانیم برای آن آموزش ببینیم؛ این کتابْ مخالفِ این امر است. *** در گذشته دوران کودکی رؤیایی طولانی در نظر گرفته می‌شد که هیچ معنایی نداشت و به‌محض پایان یافتن به فراموشی سپرده می‌شد، اما امروزه دوران بسیار مهمی است که تمام احساسات فرد در این دوران شکل می‌گیرد و مسیر او برای داشتن یک زندگی سالم از نظر روحی و روانی تعیین می‌شود. این مصیبت بشریت است که با دوران بلوغ طولانی و حساسی که به‌کندی پیش می‌رود همراه شده است. یک کره‌اسب سی دقیقه بعد از تولد می‌تواند روی پای خود بایستد، یک جوجه عقاب طلایی طی دوازده هفته بزرگ می‌شود، یک شامپانزه در نه‌سالگی بالغ می‌شود، اما ممکن است بیست سال طول بکشد تا یک انسان بستر مناسب زندگی خود را بسازد و با زندگی روبه‌رو شود. این امر بشر را بیش از آنچه در قلمرو حیوانات است در معرض تناقض‌ها و هوس‌های والدین قرار می‌دهد. اینکه مادرِ بچه لاک‌پشت از نظر عاطفی از او جدا شده باشد یا اینکه پدرِ عقاب طلایی او را تحقیر کند، احتمالاً موضوع مهمی نیست، اما گونه‌ی انسان به ناکامی‌ها بیشتر توجه می‌کند. یک بازه‌ی زمانی ناگوار، بین سنین یک‌سالگی تا نه‌سالگی، توانایی دارد که تعادل یک زندگی را کاملاً برهم بزند. والدینِ افسرده می‌توانند برای همیشه انرژی کودکان را برای رسیدن به موفقیت از بین ببرند. این حساسیت، وحشت و ترسی را که با بسیاری از تلاش‌های روان‌شناسی مدرن برای فرزندپروری همراه است توضیح می‌دهد. امروزه والدین آگاه هستند که انتخاب‌های آن‌ها سر میز شام یا هنگام خواب می‌تواند پایه‌گذار سلامت عقل و امید در کودک باشد یا اینکه کودک را در هشت دهه‌ی آتی عذاب بدهد، درحالی‌که پیشینیانِ آن‌ها در قرن دوازدهم ‌این‌طور نبودند. در چنین شرایطی، اگر برخی از ما در پی آموزش سامانمند باشیم، قابل‌درک است. پرسش این است که چگونه می‌توان از ما انتظار داشت که بدون آموزش دیدن کودکمان را پرورش دهیم؟ به‌هرحال مانند این است که بخواهیم ماهیت و جو مریخ را بدون وقت گذاشتن برای آموختنِ برخی درس‌های مربوط به آن درک کنیم. پیش از اینکه این موضوع را آغاز کنیم، باید جرئت بررسی این سؤال آزاردهنده را پیدا کنیم: واقعاً چند نفر از ما باید بچه‌دار شویم؟ که البته این موضوع مقوله‌ای است که تابو به نظر می‌رسد. فرض جوامع مدرن این است که هر فرد «عادی» باید به دنبال بچه‌دار شدن باشد و از هیچ تلاشی برای توانمند ساختن آن‌ها دریغ نکند. بااین‌حال، عقل ممکن است ما را به جهت دیگری سوق دهد. بسیاری از ما نمی‌خواهیم بچه‌دار شویم و فقط تحت‌فشار عوامل زیادی برای بچه‌دار شدن هستیم. پس از چند سال زندگی مشترک، یک زوج جوان با انبوهی از سؤالات روبه‌رو می‌شوند، سؤالاتی از قبیل پس کی بچه‌دار می‌شوید؟ و اگر علاقه‌ای به بچه‌دار شدن نداشته باشند، باید انتظار قضاوت‌های دیگران را داشته باشند. بااین‌حال، جامعه‌ای که به‌درستی کودکان را دوست داشته باشد، می‌داند بزرگ‌ترین عاملی که به آسایش و رفاه کودکان کمک می‌کند حذف این تفکر است که «همه باید فرزند داشته باشند». یک جامعه‌ی خوب شرایط یکسانی را ایجاد می‌کند برای افرادی که فرزندی ندارند و افرادی که صاحب فرزند هستند. ما با پذیرش این نکته که بچه‌دار شدن نباید یک انتخاب غیرارادی باشد، به بهترین حالت ممکن به فرزندان، اعم از بچه‌هایی که به دنیا آمده‌اند و بچه‌هایی که هنوز به دنیا نیامده‌اند، احترام گذاشته‌ایم، همان‌طور که عاقلانه‌ترین راه برای اطمینان از اینکه مردم ازدواج‌های موفقی دارند، منفی‌نگری در مورد دوران مجردی نیست....