کتاب مقلدها نشر افق

/همیشه طلبکار را می‌توان کشت، ولی هیچکس بدهکار را نمی‌کشد/ یا /مروری بر رمان «مقلد‌ها» اثر گراهام گرین/ در کودکی همه ما لحظاتی به یک مرگ نمایشی، زن و شوهر بودن نمایشی، دکتر بودن نمایشی، غذا خوردن نمایشی و... گذشته است. لحظاتی که هیچ چیز جز خودمان حقیقت نداشته و وضعیت، با کمی اغماض، به واسطه نمایش به مل ما تغییر می‌کرده. آیا این لحظات نمایشی حالا هم با ما پیش آمده و همراه با ما به درون ورطه جامعه داخل شده‌اند؟ آیا همچنان تصور می‌کنیم که می‌شود با مقداری تقلید و نمایش از آنچه که نیستیم و کمی اغماض و حتی نمایش در برآورده شدن مقصودمان، واقعا به آن چیزی که می‌خواستیم، برسیم؟ جامعه‌ای که عمده افرادش هنوز در تقلید و نمایش باشند چه شکلی خواهد بود؟ شاید چیزی شبیه به جامعه هائیتی در مقلد‌ها که گراهام گرین چانه ما را به آن سمت می‌چرخاند...آنجا...کمی پایین‌تر از آمریکای خوشبخت، یک کشور فلک زده و فلج، یک ننگ و تعفن مجسم کشوری پر از مقلد:هائیتی گرین به هیچ عنوان حرفی سر فلان بلاد و فلان کشور ندارد، چرا که خیلی زود انواع ملیت‌ها و فرهنگ‌ها در یک جغرافیای خاص، جمع و امحاء می‌شوند و آنچه که مهم است و باقی می‌ماند، فرهنگی‌ست که گرین آن را بازنمایی کرده تا ما بفهمیمش: فرهنگ جامعه‌ای غرق در تقلید تقلید از آنچه که نیست. دروغ های بی‌شمار، وعده‌های توخالی، شعار‌های پوچ... و در این فرهنگ و این جامعه‌ای که هیچ حقیقت و واقعیت متقنی وجود ندارد کسی حاکم است که اولین قدرتش اراده بر محسوس‌ترین حقیقت موجود است: مرگ دیکتاتوری به نام پاپادوک، در همین سال‌های نه چندان دور از ما، مشغول بر باد دادن کشور ارزشمند«هائیتی»‌ست هتل‌داری در پایتخت این کشور در تلاشی از پیش سرخورده می‌خواهد انتقام تمام چیزهایی که از دست داده را از این ارابه ران مرگ، بستاند. در جامعه‌ای که خیال رسیدن، جایگزین خود رسیدن می‌شود، به راستی باید از کدام سو گریخت و باید به کدام سو فرار کرد؟ وقتی یک معضل جدی رخ می‌دهد مقصر اول و اصلی کیست؟ مردم؟! آن‌ها که واقعا مردم نبوده‌اند بلکه صرفا ادای مردم را در می‌آورده‌اند. پس چه کسی مطالبه می‌کند؟ و چه کسی بدهکار است؟ بهتر بپرسیم چه کسی واقعا هست و باقی می‌ماند؟ و چه کسی گویی که اصلا از اول، جز یک نقش خیالی،نبوده؟ #آنچه_خواندم