کتاب سفر های گالیور نشر افق

سفر با تجربه گره خورده است. هرچه مقصد ناشناخته‌تر باشد، چالش‌های پیش‌رو بیشتر و دشوارتر است. کسی که تن به سفرهای دور و دراز می‌دهد، بیشتر از سایر سفرها با خطرات نامعلوم روبه‌رو می‌شود. خوانندگان این سفرنامه‌ها با این‌که خود چنین سفری را تجربه نکرده‌اند، اما با خواندن شرح سفرهای نویسنده در دستاوردهای او شریک می‌شوند. از زمان‌های خیلی دور، سفر به سرزمین‌های تخیلی که موجوداتی عجیب و غریب در آن ساکن‌اند جذابیت دوچندان داشته است. ماجراهای این سفرها علاوه‌بر ایجاد سرگرمی و شگفتی، درس‌های بسیاری به خوانندگان خود می‌دهد. سفرهای گالیور یکی از این سفرنامه‌های تخیلی است که عالم خیال و واقعیت را به هم پیوند زده است.

خلاصه رمان سفرهای گالیور

رمان سفرهای گالیور شرح سفرهای جذاب و سرگرم‌کننده‌ی گالیور، پزشک کشتی به سرزمین‌های دورافتاده با ساکنین عجیب و غریب است. لی‌لی‌پوت‌ها، بِراب دینگ نَگ‌ها، لاپوتا و هوئی‌هِنِم از جمله اهالی این سرزمین‌ها هستند که با هم تفاوت‌های زیادی دارند. بعضی کوتوله‌اند و بعضی هم غول‌پیکر و هر کدام به زبان خاص خودشان صحبت می‌کنند. هر سفر با خرابی کشتی در مکانی ناشناخته شروع می‌شود و با اتفاق‌های مختلفی که با هم ارتباط علت و معلولی دارند، در نهایت با فرار گالیور از مخمصه پایان می‌یابد. ماجراجویی طنزآمیز گالیور با کوتوله‌ها، غول‌ها و ساکنین دیگر این سرزمین‌ها خواننده را با آداب و رسوم گوناگون، شباهت‌ها و تفاوت‌های دیگری آشنا می‌کند و علاوه‌بر سرگرم کردن او، گزارشی از رویارویی فرهنگ‌های مختلف با هم به خواننده می‌دهد.

زندگی نامه جاناتان سویفت و آثار او

جاناتان سویفت (1745-1667) شاعر و جستارنویس انگلیسی‌زبان در ایرلند متولد شد. او خیلی کوچک بود که پدرش را از دست داد. تنگدستی و فقر مادرش را ناگزیر کرد که سرپرستی او را به عمه‌اش واگذار کند. سویفت هرگز نتوانست تحصیلات خود را در دانشگاه تکمیل کند. او سال‌ها منشی شخص بانفوذی بود و به امور سیاسی علاقه نشان می‌داد. در همین دوران شروع به نوشتن مطالب طنزآمیزی با لحنی طعنه‌آلود کرد که استقبال مردم را به همراه داشت. با این حال وقتی اثر مشهورش سفرهای گالیور را منتشر کرد، جرئت نکرد نامش را به عنوان نویسنده بر جلد کتاب درج کند. او از واکنش مردم به‌خصوص احزاب و شخصیت‌های سیاسی که آن‌ها را در کتابش هجو کرده بود، هراس داشت.

«نبرد کتاب‌ها»، «داستان یک بشکه»، «یادداشت‌های روزانه‌ی زن مدرن» و «درباره شعر» از جمله آثار جاناتان سویفت هستند.

خوانشی نوجوانانه از رمان سفرهای گالیور

رمانی که نشر افق با ترجمه‌ سپیده خلیلی منتشر کرده است، روایتی از نویسنده، فیلم‌نامه‌نویس و شاعر آلمانی «امیل اریش کستنر» است. «کستنر» بیشتر به‌خاطر اشعار طنزآمیز با موضوعات اجتماعی‌اش مشهور است. او را با کتاب‌هایی که برای کودکان نوشته است نیز می‌شناسند. او در سال 1960 موفق به دریافت جایزه‌ی معتبر «هانس کریستین آندرسن» در حوزه‌ی کتاب کودک و نوجوان شد.

«کستنر» در بازخوانی داستان مشهور سفرهای گالیور، با حذف برخی کنایه‌ها و اشاره‌های تاریخی و سیاسی داستان را خلاصه کرده و روایتی ساده و خواندنی در اختیار نوجوانان قرار می‌دهد. ماجراجویی‌های خواندنی گالیور خواننده‌ی خود را به عالم خیال می‌کشاند و از خلال قصه‌ها و حکایت‌های جورواجور، او را با شباهت‌ها و تفاوت‌های مردم، ثبات و تغییر در سفر و مواجهه با چالش‌ها روبه‌رو می‌کند. دانلود ترجمه فارسی کتاب سفرهای گالیور در نسخه‌ی pdf در فیدیبو امکان‌پذیر است.

نگاهی به درون‌مایه‌ی کتاب سفرهای گالیور

سفرنامه گالیور یک سفرنامه‌ی دریانوردی است که ابتدا با عنوان «سفرهایی به برخی ممالک دورافتاده جهان در چهار بخش؛ نوشته‌ی لموئل گالیور، پزشک سابق و در حال حاضر کاپیتان چند کشتی» در سال 1726 در چهار جلد منتشر شد. کتاب درباره‌ی سفرهای تخیلی به سرزمین‌هایی خیالی با موجودات عجیب و غریب است. سویفت در این کتاب با طنز و تمسخر جامعه‌ی قرن هجده انگلستان را در حوزه‌های مختلف علمی، سبک زندگی، اقتصادی و سیاسی نقد می‌کند. بسیاری از شخصیت‌های ساختگی او نماینده‌ی افراد مشهور حوزه‌ی سیاست آن روز انگلستان هستند. نویسندگان با تاثیرپذیری از سویفت، بارها از شخصیت‌های غیرواقعی فانتزی و حیوانی به عنوان نمادی از فرد یا حزب موردنظرشان در داستان استفاده کردند که مشهورترین آن‌ها «جورج ارول» خالق کتاب «مزرعه‌ حیوانات» است. نویسنده با استفاده از این تکنیک و ایجاد نوعی طنز، موفق می‌شود توجه مخاطبانش را جلب کند تا به‌صورت کنایی وضعیت سیاسی یا فرهنگی مورد نظر را هجو کند.

بررسی شخصیت گالیور

ناخدا لموئل گالیور، شخصیت اصلی و راوی کتاب سفرهای گالیور است که سویفت در طرح خصوصیات او از شخصیت‌های گوناگونی الهام گرفته است. نام «گالیور» را سویفت خود ساخته و در آن چند اسم مختلف را ترکیب کرده است که معنی آدم کودن و احمق را می‌دهند. با این حال، شخصیت گالیور ابعاد متمایز دیگری نیز دارد؛ او اهل کتاب خواندن است و به‌خوبی می‌تواند با دیگران ارتباط برقرار کند. قدرت تعامل و ارتباط او در داستان بسیار به‌کار می‌آید. او در هر سرزمین جدید با اهالی متفاوت و نژادهای گوناگون ارتباط برقرار می‌کند و خیلی زود زبان آن‌ها را یاد می‌گیرد. گالیور حتی وارد بحث‌های سیاسی با ساکنین عجیب و غریب می‌شود که معمولا کودن بودن اکثر آن‌ها را نشان می‌دهد.

نگاهی به سفرنامه نویسی

سفرنامه‌ها از قالب‌های ادبی پرسابقه در تاریخ ادبیات ملل هستند که اغلب با هدف انتقال تجربه‌های مختلف مسافرین به خوانندگان به‌خصوص آن‌هایی که فرصت سفر و کشف سرزمین هایی عجیب را نداشته‌اند، نوشته می‌شوند. سفرنامه‌ها معمولا ژانری ترکیبی دارند و از خاطره‌نویسی گرفته تا داستان کوتاه، شعر، یادداشت و طنز تلخ را شامل می‌شوند. مضمون‌های سفرنامه‌ها هم گسترده است که حوزه‌های تاریخ، جغرافیا، انسان‌شناسی و علوم اجتماعی از جمله‌ی آن‌ها حساب می‌شوند. خودزندگینامه‌نویسی، مردم‌نگاری، طبیعت‌نگاری و داستان‌های اسطوره‌ای و تخیلی نیز جزو ترکیب‌بندی ژانر سفرنامه‌نویسی محسوب می‌شوند. به علت وجود چنین تنوعی در سفرنامه‌ها می‌توان گفت سفرنامه بیان‌گر رابطه‌ی میان حقیقت و داستان با ارزش ادبی است. همین تنوع باعث شده که شکل‌ها و فرم‌های سفرنامه‌نویسی به دسته‌های پرشماری تقسیم شود.

«اودیسه»، «قصه‌های کانتربری»، «رابینسون کروزوئه» و «ولگردهای دارما» از نمونه‌های سفرنامه‌ی غربی در ژانرهای مختلف هستند. از میان سفرنامه‌های نویسندگان ایرانی نیز می‌توان به «خسی در میقات»، «لبخند بی لهجه» و «مارک و پلو» اشاره کرد.

سبک و ساختار داستان سفرهای گالیور

سفرهای گالیور داستانی تخیلی و فانتزی در قالب یک سفرنامه است. هرچه از ثبت عینی حقایق، درج عکس و نقشه دور می‌شویم و میزان حضور عناصر داستانی را در سفرنامه افزایش می‌دهیم، در نهایت به شرح سفرهای جعلی می‌رسیم. این سفرنامه‌ها با شرح رویدادهای ساختگی که اغلب شگفت‌آور و مملو از چیزهای عجیب و غریب‌اند، جزو دسته‌ی ادبیات شوخ‌طبعانه قرار می‌گیرند. حکایت‌های اغراق‌آمیز سفرنامه گالیور نیز در این دسته قرار می‌گیرد.

در بخشی از کتاب  سفرهای گالیور می‌خوانیم:

«در روز بیست و ششم ماه مارس 1703، دوباره به راه افتادیم. بعد از این‌که از راه دریایی ماداگاسکار گذشتیم، دوباره گرفتار توفان شدیدی شدیم. این‌بار کاپیتان با تجربه‌ی بیشتری کشتی را هدایت کرد و کشتی حتی یک خراش هم برنداشت. فقط دستگاه‌های اندازه‌گیری خراب شدند که آن‌ها را همان‌طور رها کردند. به این ترتیب، دیگر نمی‌توانستیم بفهمیم کجا هستیم. از همه نگران‌کننده‌تر این بود که ذخیره‌ی آب آشامیدنی ما مرتب کم می‌شد.

همین که به خشکی قدم گذاشتیم، همه‌جا را به دنبال آب آشامیدنی گشتیم؛ اما آبی پیدا نکردیم. من دستور دادم که از هم جدا شویم و هر کس به تنهایی دنبال آب بگردد. گفتم که شاید حداقل یکی از ما نهری یا چشمه‌ای پیدا کند! قرار گذاشتیم که یک ساعت بعد یکدیگر را در قایق ملاقات کنیم.

من بعد از یک ساعت جست‌وجوی بی‌فایده، به کنار ساحل برگشتم، اما قایق آن‌جا نبود! به کشتی‌مان چشم انداختم و قایق را دیدم که به آن نزدیک می‌شد. ملوان‌ها با تمام قدرت به طرف کشتی پارو می‌زدند. روی عرشه، همه وحشیانه در میان یکدیگر می‌لولیدند تا زودتر قایق را به کشتی بیاورند و لنگر را بکشند. چه خطری پیش آمده بود؟ چه چیز وحشتناکی بود که به کشتی نزدیک می‌شد و روی آب سایه می‌انداخت؟!

نگاهی به بالا انداختم و همان‌جا خشکم زد!

حتی امروز هم وقتی به یاد آن می‌افتم، پشتم می‌لرزد! حدس می‌زنید چه دیدم؟ یک غول! یک غول که نه، یک برج کلیسای دو پا! موجودی با حداقل بیست متر ارتفاع؛ با چاهایی شبیه پایه‌های پل، بازوهایی شبیه پره‌های چرخ آسیاب بادی، صورتی شبیه انسان؛ اما در اندازه‌ی خودش! و چه‌قدر زشت و وحشتناک!

هیولا با قدم‌های خیلی بلند به زحمت در دریا راه می‌رفت و می‌خواست قایق را به چنگ بیاورد. ملوان‌ها در مقابل او مثل یک شاه‌ماهی وحشت‌زده بودند. آن‌قدر ترسیده بودم که صبر نکردم ببینم چه بر سر قایق و کشتی می‌آید. برگشتم و دویدم و تا جایی که پاهایم طاقت داشتند به سرعت از ساحل دور شدم.

اما مدتی بعد، ادامه‌ی ماجرا را فهمیدم. غول حیرت‌زده روبه‌روی آن‌ها ایستاده بود. کاپیتان خوب هدف‌گیری می‌کند و دستور می‌دهد یک توپ شلیک کنند.