کتاب شب دوازدهم بنگاه ترجمه و نشر کتاب پارسه

دوک اورسینو و کیوریو به همراه سایر امرا وارد می‌شوند. خنیاگران در حال نواختن‌اند.] اورسینو غذای عشق اگر موسیقی باشد، کماکان بنوازید، مرا زیاده بدهید، چندان‌که اشباع شوم. بسا این اشتها گردد دل‌آشوب و چنین فرو بمیرد! همان نغمه، دگرباره! فرودی میران۱ داشت. آه، چون نسیمی خوش۲ به گوشم شد دمنده در بنفشه‌زار، به یغما آوران نکهت. نواختن بس، فرو دارید! نباشد خوش دگر مانندِ پیش‌تر. ای جانِ عشق، چه چالاک و شادابی! گرچه تو راست وسعتی چو دریا پذیرا، اما هر آنچه ارجمند باشد و در عرش تو را درنیاید، مگر افتد ز رونق و بر فرش در دم. عشق را صور [خیالی] بسیاری است۳، که بیش از هر چیز سخت وهم‌آلود می‌نماید.