کتاب سرگذشت ندیمه نشر آوانامه - نسخه صوتی

در پشت جلد این کتاب به توصیه روزنامه‌ای آمریکایی نوشته شده است:

«تا هنوز این کتاب مجاز است، بخوانیدش. هوستون کرانیکل»

درباره کتاب صوتی سرگذشت ندیمه

کتاب «سرگذشت ندیمه» اثر «مارگارت اِلنور اتوود» در سال ۱۹۸۵ منتشر شده است. این کتاب داستان انقلابی در پی ترور رئیس‌جمهور است که در شهر کمبریج در آمریکا رخ می‌دهد. در پی این رخداد سیاسی وقایع بزرگی رخ می‌دهد که زندگی مردم آن منطقه را تحت تأثیر قرار می‌دهد. مسیحیان متعصب دولتی به نام «گیلاد» را ایجاد می‌کنند و قانون اساسی جدیدی را وضع می‌کنند که در آن انسانیت، برابری و عدالت وجود ندارد. فردیت افراد در چنین دولتی از بین می‌رود و تنها دین مسیحیت، دین قانونی کشور می‌شود. این دولت نمادی از حکومت‌های تئوکراتیک است و افراد براساس دین مسیحیت قوانین را تعیین می‌کنند. طی این داستان که از فضاسازی بسیار قوی برخوردار است اگر کسی خطایی انجام دهد به منطقه‌ای به نام کلونی فرستاده می‌شود.

تبعیض‌ جنسیتی یکی از مفاهیم مهم کتاب «سرگذشت ندیمه» است که «مارگارت اتوود» بسیار به آن پرداخته است. «ندیمه» در این کتاب به افرادی گفته می‌شود که به خانه‌های اشراف و ثروتمندان فرستاده می‌شوند تا بچه‌ به دنیا آورند. «جوون» یکی از این ندیمه‌ها است که لقب «اُفرد» دارد و به خانه‌ی یکی از فرماندهان فرستاده می‌شود. او در این خانه ساکن می‌شود و امورات آنجا را انجام می‌دهد. او با گروهی آشنا می‌شود که در پی براندازی این نظام سرکوبگر هستند که مسیر داستان را شکل می‌دهند. درواقع این کتاب بازتابی از رنج‌ها، دردها و سلطه‌گری‌های حکومت مردسالار بر زنان و گروه‌های ضعیف و اقلیت‌های جامعه است.

«مارگارت اِلنور اتوود» این کتاب را زمانی که در آلمان ساکن بود به نگارش درآورد. در آن زمان بخش غربی و شرقی برلین از هم جدا بود و او به تأثیر از حکومت‌های دیکتاتوری شروع به نوشتن این داستان کرد. او ابتدا نام داستان را «اُفرد» به تأثیر از شخصیت اصلی داستان گذاشته بود ولی کتاب با نام اصلی The Handmaid's Tale «سرگذشت ندیمه» به چاپ رسید. نویسنده برای این کتاب موفق به دریافت جایزه‌ی «آرتور سی کلارک» شد و به شهرت جهانی رسید.

«سرگذشت ندیمه» اثر «مارگارت اِلنور اتوود» پس از انتشار بسیار توجه منتقدان را به خود جلب کرد و یکی از کارگردانان آلمانی براساس آن در سال 1990 فیلم سینمایی ساخت. «بروس میلر»، نویسنده و کارگردان آمریکایی هم در سال 2017 براساس داستان پرکشش این کتاب مجموعه تلویزیونی «سرگذشت ندیمه» را ساخت که بسیار پرطرفدار شد. فصل اول این سریال هشت جایزه از سیزده نامزدی در جشنواره‌ی امی را دریافت کرد و اولین سریالی لقب گرفت که جایزه گلدن کلوب را برای بهترین سریال تلویزیونی درام به خانه برد.

درباره مارگارت اتوود

«مارگارت اِلنور اتوود» Margaret Elenor Atwood نویسنده، فعال اجتماعی و فمینیست اهل کانادا در نوامبر سال ۱۹۳۹ به دنیا آمد. او از کودکی شعر می‌سرود و در نوشتن استعداد فراوان داشت. او تحصیلاتش را در کالج ویکتوریا در دانشگاه تورنتو آغاز کرد و در نشریه دانشگاه شعرها و مقاله‌هایش را به چاپ ‌رساند. او مدتی هم تئاتر را دنبال کرد و در رشته‌ی ادبیات انگلیسی و مطالعه فلسفه و زبان فرانسه فارغ‌التحصیل شد. او مدتی را هم به کالج رادکلیف (کالج زنان آزادی‌خواه در ماساچوست) رفت ولی پس از مدتی آن را ناتمام گذاشت.

«مارگارت اِلنور اتوود» از جوانی تدریس در دانشگاه بریتیش کلمبیا در ونکوور را شروع کرد و در دانشگاه‌های دیگر ازجمله دانشگاه سر جرج ویلیامز در مونترال و دانشگاه آلبرتا فعالیت خود را دنبال داد. او در تمام این دوران نوشتن را ادامه داد و در دهه 80 میلادی شش مجموعه شعر و سه رمان منتشر کرد. او در سال 2000 کتاب «آدمکش کور» را منتشر کرد و برای آن موفق به دریافت جایزه معتبر ادبی «من بوکر» و «هَمِت» شد. «مارگارت اتوود» نویسنده‌ی پرافتخاری است، او تا امروز پنج بار کاندیدای جایزه «بوکر» شد و یک‌بار هم توانسته آن را کسب کند. او دو بار موفق به دریافت جایزه «فرماندار کل کانادا» شد و در سال 2001 به دلیل فعالیت‌های ادبی‌اش میان ستاره‌داران «پیاده‌راه مشاهیر» کانادا قرار گرفت.

ترجمه کتاب سرگذشت ندیمه به زبان فارسی

کتاب صوتی «سرگذشت ندیمه» اثر «مارگارت اِلنور اتوود» را «سهیل سُمی» به فارسی ترجمه و ناشر صوتی آوانامه با روایت «مینو طوسی» منتشر کرده است. این نسخه‌ی صوتی در این صفحه از فیدیبو برای خرید و دانلود موجود است. همچنین نسخه‌ی الکترونیک این اثر را «انتشارات ققنوس» منتشر کرده است که کتاب الکترونیکی آن‌هم در سایت و اپلیکیشن فیدیبو برای خرید و دانلود موجود است. «سهیل سُمی»، مترجم این اثر تحصیلاتش را رشته‌ی زبان و ادبیات انگلیسی دانشگاه علامه طباطبایی و دانشگاه تهران به سرانجام رسانده است و از ترجمه‌های دیگر او می‌توان به «روان‌شناسی زنان» اثر «کارن هورنای» و «رویای آمریکایی» اثر «نورمن میلر» اشاره کرد.

در بخشی از کتاب صوتی سرگذشت ندیمه می‌شنویم

از در پشتی بیرون می‌روم، به داخل باغ که بزرگ و تمیز است. چمنزاری در وسط، یک بید، دم‌گربه‌ای‌های مجنون، در گوشه‌ها مرزهای گل که نرگس‌هایشان پژمرده و لاله‌ها که جام‌هایشان باز و رنگ‌هایشان آشکار می‌شود. لاله‌ها سرخند و به سمت ساقه سرخگون تر، پنداری زخم برداشته و حال رو به بهبودند.

این باغ قلمروی زن فرمانده است. هرازگاه که از شيشه نشکن پنجره بیرون را نگاه می‌کنم، او را در باغ می‌بینم: زانوانش روی یک بالش روبند آبی آسمانی‌اش روی کلاه پهن باغبانی‌اش و سبدی با قیچی باغبانی و تکه‌های نخ برای بستن گل‌ها در دستش. یک نگهبان که امر بر فرمانده است وظیفه شاق کنده‌کاری را بر عهده دارد. زن فرمانده دستور می‌دهد، با عصایش اشاره می‌کند. بسیاری از زنان فرماندهان چنین باغ‌هایی دارند که منظم و مرتب نگهش می‌دارند و از آن مراقبت می‌کنند.

من نیز زمانی باغی داشتم. بوی خاک شخم‌خورده، پیازهای چاق بر کف دستم و پری و خش‌خش خشک بذرها در میان انگشتانم را هنوز به یاد دارم. در این شرایط زمان تیزپاتر می‌گذرد. گاهی زن فرمانده صندلی‌ای بیرون می‌آورد و وسط باغش روی آن می‌نشیند. از دور همه‌چیز آرام و ساکت به نظر می‌رسد.

حال او اینجا نیست و مدام به این فکر می‌کنم که کجاست. دلم نمی‌خواهد ناگهان با او روبرو شوم. شاید در اتاق نشیمن یک‌پایش را روی زیر پایی گذاشته و خیاطی می‌کند. التهاب مفاصل دارد. شاید هم برای فرشته‌ها در خطوط مقدم شال‌گردن می‌بافد. باورم نمی‌شود که آن‌ها واقعاً به چنین شال‌گردن‌هایی نیاز داشته باشند. به‌هرحال شال‌گردن‌هایی که زن فرمانده می‌بافد خیلی کار می‌برند. او به طرح صلیب و ستاره که دغدغه دیگر زنان فرمانده است اهمیتی نمی‌دهد. روی شال‌گردن‌هایش نقش درختان انجیر یا عقاب یا طرح‌های شق‌ورق انسان می‌اندازد، پسر و دختر، پسر و دختر. شال‌گردن‌هایش مناسب مردهای بالغ نیستند؛ به درد بچه‌ها می‌خورند.

گاهی فکر می‌کنم، این شال‌گردن‌ها ر اصلاً برای فرشته‌ها نمی‌فرستند، بلکه می‌شکافند و دوباره کلاف می‌کنند تا چیز دیگری ببافند. شاید کل قضیه برای مشغول کردن زنان فرماندهان باشد، تا احساس کنند هدف دارند. به هر حال به کار زن فرمانده غبطه می‌خورم. داشتن اهداف سهل‌الوصول لذت‌بخش است.

چرا غبطه مرا می‌خورد؟

با من حرف نمی‌زند، مگر این‌که مجبور باشد. من هم مایه خفت او هستم و هم عصای دستش.