کتاب سرود روح بزرگ نشر انتشارات نگاه

«سرود روح بزرگ» دفتر شعری از سروده‌های «سید علی صالحی» است. اشعار این کتاب بین سال‌های 94 تا 95 سروده شده است. صالحی خودش درباره‌ی این کتاب گفته که آن را بیشتر از سایر آثارش دوست دارد و آن را تجربه‌ای متفاوت می‌داند. اشعار علی صالحی از نمونه‌های عالی و برجسته‌ی ادبیات ایران در دوران معاصر هستند. سروده‌های این شاعر بزرگ، می‌تواند هنوز هم جای امیدواری برای خواندن عاشقانه‌ای ناب و دلکش در این بازار آشفته‌ی شعر و ادبیات باشد. سرود روح بزرگ در سال 97 در انتشارات نگاه منتشر شده است.

درباره کتاب سرود روح بزرگ

درون‌مایه‌ی اشعار سرود روح بزرگ، گاهی عاشقانه و احساسی است، گاهی خشم و نفرت دارد، گاهی هم حدیث نفس شاعر می‌شود. صالحی عواطف و درونیاتش را چنان توصیف می‌کند که مخاطب به خوبی غرق آن می‌شود و حتی لحظاتی به زندگی و تجربیات شخصی خود برمی‌گردد. اشعار در قالب نو سروده شده‌اند و وزن و قافیه‌ی مشخصی ندارند. جملات گاهی کوتاه و گاهی بلند هستند. با این حال، شعرها چندان طولانی سروده نشده‌اند. مخاطب می‌تواند بدون این که ملول و خسته شود، هر شعر را کامل بخواند و به عمق پیام شاعر پی ببرد.

صالحی، کلمات را خلق می‌کند و اثری زنده و با هویت می‌نویسد. به کاربردن کلمات جدید و هم‌نشینی غریب برخی اصطلاحات، فضایی متفاوت و جذاب در کتاب ایجاد کرده است، تاجایی که گاهی بیشتر شبیه به کاریکلماتورهایی خلاقانه و خواندنی می‌شوند و تاثیر بیشتری روی مخاطب می‌گذارند. تعبیرهای خلاقانه و ترکیبات جدید، از شناسه‌های شعر صالحی هستند. او با تمام ذوق ادبی و شاعری خود توانسته مضامینی جدید در شعرهایش خلق کند و حال و هوایی تازه به دنیای شعر و ادبیات مدرن فارسی بدهد. اشعار این شاعر از دل برمی‌آید و شاید به همین دلیل باشد که به همان سادگی و صداقت هم به دل می‌نشیند.

صالحی علاوه‌بر سرودن اشعار زیبا و دلکش، کسی است که رسالت‌های اجتماعی و فرهنگی زیادی هم دارد. او از وضعیت فرهنگی و معیشتی مردم در هراس است و با نگاه عمیق خود می‌بیند که چطور زندگی روز به روز سخت‌تر و دشوارتر می‌شود. همان‌طور که خودش می‌گوید «گاهی نشانه‌هایی می‌بینم که تنم می‌لرزد. انسان ایرانی اهل این همه دروغ نبوده است». صالحی که تا پیش از این در لفافه و در نقاب کلمات، بدی‌های دنیا و زندگی را به چالش می‌کشید، این بار با زبانی بی‌پروا و جسورانه حرف‌هایش را زده و افشاگری کرده است. با این که سایه‌ی سنگین و تیره‌ی زشتی‌های روزگار در اشعار این کتاب دیده می‌شود، باز هم بارقه‌ای از امید و نور از بین همین سیاهی‌ها تابیدن می‌گیرد و اینجاست که صالحی در طوفان مصیبت‌بار زندگی به استقبال زیبایی‌های آن می‌رود.

در سرگذشت پرفراز و نشیب ایران و ایرانی، شعر همیشه بستری برای آرامش و تسکین رنج‌ها و دردهای زندگی بوده است. شعر صالحی، شعری نغز و دلکش است. جایی که کلمات در اوج سادگی و هم‌نشینی زیبا، پیام شاعر را به مخاطب منتقل می‌کنند. صالحی اصراری به پیچیده کردن کلمات و عبارات ندارد، با این حال مضامین جدیدی خلق می‌کند که در نظر فارسی‌زبان زنده می‌شوند و جان می‌گیرند.

درباره سید علی صالحی

صالحی متولد سال 1334 در ایذه است. او کسی است که جریان ادبی «موج ناب» و «شعر گفتار» را ابداع کرده است. «لیالیِ لا»، «یوماآنادا»، «نشانی‌ها»، «ساده بودم، تو نبودی، باران بود» و «دختر ویولن زن در کوچه‌های برفی آذر ماه»، نمونه‌های برجسته‌ای از مجموعه سروده‌های این شاعر بزرگ هستند. صالحی دو رمان به نام‌های «علو» و «چشم به راه بانو» هم نوشته است. صالحی معتقد است که شعر فارسی در دوره گذار به سر می‌برد. در این دوره، دو جریان وجود دارد، جریانی رو به عقب و به سمت شعر کلاسیک، به‌ویژه غزل و رباعی و جریان دیگری رو به جلو. در جریان دوم، شاعران زبان را به خدمت خود درمی‌آورند و با بازی با کلمات شعر می‌گویند. صالحی این جریان را «بردگی زبانی» تعریف می‌کند. او معتقد است ترس از زمانِ حالِ شعر و ادبیات فارسی، باعث به وجود آمدن این جریان است. او معتقد است که در عصری که همه چیز به شکل انبوه تولید می‌شود، خلاقیت معنای خود را از دست می‌دهد و ادبیات دست‌مایه‌ی تجارت و رقابت می‌شود. با این حال او امیدوار است که شعر فارسی در جریانی طبیعی می‌تواند مسیر ناب و نوین خود را پیدا کند و به تکامل برسد. فقط باید به آن فرصت داد و همان‌طور که خودش می‌گوید «هزاران صدف، اما فقط یکی مروارید». سید علی صالحی عصر مدرن را دورانی می‌داند که در آن از کاغذ و دوات خبری نیست. حجم زیادی از کتاب، نوشته و سروده هر روز در فضای مجازی منتشر می‌شود و در این میان رقابتی تنگاتنگ بین نویسندگان و شاعران ایجاد شده که کیفیت آثار جدید ادبی را به‌شدت کاهش داده است.

در بخشی از کتاب سرود روح بزرگ می‌خوانیم

شباهت‌ها

این سمتِ سایه‌ها
خبری نیست.
الان سال‌هاست اسنجا
گورکن‌ها
روزها می‌خوابند
تا شب‌ها برای مرده‌گانِ بی‌ کس و کار
ترانه بخوانند.
چوب، تخته، مقوا
هر چه گیرشان می‌آید
در حلبِ آتش می‌ریزند،
سایه‌هاشان بلند گاهی تا آن سوی قبرستان.
تو به این چیزها فکر نکن،
گورکن‌ها در واقع
همان ارواحِ مرده‌گانِ مردمِ خسته‌اند.
اینجا
شب‌های جمعه
خیلی‌ها به خانه برمی‌گردند.