کتاب دید در تاریکی نشر انتشارات کتاب‌سرای نیک

همه‌ی ما لحظاتی در زندگی داریم که در اعماق تاریکی -‌روزهای طولانی سرشار از ابهام و اندوه، ساعت‌های شک و تردیدی که آسمان ذهن را ابری می‌کنند، افسردگی عمیقی که به نظر می‌رسد با وجود آن دیدن راهی به جلو ناممکن است‌- سقوط می‌کنیم و اغلب اوقات این لحظات را همچون راز پیش خود نگه می‌داریم و از آن‌ها صحبت نمی‌کنیم. تمام چیزی که ما می‌خواهیم کمی نور، کمی وضوح و کمی آفتاب است. ما مشتاق طلوع یک روز جدید هستیم. حتی زمانی که احساس خوبی داریم پیوسته به نور متوسل می‌شویم. ما «نور را می‌بینیم»، لحظات «درخشانی» داریم و به‌دنبال «نور انتهای تونل» می‌گردیم. ما جذب افرادی می‌شویم که «می‌درخشند» یا لبخندی «درخشان» دارند. حداقل در ایالات‌ متحده که از دیرباز سرزمین چنگ‌زدن به فرصت‌ها، خوش‌بینی و قدرت تفکر مثبت بوده است، ما با نور تغذیه شده‌ایم. ما آن را با همه‌چیز، از امنیت تا هوش، آرامش، امید، پاکی، خوش‌بینی، عشق، شادی، تفریح تا سبکسری مرتبط می‌دانیم. با تمام چیزهای خوب. این معادلات کوچک در کنار هم استعاره‌ی نور را تشکیل می‌دهند که می‌گوید روشنایی بر تاریکی مقدم است، زمان‌های آفتابی شادتر از اوقات ابری هستند و حالات روحیِ سرزنده بر حالات دلگیر و اندوهناک برتری دارند.

این کتاب درمورد تمایل ما به جفت‌کردن نور با خوبی و تاریکی با بدی است. ما به ریشه‌های زیربنایی این جفت‌شدگی، وعده‌هایش و درنهایت اثرات مخرب آن می‌پردازیم. قابل درک است که می‌خواهیم از تاریکی دوری کنیم، اما با تعقیب نور به خودمان آسیب می‌زنیم. آنچه در آینده به آن نیاز داریم این است که دست از تلاش برای روشن‌کردن تاریکی با نور برداریم و درعوض یاد بگیریم که در تاریکی ببینیم.