کتاب وقت بساز نشر انتشارات کتاب‌سرای نیک

این کتاب درباره‌ی کاهش این شلوغی عجیب‌وغریب ‌و زمان گذاشتن برای کارهای مهم‌ است. ما باور داریم که می‌توانیم مشغله‌ و حواس‌پرتی کمتری داشته باشیم و از لحظه‌ی حال بیشتر لذت ببریم. ممکن است مهمل به ‌نظر آید، ولی ما درباره‌ی آن جدی هستیم‌.

وقت بساز راجع‌به پرکاری نیست. این کتاب راجع‌به انجام‌دادن کارهای بیشتر، زودتر تمام‌کردن فهرست کارهایتان یا سپردن زندگی‌تان به دیگران نیست. در عوض، چهارچوبی است که برای کمک به شما طراحی شده است تا در روز زمان بیشتری برای کارهای مهمتان بگذارید -چه وقت گذراندن با خانواده‌تان باشد، چه یادگیری یک زبان، چه شروع یک کسب‌وکار جانبی، چه داوطلب‌شدن برای کاری، چه نوشتن یک رمان و چه ماهرشدن در بازی ماریو کارت. ما فکر می‌کنیم وقت بساز می‌تواند به شما کمک کند تا به کارهایی بپردازید که برای انجام‌دادنشان به زمان نیاز دارید. لحظه‌به‌لحظه و روزبه‌روز می‌توانید زندگی‌تان را بیش‌ازپیش از آنِ خودتان کنید.

در ابتدا،‌ قصد داریم درباره‌ی این صحبت کنیم که چرا زندگی این روز‌ها بسیار پرمشغله و پرآشوب است و اگر دائماً مضطرب و حواس‌پرت هستید، چرا احتمالاً تقصیر شما نیست.

در قرن بیست‌و‌یکم، دو عامل بسیار قدرتمند برای هر دقیقه از زمانتان با هم رقابت می‌کنند. اولین عامل را تب‌ پرتکاپویی می ‌نامیم. تب‌ پرتکاپویی فرهنگ پرمشغلگی مداوم ماست -همچون ایمیل‌های دریافتی فراوان، تقویم‌های پر از قرارهای مختلف و فهرست‌های بلند‌بالای کارها. بنابر این نگرش، اگر می‌خواهید از پس خواسته‌های محیط‌کار‌ مدرنتان بربیاید و در جامعه‌ی مدرن عملکرد چشمگیری داشته باشید، باید هر لحظه‌تان را با کاری پر کنید، زیرا دیگران همه مشغول‌اند. اگر کوتاهی کنید، عقب می‌افتید و دیگر هرگز نمی‌توانید خودتان را به آن‌ها برسانید.

عامل دیگری که برای زمان شما در رقابت است ‌برکه‌های بی‌کران می‌نامیم. برکه‌های بی‌کران به برنامه‌ها و دیگر منابع تولید‌کننده‌ی نامحدود محتوا ‌‌گفته می‌شود. اگر با حرکت یک انگشت بر روی صفحه‌‌نمایش گوشی‌تان محتوای جدیدی در اختیارتان قرار می‌گیرد و همچنین اگر محتوایی آنلاین در اختیار دارید، با یک برکه‌ی بی‌کران روبه‌رویید. این سرگرمیِ همیشه در دسترس و جدید پاداش خستگی مفرط پرمشغلگیِ مداومتان است.

اما آیا این پرمشغلگی مداوم واقعاً ضروری است؟ آیا این حواس‌پرتی‌های بی‌پایان واقعاً یک پاداش‌اند؟ یا همه‌ی ما فقط ناخود‌آگاه درگیرشان شده‌ایم؟