کتاب جاودانگی نشر انتشارات کتاب‌سرای نیک

آن زن احتمالاً شصت‌ـ شصت و پنج سال داشت. من در کلوپ سلامتی روی صندلی حصیری کنار استخر نشسته بودم و او را نگاه می‌کردم. این کلوپ سلامتی در طبقه‌ی بالای ساختمان بسیار بلندی بود که چشم‌اندازی از کل پاریس داشت. منتظر پروفسور آوِناریوس بودم که اغلب برای گپی دوستانه به این‌جا می‌آمد. پروفسور آوِناریوس دیر کرده بود و من هم مشغول نگاه کردن به آن زن شده بودم. زن در قسمت کم‌عمق در آب ایستاده بود و به ناجی ‌غریقی با شلوار ورزشی نگاه می‌کرد که در حال آموزش شنا به او بود. ناجی غریق به او دستورهایی می‌داد: زن می‌بایست لبه‌ی استخر را می‌گرفت و نفس عمیقش را در آب خالی می‌کرد. زن با اشتیاق و جدیت این کار را انجام می‌داد؛ گویی ماشین بخاری قدیمی از اعماق آب وزوز می‌‌کند (این صدا حالا دیگر مدت‌هاست که فراموش شده است؛ برای کسانی که این صدا را نمی‌شناسند، بهترین راه توصیف، همان خالی کردن نفس در زیر آب در گوشه‌ی استخر است). من با شیفتگی او را نگاه می‌کردم. او با ژست‌ خنده‌دارش مرا شیفته‌ی خود کرده بود (ناجی غریق هم متوجه این ژست خنده‌دار شده بود؛ چون لبخندی ملایم در گوشه‌ی لبش نقش بسته بود). بعد دوستی صحبتی را با من شروع کرد و توجه مرا از او دور کرد. وقتی دوباره رویم را به‌ سوی استخر برگرداندم، کلاس تمام شده بود. زن از کنار استخر به‌ سمت در خروجی می‌رفت. از جلوِ ناجی غریق رد شد و چند قدم آن‌طرف‌تر، سرش را برگرداند، لبخندی زد و دستی برای ناجی تکان داد. در آن لحظه اضطرابی ناگهانی در دلم ایجاد شد! آن لبخند و ژست متعلق به دختری بیست‌ساله بود! او دستش را با نوعی افسون‌گری بلند کرد؛ گویی با شوخی، توپی رنگارنگ را برای عاشقش پرتاب می‌کرد. آن لبخند و آن ژستْ زیبایی و افسونی در خود داشت؛ در حالی که دیگر افسونی برای آن چهره و بدن باقی نمانده بود. افسون آن ژست در بی‌افسونی آن بدن غرق شده بود. ولی آن زن که قطعاً می‌دانست دیگر چیزی به‌ نام زیبایی برایش باقی نمانده است، لحظه‌ای این مسئله را فراموش کرده بود. درون هر یک از ما بخشی وجود دارد که خارج از زمان زندگی می‌کند. شاید ما در زمان‌هایی خاص از سن خود آگاهیم و در بیشتر اوقات بی‌سن و سال هستیم.

-از متن کتاب-