کتاب عشق در روزگار وبا گابریل گارسیا مارکز نشر پندار تابان

اجتنابناپذیر بود: بوی بادامهای تلخ همیشه تقدیر عشقهای یک طرفه را یادش میآورد. دکتر خوبنال اوربینو آن را به مشام کشید همین که قدم به خانه گذاشت که هنوز در سایه روشن فرو رفته بود و برای موردی اضطراری به آنجا فرا خوانده شده بود که از سالها قبل دیگر اضطراری به حسابش نمیآورد. پناهنده اهل جزایر آنتیل، خِرِمیا دِسَنتامور، معلول جنگی، عکاس مخصوص بچهها و همدلترین حریفش در شطرنج با بُخورِ سیانورِ طلا خود را از عذابهای خاطره خلاص کرده بود. جسد را پوشیده با پتو روی تختی سفری دید که همیشه آنجا خوابیده بود، نزدیک چهارپایهای با تشتی که برای تبخیر سم ازش استفاده شده بود. روی زمین، بسته شده به پایه تختِ سفری، پیکر سگ گنده سیاهی از نژاد دانمارکی با نقشی برفگون بر سینه ولو بود، و کنارش چوبدستهای زیربغل به چشم میخوردند. چاردیواریِ خفقانآور و شلوغ، که هم اتاق خواب بود و هم تاریکخانه، اندک اندک از درخشش صبحگاهی که از پنجره باز به درون میتابید نور میگرفت، اما روشنایی کافی بود برای آنکه اقتدار مرگ بیدرنگ شناخته شود. پنجرههای دیگر، و همینطور سایر منفذهای آن اتاق را، با کهنه پارچهها راه نفسشان را بسته یا با مقواهای سیاه مهر و مومشان کرده بودند، و این خود سنگینیِ آزاردهنده آنجا را شدیدتر میکرد. گُله به گُلهِ میزی بزرگ و زیرِ لامپی معمولی، پوشانده شده با کاغذ قرمز، بانکهها و بطریهایی بیبرچسب و دو طشت قُر و قُراضه از جنس پیوتر پخش بودند. طشت سوم، همان که برای مایع ظهور ازش استفاده میشد، بغل دست جنازه بود. مجلهها و روزنامههای قدیمی هرگوشه پخش بودند، شیشه عکسها روی هم تلنبار شده بودند، مبل و اثاث فکسنی و شکسته بودند، اما دستی کوشا با وسواس گرد و خاک را از همهشان سترده بود. گرچه هوای پنجره آن محوطه را پاک کرده بود، ولی هنوز کسی که توانایی شناختنش را داشت میتوانست ردی از خاکستر ولرم عشقهای نافرجامِ بادامهای تلخ آنجا بیابد. دکتر خوبنال اوربینو، بدون هیچ پیشآگاهی، بارها فکر کرده بود آن مکان برای آنکه آدم آمرزیده از دنیا برود مناسب نیست. اما به مرور زمان این احتمال به ذهنش رسیده بود که چه بسا بینظمی و آشفتگیاش تابعِ مشّیت الهیای ناشناخته و رمزآلود بود. -بخشی از کتاب-