کتاب خموشان آلبر کامو نشر چشمه

این مجموعه در سال ۱۹۵۷ در فرانسه منتشر شده است، نام این مجموعه L'Exil et le Royaume است، اما اسم هیچ‌کدام از داستان‌ها این نیست، این اسم [جلای وطن (انزوا، گوشه‌گیری، تبعید) و قلمرو (پادشاهی، سلطنت)] چون ریسمانی داستان‌ها را، و همین‌طور داستان سقوط را که قرار بوده در این مجموعه بیاید اما یک سال زودتر در کتابی مستقل منتشر می‌شود، به یکدیگر وصل می‌کند. در این داستان‌های کوتاه با کامویی مواجه‌ایم که در آن دوران بسیار درگیر جنگ الجزایر بوده است و این دغدغه‌ها را در بیش‌ترِ داستان‌های این مجموعه می‌بینیم، خصوصاً در داستان میزمان. سلطنت و قلمروِ شخصیت‌های این داستان‌ها فروریخته است، شخصیت‌های این داستان‌ها معمولاً تنها هستند و از جامعه‌ی خود بیرون زده‌اند. معصومیت خود را از دست داده‌اند و گاه موقت و از روی توهم آن را بازمی‌یابند. انزوا مضمون دیگر این داستان‌هاست، تنهایی خودخواسته یا ناخواسته. سبک از دغدغه‌های کامو در این کتاب است. گویی مضمون انزوا را با چند سبک متفاوت نوشته است، از مونولوگ گرفته تا واقع‌گرایی محض. تخیل او در مواجهه با بیابان احساس رهایی می‌کند و پَر می‌کشد و تصاویری زیبا خلق می‌کند. در این داستان‌ها نشانه‌های بسیاری از خود کامو می‌بینیم؛ در میزمان همان معلم است، کمی در اسم شخصیت داستان دارو [Daru] دقیق شویم و ببینیم که چه‌قدر شبیه تلفظ نام کامو [Camus] است، و چه‌قدر دغدغه‌هایش شبیه اوست، و چه‌قدر پایان داستان شبیه است به سرنوشت کامو که دلش برای الجزایر می‌سوخت اما الجزایری‌ها آن‌قدرها او را مَحرم نمی‌دانستند. در سال ۱۹۵۶، پس از سخنرانی در پاریس با موضوع فراخوانی برای آتش‌بس شهری در الجزایر، مخالفان به سالن می‌ریزند و سخنرانی او ناتمام می‌ماند. در داستان خموشان کامو با دقتِ بسیار از شغل بشکه‌سازی صحبت می‌کند، او با این حرفه آشنا بوده، یکی از اعضای خانواده‌اش، اتین، به این حرفه مشغول بوده است، همان کسی که در آدم اول نامش ارنست است. در داستان ژناس یا هنرمند مشغول کار یکی از دغدغه‌های مهم کامو را می‌بینیم، رابطه‌ی هنرمند با اجتماع، دوراهی انتخاب انزوا برای خلق اثر هنری و لزوم ارتباط و همبستگی با مردم برای هنرمند.