کتاب جنگ دوم لبنان نشر انتشارات دولتمرد

جنگ دوم لبنان جزو آن دسته از نبردهایی به حساب می آید که در میان ناظران و تحلیلگران سیاسی ـ نظامی حتی در ارتباط با اسم آن نیز اتفاق نظر وجود ندارد و چه بسا همین نام نیز ناشی از اختلافات و رقابت های سیاسی می باشد. نام هایی از قبیل جنگ سی و سه روزه، جنگ سی و چهار روزه، جنگ دوم لبنان، جنگ ژوئیه، جنگ تابستان، جنگ تموز، منازعه اسرائیل ـ حزب الله، همه از اسامی داده شده به این درگیری یک ماهه میان از یک طرف ارتش اسرائیل و از طرف دیگر مجموعه گروه های حزب الله لبنان، جنبش امل [به ادعای دیلی استار ]، حزب کمونیست لبنان [به ادعای آسیا تایمز ]، جبهه خلق برای آزادی فلسطین ـ فرماندهی مرکزی [به ادعای خبرگزاری اسوشیتد پرس ] و همچنین حرکت مقاومت اسلامی فلسطین یا همان حماس اتفاق افتاد که به طور رسمی با قطعنامه ۱۷۰۱ شورای امنیت سازمان ملل متحد به پایان رسید (در این بین نقش اصلی بر عهده حزب الله لبنان بود و سایر گروه ها نقشی حاشیه ای داشتند). این نبرد از ۱۲ ژوئیه سال ۲۰۰۶ با حمله برون مرزی نیروهای حزب الله به دو خودروی گشتی اسرائیلی و متعاقب آن کشتن هشت و ربودن دو سرباز ارتش اسرائیل آغاز گردید (که اسرائیل جسد آن دو را بعدها دریافت کرد) و در نهایت کمی بیش از یک ماه در ۱۴ آگوست همان سال با قطعنامه ۱۷۰۱ شورای امنیت سازمان ملل متحد به آتش بس منجر شد. این قطعنامه که خواهان خلع سلاح حزب الله، خروج اسرائیل از لبنان و استقرار ارتش لبنان و نیروهای حافظ صلح سازمان ملل در جنوب لبنان بود در ۱۱ آگوست به اتفاق آراء در شورای امنیت سازمان ملل متحد به تصویب رسید و در ۱۲ آگوست مورد پذیرش دولت لبنان و فردای آن روز دولت اسرائیل قرار گرفت و به وقت محلی در ساعت ۸ صبح روز ۱۴ آگوست مابین گروه های متخاصم برقرار شد. هرچند محاصره لبنان تا ۸ سپتامبر ۲۰۰۶ توسط نیروی دریایی اسرائیل ادامه یافت، اما بخش اعظم نیروهای اسرائیلی جز تعدادی در روستای مرزی غجر ، تا تاریخ ۱ اکتبر ۲۰۰۶ خاک لبنان را ترک کردند. ارتش لبنان از ۱۷ آگوست شروع به استقرار در مناطق جنوبی کرد و به همراه نیروهای حافظ صلح سازمان ملل در صدد حفاظت از این منطقه برآمد. اگرچه بنا به اعلام اینترنشنال هرالد تریبون هنوز هر دو از خلع سلاح حزب الله طبق قطعنامه ۱۷۰۱ شورای امنیت سر باز می زنند. بنا به اعلام موسسه بین المللی مطالعات راهبردی ، تعداد نیروهای زمینی اعزام شده اسرائیلی بالغ بر ۱۰ هزار و نیروهای ذخیره فراخوانده شده در روزهای آخر نبرد به علاوه نیروهای دریایی و هوایی به ۳۰ هزار نفر می رسید. این در حالی بود که طبق برآوردها تعداد نیروهای فعال حزب الله که در جنگ مشارکت داشتند به رقم ۱۰۰۰ ـ ۶۰۰ نفر و نیروهای ذخیره آن به ۱۰ ـ ۳ هزار نفر می رسید. در ارتباط با نیروهای اسرائیلی دخیل در جنگ می توان به بخش هایی از جمله فرماندهی منطقه ای شمالی اسرائیل، لشکر جلیله ، لشکر ۳۶ زرهی، لشکر ۱۶۲ زرهی، لشکر ۸۵ زرهی ذخیره، تیپ ۳۰۰، تیپ ۴۰۱ زرهی، تیپ ۷ زرهی، تیپ زرهی باراک (تیپ ۱۸۸ زرهی)، تیپ پیاده گولانی ، گردان ۵۱ پیاده، گردان ۱۳ پیاده، گردان ۸۹۰ (گردان ۸۹۰ چترباز)، گردان ۱۰۱ (گردان ۱۰۱ چترباز) و گردان ۲۲۶ چترباز اشاره کرد. گفته می شود عملیات نظامی اسرائیل که از تاریخ ۱۲ ژوئیه علیه حزب الله لبنان آغاز شد پاسخ مناسب نامیده شده بود. حزب الله نیز عملیات ابتدایی کمین برای گشتی های اسرائیلی را که منجر به جنگ شد الوعد الصادق ، نام داده بود. مهم ترین فرماندهان جنگ در طرف اسرائیل عبارت بودند از رئیس وقت ستاد ارتش سپهبد زاده ایران، دان حالوتص ، جانشین وی سرلشکر موشه کاپلینسکی ، فرمانده سابق مرکز فرماندهی شمالی اسرائیل، سرلشکر اودی آدام و همچنین وزیر دفاع سابق، عمیر پرتص . در مقابل، فرماندهی مرکزی نیروهای حزب الله نیز در دست شیخ حسن نصرالله دبیر کل حزب الله لبنان بود. از موارد قابل توجه در این مناقشه یک ماهه، مقابله تصور ناپذیر حزب الله لبنان در برابر ارتش قدرتمند اسرائیل و همچنین توانایی در شلیک مستمر راکت های کوتاه برد به مناطق شمالی اسرائیل بود. مورد دیگر استفاده غیر قابل منتظره حزب الله از موشک های ضد تانک هدایت شونده روسی پیشرفته بود که نه تنها بر تانک های فوق پیشرفته مرکاوای اسرائیلی که به ادعای منابع اسرائیلی و غربی جزو بهترین تانک های دنیا هستند بلکه بر هر جنگ افزار زرهی قدرتمند دیگری به راحتی چیره می شد. البته لازم به ذکر است که بخش اعظم موشک های ضد تانک مورد استفاده حزب الله در این نبرد از نوع قدیمی تر سگر بود. همچنین استفاده ابتکاری ایشان از بسته های انفجاری دست ساز و پهپاد (هواپیمای [وسیله نقلیه هوایی] بدون سرنشین) نتایج قابل توجهی در جنگ حاصل کرده بود. علاوه بر این موارد، از سایر راکت های کالیبر بالاتر، موشک های ضد کشتی، انواع آر پی جی به طور خاص آر پی جی ـ۲۹ روسی که قدرتمند ترین آر پی جی موجود در نوع خود به حساب می آمد و همچنین سایر تسلیحات سبک استفاده شد.