کتاب معامله زندگی با زنی خاکستری پوش

این کتاب داستان کوتاهیست درباره اینکه شما برای نجات جان یک نفر حاضرید از چه چیزهایی دست بکشید. اگر چیزی که می خواهید فدایش کنید صرفا آینده نباشد، بلکه گذشته شما را نیز دربرگیرد چه؟ نه تنها اهدافی که در صدد به دست آوردنشان هستید، بلکه جای پای گذشته و میراثتان. اگر این فداکاری همه چیز زندگی شما را شامل می شد، برای چه کسی حاضر به انجام چنین فداکاری می شدید؟
من این داستان کوتاه رو در یک نیمه شب قبل از کریسمس سال ۲۰۱۶ نوشتم. همسرم و فرزندانم فقط در اندکی فاصله از من به خوابی عمیق فرو رفته بودند. بسیار خسته بودم، سالی که می گذشت، سال بسیار سخت و عجیبی برایم بود، و چند وقتی می شد که تصمیمات خانواده های مختلف در موضوعاتی این چنینی ذهنم را درگیر کرده بود. هر روز، هر ساعت، ما انتخاب می کنیم که از یک مسیر عبور کنیم و یا مسیر دیگری را برگزینیم. خود را سرگرم می کنیم؛ در خانه می مانیم، عاشق می شویم و درست کنار یکدیگر به خواب می رویم. پی می بریم به کسی نیاز داریم که در یک لحظه زیر پایمان را خالی کند تا متوجه گذر زمان شویم.
به همین دلیل هم بود که من سعی کردم داستانی در این مورد بگویم.
این داستان در روزنامه محلی شهر خودم، هلزینگبورگ، در جنوبی ترین قسمت سوئد به چاپ رسید. تمام مکانهایی که در داستان به آنها اشاره می شود حقیقی هستند- من خودم به مدرسه ای که درست کنار بیمارستان قرار داشت می رفتم و کافه ای که در آن شخصیت ها نوشیدنی می خورند توسط دوستان دوران کودکیم اداره می شود. من خودم بارها آنجا نوشیدنی خورده ام. اگر روزی به هلزینگبورگ آمدید، این کافه را به شدت توصیه می کنم.
البته خودم اکنون همراه با خانواده ام ششصد کیلومتر دورتر در استکهلم زندگی می کنم. به همین دلیل، وقتی که حالا به گذشته فکر می کنم، به این نتیجه می رسم که این داستانی که آن شب در کنار تخت خوابی که همسر و فرزندانم رویش خوابیده بودند نوشته شد، صرفا بیان احساسات من در مورد عشق و مرگ نبود. بلکه به شهری که در آن بزرگ شدم نیز مربوط می شود. شاید همه چنین احساسی داشته باشند که شهری که در آن متولد شده اند مکانی ست که نه می توانند از آن فرار کنند و نه می توانند با آن کنار بیایند. چرا که دیگر برایشان حس یک خانه را ندارد. هیچکدام از ما نمی خواهیم حسابمان را با زادگاهمان صاف کنیم. البته این احساس مربوط به خیابان ها و آجرهای شهرمان نمی شود، بلکه برمی گردد به آن آدمی که در گذشته بوده ایم. گویا نمی توانیم خودمان را به خاطر چیزهایی که زمانی فکر می کردیم می توانیم به دست آوریم اما موفق نشدیم ببخشیم.
نمیدانم، شاید این داستان به نظرتان عجیب بیاید. البته آنقدرها هم طولانی نیست. پس در چنین صورتی زیاد وقتتان را تلف نخواهد کرد؛ اما تصور میکنم اگر جوانی خودم این داستان را خوانده بود آنرا آنقدر ها هم... بد نمی دانست. فکر می کنم اگر می توانستم جوانی خودم را ملاقات کنم او را به یک نوشیدنی دعوت می کردم. با او در مورد گزینه های زندگیش حرف می زدم. عکس های خانواده ام را نشانش می دادم و بدون شک به من می گفت کارت خیلی خوب بوده. موفق شدی.»
به هر حال این داستانی است که نوشته ام. سپاسگذارم که وقتتان را صرف خواندنش می کنید.

تقدیم با عشق

سلام. پدرت هستم. تو به زودی بیدار خواهی شد، در هلزینگبورگ شب کریسمس هست و من یک نفر رو کشتم. معمولا افسانه ها اینطور شروع نمی شوند، می دونم؛ اما من جان یک نفر رو گرفته ام. اصلا فرقی هم می کنه اگه بدونی جان چه کسی بوده؟

شاید نه. خیلی از ماها عاجزانه می خوایم باور کنیم که هر قلبی که از تپش می ایسته مثل همه قلب های دیگه براش دلتنگ خواهند شد. اگر از ما بپرسند، آیا ارزش همه زندگی ها برابره؟» اکثریت ما با قاطعیت خواهیم گفت بله!؛ اما فقط وقتی که کسی به فردی که ما دوستش داریم اشاره کنه و بپرسه: زندگی این فرد چطور؟
اصلا فرقی هم می کنه که آیا من آدم خوبی رو کشتم؟ کسی که بقیه دوستش داشتند؟ یک آدم مهم؟
اگر یه بچه بوده باشه چی؟

دخترک پنج سالش بود. هفته پیش باهاش آشنا شدم. یک صندلی کوچک قرمز تو اتاق تلویزیون بیمارستان بود که متعلق به اون بود. وقتی که به بیمارستان اومد این صندلی قرمز نبود، اما اون میدونست که این صندلی دلش می خواست قرمز باشه. بیست و دو بسته مداد شمعی استفاده کرد که رنگش کنه ولی این موضوع اصلا مهم نبود، بیست و دو بسته براش چیزی نبود. همه بهش مداد شمعی میدادند. مثل این میموند که اون با رنگ آمیزی کردن، رنگ بیماری و جای سوزن ها و داروها رو می زدود. البته اون میدونست که این کار غیر ممکنه، بچه باهوشی بود، اما به خاطر اونا هم که شده وانمود می کرد. واسه همین روزاشو صرف نقاشی کردن رو کاغذ می کرد که بزرگترا رو خوشحال کنه؛ و شبها صندلی رو رنگ آمیزی می کرد. چون صندلی واقعا دلش می خواست که قرمز بشه.
یه عروسک نرم و خوشگل داشت. یه خرگوش. اونو "خربوش" صدا می کرد. اولش که حرف زدن یاد گرفته بود، بزرگترا فکر می کردن اونو خربوش صدا میزنه چون بلد نبود خرگوش رو درست تلفظ بکنه. ولی اون خربوش صداش می کرد چون اسمش همین بود. این موضوع حتی برای یه آدم بزرگسال هم نباید اونقدرا غیر قابل درک باشه. خربوش بعضی وقت ها می ترسید و اون لحظه بود که اجازه داشت رو صندلی قرمز بشینه. شاید از لحاظ پزشکی ثابت نشده باشه که نشستن رو یه صندلی قرمز از ترس شما کم می کنه ولی خربوش که این رو نمی دونست.
دخترک کنار خرگوش رو زمین می نشست پنجه هاشو نوازش می کرد و برای اون قصه می گفت. یه شب تو یه گوشه از راهرو قایم شده بودم که شنیدم دخترک گفت: «من قراره به این زودیا بمیرم خربوش». همه می میرند. فقط بعضیا ممکنه تو صد هزار سال آینده بمیرند ولی من ممکنه همین فردا بمیرم. بعد به آرومی تو گوش خرگوش گفت:«امیدوارم فردا نباشه.»
بعد یهو سرش رو با ترس بلند کرد، گویی که صدای قدم های کسی رو تو راهرو شنیده باشه. سریع خربوش رو تو دستاش گرفت و آروم تو گوش صندلی شب بخیر گفت. دختر در حالی که به طرف اتاقش می دوید و خودشو پشت پرده ها کنار مادرش قایم می کرد، آروم گفت: خودشه! داره میاد!»
من هم دویدم. من همه زندگی م دویده بودم. چون هر شب، یه خانومی که یه بلوز بافتنی ضخیم و خاکستری رنگ داره، تو راهرو بیمارستان قدم میزنه. اون همیشه با خودش یه پوشه داره. اون اسم همه ماهارو داخلش نوشته.

الان شب کریسمسه و قبل اینکه تو از خواب بیدار شی برف ها آب شدند. برف ها هیچوقت در هلزینگبورگ زیاد دوام نمیارند. این شهر تنها جاییه که توش باد از یک زاویه ای از پایین می وزه، انگار که می خواد تفتیشت کنه. جایی که توش چترها اگه برعکس باز شن بهتر ازت محافظت می کنند. من اینجا متولد شده بودم اما هیچوقت به این شهر عادت نکردم، هلزینگبورگ و من هیچوقت به هم عادت نمی کنیم. شاید همه همچین احساسی نسبت به وطنشون دارند: جایی که ما در اون متولد شدیم هرگز عذرخواهی نمی کنه، هرگز قبول نمی کنه که درموردمون اشتباه کرده. فقط همون جا، در انتهای مسیر می شینه و آروم تو گوشمون می گه: «شاید الان ثروتمند و قدرتمند شده باشی. شاید با ساعت های گرون قیمت و لباسای اعیانی برگشته باشی. ولی من رو نمی تونی گول بزنی، چون ذاتت رو می شناسم. تو فقط یه پسر بچه ترسویی.»
دیشب بعد از تصادف، مرگ رو کنار ماشین داغون شده م ملاقات کردم. خونم همه جا ریخته بود. زنی که بلوز خاکستری به تن داشت با چهره ای ناراحت کنارم ایستاده بود و بهم گفت: " تو نباید اینجا باشی." من خیلی ازش ترسیده بودم، چون من یه برنده ام، یک بازمانده. و همه بازمانده ها از مرگ میترسن. به همین خاطره که هنوز زنده ایم. صورتم از چند جا بریده شده بود، کتفم در رفته بود، و من میان لاشه ای از آهن و تکنولوژی به ارزش یک و نیم میلیون کرون گرفتار شده بودم.
وقتی که اون زن رو دیدم، فریاد زدم، " یکی دیگه رو با خودت ببر! می تونم یکی دیگه رو نشونت بدم که به جای من جونشو بگیری.!"
ولی اون زن فقط با نا امیدی به جلو خم شد و گفت: " اون طوری که تو فکر می کنی نیست. من این تصمیمات رو نمیگیرم. من فقط مسئول تدارکات و حمل و نقلم."
من با اشک در چشمانم گفتم:" برای کی؟ خدا یا شیطان، و یا... کس دیگه؟"
آه بلندی کشید. " من تو مسائل سیاسی دخالت نمی کنم. فقط کارمو انجام میدم. حالا هم پوشه من رو بده بهم."