کتاب صوتی رویای روی تپه لیلین پیک ماه آوا

کتاب رویای روی تپه اثر لیلین پیک و ترجمه روان عطیه رفیعی، یکی از آن داستان‌هایی است که از همان صفحه اول، شما را درگیر احساسات و عمق زندگی شخصیت‌هایش می‌کند.

داستان درباره‌ نیکولا، معلم جوانی است که در مدرسه دورافتاده‌ای تدریس می‌کند. مادر نیکولا نامه‌ای برای او می‌فرستد و از او می‌خواهد برای کمک به خانواده‌اش به خانه بازگردد. در این مسیر نیکولا با حقیقت‌هایی تلخ، رازهای پنهان و انتخاب‌هایی روبه‌رو می‌شود که مسیر زندگی‌ او را برای همیشه تغییر می‌دهند.

رویای روی تپه بیش ‌از یک داستان عاشقانه و روایتی از رشد، بخشش و شهامت روبه‌روشدن با واقعیت‌هاست. لحن شاعرانه نویسنده و ترجمه دلنشین عطیه رفیعی، احساس نزدیکی و همدلی با شخصیت‌ها را دوچندان می‌کند

بخشی از کتاب

روزى انید، دوستش باربارا میشل را براى صرف یک عصرانه و گپ دوستانه دعوت کرد و به او اطلاع داد که لباسش براى یک پروو دیگر آماده است.

کانر مادرش را رساند. وقتى که انید در را براى خانم میشل باز مى‌کرد نیکولا از پنجره اتاق خواب بیرون را نگاه کرد. کنار راننده، زن جوانى نشسته بود که رنگ موهایش تندترین قرمزى بود که نیکولا تا به حال دیده بود. موهاى قهوه‌اى مایل به قرمز خودش در مقابل موهاى آن زن، همانند پارچه‌اى که در مقابل آفتاب رنگش پریده باشد، مى‌نمود. نیکولا حدس زد که او ولما، دوست دختر دکتر است.

دختر مو قرمز به کانر اشاره کرد که به بالا نگاه کند و لبخند پیروزمندانه‌اى زد. کانر سرش را بالا گرفت و به پنجره نگاه کرد. نیکولا مطمئن بود که کانر، چهره گیج و چشمان خیره او را دیده است.

کانر با خونسردى دستش را تکان داد و به محض این که مادرش وارد خانه شد به سرعت از آنجا دور شد.

نیکولا با خودش روحیات مختلف دکتر را بررسى مى‌کرد: علاقه‌ى او به تنهایى و انزوا در بالاى تپه؛ از خود گذشتگى و فداکارى او؛ رفتار سرد و انزواطلبى او. در درون او مردى بود که دوست داشت با سرعت رانندگى کند و از جاذبه‌هاى شهر و وجود یک زن زیبا لذت ببرد. با این حال هنوز ازدواج نکرده بود.

حدود یک هفته بعد، انید نتوانست از تختخواب بلند شود. آن روز صبح به دخترش گفت: «سینه‌ام خیلى درد مى‌کند. نیمى از شب را سرفه مى‌کردم و نتوانستم بخوابم. عزیزم، تو مى‌توانى از عهده اداره مغازه بر آیى، مگر نه؟ اگر نماینده فروش آمد، جوى از عهده همه کارها بر مى‌آید، تو هم از آنها پذیرایى کن! شاید اگر حالم کمى بهتر شد، بلند شوم!»