کتاب کوری نشر انتشارات پر

برنده‌ی نوبل ادبیات 1998 رمانی از «خوزه ساراماگو»، نویسنده‌ی پرتغالی است که نخستین‌بار در سال ۱۹۹۵ منتشر شد. او در این رمان از کوریِ آدم‌ها سخن گفته، چشم‌هایی که نمی‌بینند و چشم‌هایی که نمی‌خواهند ببینند.

داستان این کتاب در مورد شیوع ندریجی بیماری کوری در بین افراد یک شهر است؛ شهری که نمی‌دانیم کجاست و می‌تواند هر جایی باشد، در واقع ساراماگو در این رمان با استفاده از صنعت نلمیح حتی برای شخصیت‌های داستان هم اسم انتخاب نکرده، و البته این در حالی است که خواننده به‌راحتی می‌تواند با آن‌ها ارتباط برقرار کند.

و اما کور نبودن یک زن در بین تمامی افراد این شهر و مشاهده‌ی کل وقایع داستان از دید او، مخاطب را متوجه می‌کند که در واقع داستان این کتاب کوربودن نیست بلکه متفاوت‌دیدن است. مخاطب در طول خواندن این اثر در کنار وحشت، ناراحتی و یا حتی گاهی تنفر از انسان، درمی‌یابد که رفتار انسان در موقعیت، معنا شده و ملاک مطلقی برای قضاوت او وجود ندارد.

ساراماگو در کتاب «کوری» که به بیش از 25 زبان دیگر ترجمه شده، رئالیسم جادویی را با انتقادات گزنده‌ی سیاسی آمیخته و بسیار هنرمندانه و شگفت‌انگیز تصویری از سرگشتگی انسان مدرن را که به قول ساراماگو «عقل دارد ولی عاقلانه رفتار نمی‌کند.» خلق می‌کند.