کتاب شناخت دیگری نشر هورمزد

اگر فیلم قدیمی «ویولن‌زن روی بام» را دیده باشید، می‌دانید که خانواده‌های یهودی چقدر گرم و عاطفی هستند. آن‌ها همیشه یکدیگر را در آغوش می‌گیرند، با هم آواز می‌خوانند، می‌رقصند، گریه می‌کنند و می‌خندند. خانوادۀ من این‌طور نبودند.

فرهنگ تربیتی من را می‌توان در عبارت «یهودی فکر کن، انگلیسی عمل کن» خلاصه کرد. همه تودار و به نوعی خویشتن‌دار بودیم. نمی‌گویم دوران کودکی بدی داشتم، برعکس؛ در سنین پایین، خانه مکانی مهیج برای من بود. سر میز شام شکرگزاری، در مورد تاریخچۀ بناهای یادبود مقبرۀ ویکتوریا و منابع تکاملی عدم تحمل لاکتوز صحبت می‌کردیم (شوخی نمی‌کنم). عشق در خانه جریان داشت؛ فقط آن را بیان نمی‌کردیم.

شاید جای تعجب نباشد که من کمی گوشه‌گیر شدم. وقتی چهار ساله بودم، معلم مهدکودکم ظاهراً به والدینم گفته بود: «دیوید زیاد با بچه‌های دیگر بازی نمی‌کند. بیشتر اوقات کنار می‌ایستد و آن‌ها را تماشا می‌کند.» طبیعتم این‌طور بود یا تربیتم، نمی‌دانم اما کناره‌جویی خاصی داشتم که بخشی از شخصیت من شد. در طول دوران دبیرستان دائماً در افکار خودم غرق بودم. زمانی که به شغل انفرادی نویسندگی مشغول شدم بیشتر احساس زنده بودن می‌کردم. سال اول می‌خواستم با زنی به نام برنیس قرار بگذارم؛ اما پس از جمع‌آوری اطلاعات، متوجه شدم که او می‌خواهد با پسر دیگری معاشرت کند. شوکه شدم. یادم می‌آید که به خودم می‌گفتم: «چه فکری می کند؟ من خیلی بهتر از آن مرد می‌نویسم!». احتمالاً من دیدگاه محدودی از نحوۀ عملکرد زندگی اجتماعی اکثریت افراد داشتم.

-از متن کتاب-