معرفی، خرید و دانلود کتاب کار آهسته‌تر، بازده بیشتر

اولین‌بار به این دلیل به دنیای غذای آهسته برخوردم که مجذوب واژه‌ی «آهسته» شده بودم، واژه‌ای که گویا از هر لحاظ نقطه‌ی متضاد بهره‌وری کاذب بود. کلیات داستان این جنبش را می‌دانستم (مک‌دونالد، رم، شام‌های طولانی) و فکر می‌کردم هنگام صحبت درباره‌ی جایگزین‌های روش سریع کارکردن، قیاس مناسبی باشد. اما بیشتر که درباره‌ی پترینی خواندم، دریافتم که غذای آهسته چیزی است بسیار فراتر از غذا؛ نمادی است از دو انگاره‌ی عمیق و نوآورانه که می‌توان در جنبش‌های اصلاحی مختلفی در واکنش به زیاده‌روی‌های مدرنیته از آن‌ها بهره گرفت.

انگاره‌ی اولْ قدرت جایگزین‌های جذاب است. مایکل پولان در مقاله‌ای آگاهی‌بخش که در سال ۲۰۰۳ درباره‌ی غذای آهسته نوشت این انگاره را به‌خوبی خلاصه می‌کند: در دهه‌ی ۱۹۸۰، کارلو پترینی «از کج‌خلقی اندوهناک رفقای چپش کلافه شد». اخم‌کردن و برشمردن معایب یک سیستم حاوی نوعی خرسندی شخصی است، اما پترینی به این باور رسید که تغییرِ پایدار مستلزم این است که جایگزینی دلپذیر و مسرت‌بخش در اختیار مردم بگذاریم. این‌طور نبود که صرفاً مقاله‌ای شدیداللحن درباره‌ی نیروهای فسادآور مک‌دونالد بنویسد، بلکه رابطه‌ی جدید و جذابی با غذا را ترویج داد که فست‌فود را آشکارا مبتذل و بی‌مایه جلوه می‌داد. پترینی می‌گوید: «کسانی که به‌خاطر دیگران رنج می‌کشند بیش از کسانی که لذت می‌برند به انسان‌ها آسیب می‌رسانند.»

دومین انگاره‌ی مرتبط با غذای آهسته قدرتِ بهره‌گیری از نوآوری‌های فرهنگی زمان‌آزموده است. کنشگران بعضاً وسوسه می‌شوند ایده‌های کاملاً جدید مطرح کنند، چون امکان‌پذیریِ آرمان‌شهریِ راهکارهای دست‌نخورده گویا در همین ایده‌ها نهفته است. اما پترینی دریافت که اگر می‌خواهد جایگزینی جذاب برای فست‌فود عرضه کند، بهتر است از فرهنگ‌های سنتیِ خوراکی بهره بگیرد که طی تجربه‌آزمایی و آزمون‌وخطا در گذر نسل‌های متمادی شکل گرفته‌اند. غذای آهسته فقط مروج وعده‌های غذایی طولانی نیست، بلکه مروج سبکی از غذا‌خوردن دورهمی است که طی قرن‌ها در روستاهای ایتالیا تداول داشت. این جنبش فقط مروج مواد غذایی تازه نیست، بلکه غذاهایی را پیشنهاد می‌کند که چه‌بسا مادرِ مادرِ مادربزرگتان هم سر سفره می‌گذاشت. به اعتقاد پترینی، احتمال موفقیت سنت‌هایی که از آزمون سختِ تکامل فرهنگی سربلند بیرون آمده‌اند بیشتر است.

-از متن کتاب-