کتاب نیمه‌شب در داستایفسکی نشر پندار تابان

تابستان ۱۹۴۴، وقتی هنوز تأخیر پنج ـ شش‌ساعته‌ی قطار‌های بین‌شهری چیز چندان عجیبی نبود، با قطار شب که تنها در یورک سه ساعت تأخیر داشت از ادینبرگ به لندن رفتم. ده نفر در کوپه بودند که فقط دو نفرشان را، به دلیل موجهی، به خوبی به ‌خاطر می‌آورم.

وقتی به عقب برمی‌گردم، چنین احساس می‌کنم که یک ردیف آدم رو به ‌رویم نشسته ‌بودند، درهم و برهم در حال چرت زدن با سرهایی کج، و همان‌طور که وقتی به غریبه‌هایی که در خواب‌اند نگاه می‌کنیم معمولاً این‌طور به نظر می‌رسد، ویژگی‌های ظاهری‌شان اهمیت و فردیت دوچندانی به خود اختصاص داده‌ بود، که بعضی ‌وقت‌ها نگریستن به آن آزاردهنده می‌شد. انگار استعداد روزانه‌‌شان در از بین ‌بردن آثار بیرونی ‌مربوط به خود را در ازای نابودی ذهنشان تسلیم کرده‌ بودند. در این حالت، به نقاشی‌های قرن دوازدهم شباهت داشتند، ردی از ناخود‌آگاهی قرون وسطا در آن آدم‌ها بود، در همه‌ به جز یک نفر.

او سربازی بود با هشیاری فراتر از هشیاری معمول اغلب مردم در وقت بیداری. پشت سر هم با پُک‌هایی طولانی و آرام سیگار می‌کشید. به نظرم شبیه آدم‌های شرور می‌آمد، از نسل‌های پیشین. پیشانی‌اش بالای آن ابروهای پیوسته‌ی سیاه و پرپشت کمتر از دو اینچ بلندی داشت. آرواره‌اش بزرگ نبود، اما میمون‌مانند بود، دماغ کوچک و چشم‌های نزدیک‌ به‌ هم و ژرفش هم همین‌طور. به نظرم پدر و مادرش احتمالاً با هم خویشاوند بودند. شبیه انسان‌های نخستین بود.

-از متن کتاب-