کتاب هزار اندرز نشر پندار تابان

شنیدم که روباه رنگین به روس

خود‌آرای باشد به سان عروس

چو باران بود روز یا باد و گرد

برون ناورد موی خویش از نورد

به کنجی کند بی‌علف جای خویش

نلیسد مگر دست یا پای خویش

پی پوستی خون خود را خورد

همه کس تن او پوست را پرورد

سرانجام کاید اجل سوی او

وبال تن او شود موی او

بدان موینه قصد خونش کنند

به رسوایی از تن برونش کنند

بساطی چه باید بر آراستن

کزو ناگزیر است برخاستن

هر آن جانور کو خود‌آرای نیست

کسی را به آزار او رای نیست

-از متن کتاب-