کتاب سینما نشر افکار

در سال ۱۹۸۱ بدیو، به همراه ناتاشا میشل، دو‌هفته‌نامه‌ی لوپروکه، هسته‌ی روشنفکری ضد میتران-گرایی، را بنیان گذاشت و طی مدت ده‌سال خط‌سیر انتقادی از هر نظر قابل‌توجهی را در شماری مقالات نمایان ساخت که درباره‌ی فیلم هایی می‌نوشت که مجذوبش می‌کردند. برخی مقاله‌های تحلیلی به‌شدت تحریک‌آمیز درباره‌ی مشخصه‌های فیلم کمدی فرانسوی، فیلمسازان «مدرنیته‌ی دوم» (گودار و باز هم گودار)، و سینمای سوئیس به‌مثابه مظهر «بی‌طرفی سینمایی» نیز قابل‌ذکراند.

این نوشته‌ها با متونی بسط‌یافته‌تر و نظری‌تر دنبال شدند، متونی که بنا‌بر‌قاعده در پانزده‌سال گذشته در مجله ی لاردوسینما منتشر شده و به زبانی روشن و ساده نوشته شده اند،ــ یکی از ویژگی‌های بارز دستاورد بدیو در شیوه‌ی نگارش فلسفی‌ــ درباب «دیالکتیک حکایت»، فیلم به‌مثابه «ماشین فلسفی»، و سینما به مثابه «مظهر دموکراسی». در این جستارها فیلسوف ایده‌ی سینما به‌مثابه «تولید‌کننده‌ی حقیقتی از جهان معاصر»، و نیز ایده‌ی فیلم به‌مثابه نوعی «پیکربندی محسوس از حقیقت جهان» را بسط می‌دهد. فیلم‌ها می‌اندیشند، و وظیفه‌ی فیلسوف دیدن آنها و نقل آن اندیشه است: موضوعی که فیلم به آن فرم بیانگر می‌دهد چیست؟ این پرسشِ بنیادینِ اندیشه‌ی بدیو درباره‌ی سینما است. در بسیاری از این متون سینما بدل به هنری ناسره می‌گردد که چون آدمخواری زمانه‌ی خود را، هنر‌های دیگر را، و مردم را می‌خورد‌ــ هنری اساسی، دقیقاً به این دلیل که جایگاه عدم تمایز میان هنر و ناهنر است. الن بدیو به شیوه‌ای روشن و انکارناپذیر توضیح می‌دهد که تمامی اینها هستند که سینما را به اعلی‌درجه‌ی هنر اجتماعی و سیاسی بدل می‌کنند، بهترین نشانگر یک تمدن، همان‌گونه که تراژدی یونانی، رمان تربیتی، و اپرت هریک در روزگار خود بودند. نکته‌ی آخر، و البته نه کم‌اهمیت‌تر، اینکه این کتاب حاوی متن سمیناری است که الن بدیو در سال ۲۰۰۳ در بوینس آیرس ارائه داده است، «سینما به‌مثابه آزمایش فلسفی»، که در آن اندیشه‌اش را درباره‌ی سینما به‌تفصیل و با جزئیات بسیار بسط داده و با نمونه‌های تازه‌ی بسیار از میزوگوچی، اوزو، روسلینی، ویسکونتی، هیچکاک، گودار، لانگ، هاکس و آنتونی مان به‌تصویر می‌کشد. این متن را می‌توان بیانیه‌ی تمام‌عیار سینما از دریچه‌ی ادراک الن بدیو خواند.