کتاب مجموعه ده نماد صد نشان، حیوانات اهلی جلد 1 نشر شهر پدرام

علم زبان‌شناسی معتقد است که تصاویر نمی‌توانند بدون گرامر، یک زبان تلقی شوند و بدون زبان نمی‌توان تصاویر را خواند. به صورت سنتی، نحو و گرامر به نظام قوانینی که به منظور تبدیل واژه‌ها به جمله‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند، اشاره دارند. قوانین نحوی که برای ایجاد ساختار صحیح جملات مورد استفاده قرار می‌گیرند، فرهنگ محورند این قوانین از زبانی به زبان دیگر و در طول زمان دگرگون می‌شوند. هنگامی که این قوانین آموخته شدند، نوشتن و خواندن داستان‌ها از گستره نامحدود موضوع‌ها درباره اساطیری که فرهنگ را شکل بخشیده‌اند، برای افراد متعلق به یک فرهنگ آسان می‌شود. واژه‌ها به دلیل ساختار روایی خود، پایه درک بشر محسوب می‌شدند. سوزان سونتاک منتقد و متفکر می‌نویسد: «تنها آن چیزی که روایت می‌شود، موجب درک ما می‌شود». فلاسفه زبان‌شناس، دو مانع عمده را درباره این موضوع مطرح می‌سازند که چرا تصاویررا نمی‌توان زبان تلقی کرد: تصاویر دارای عناصری مشابه الفبای زبان نیستند. - تصاویر نحو شناخته شده ندارند. نوآم چامسکی، فیلسوف زبان‌شناسی می‌نویسد: «یک زبان با الفبا (مجموعه محدود علایم که جملات را شکل می‌بخشند) و جملات دستوری آن توصیف می‌شود». مسئله این است که هیچ زبان پذیرفته شده جهانی، برای توصیف تصویری وجود ندارد. البته، برخی طرح چنین زبانی برای تصاویر را همراه الفبایی مناسب طرح‌ریزی کرده‌اند. نشانه‌شناس فرانسوی، فرناند سن مارتین، می‌کوشد تا در کتاب خود (نشانه‌شناسی زبان تصویری)، الفبایی برای تصاویر ایجاد کند. از دید سن مارتین، رنگ عنصر اساسی تصویر است. رنگ، به عنوان گونه‌ای از نور، به جهان قابل مشاهده، شکل و جوهر می‌بخشد. او صرف پایه‌ای الفبایی خود را (تک‌فام) می‌نامد. یک تک‌فام، کوچکترین عنصر در یک تصویر است که می‌توان در حوزه کانونی شبکیه‌ها بر آن تمرکز کرد...