کتاب هوا را از من بگیر خنده ات را نه! نشر چشمه

اواخر پائیز ۱۹۵۱ پلیس ایتالیا رسماً پابلو نرودا را که چند ماهی بود در این کشور به عنوان تبعیدی سیاسی زندگی می‌کرد فراخواند و از او خواست که ایتالیا را ترک کند. نرودا در ۱۹۴۸ مجبور شده بود مخفیانه خاک شیلی را ترک کند و در کشورهای گوناگون سرگردان شود. اما محبوبیت و شهرت جهانی نرودا بیشتر از او یک چهره ادبی و سیاسیِ مهم ساخته بود تا تبعیدی. در این سال‌ها او با نهرو، مائوتسه تونگ، سران شوروی سابق دیدار کرده بود و بارها در محافل بزرگ هنری و ادبی شرکت کرده و جوائز زیادی را دریافت داشته بود. نرودا به کشورهای بسیاری سفر کرد، امّا ایتالیا محبوب‌ترین کشور او بود. «همه چیز در این کشور به نظر من بی‌نظیر بود. به ویژه سادگی ایتالیائی، روغن زیتون، نان و شراب، حتی پلیس... پلیسی که هرگز با من بدرفتاری نکرد، اما تنهایم هم نگذاشت. همه جا با من بود، حتی در سوپی که می‌خوردم.» یک روز، صبح زود، در ناپل، پلیس ضربه‌یی به درِ اتاق نرودا در هتل نواخت و او را به بهانه بازرسی پاسپورت به مرکز پلیس برد. در آنجا پس از تعارف قهوه بسیار خوشمزه ایتالیائی از او خواسته شد که همان روز ایتالیا را ترک کند. -قسمتی از متن کتاب-