کتاب مهم ترین گزارش های آموزشی تاریخ روانکاوی نشر گروه انتشاراتی ققنوس

از عمر روانکاوی به مثابه یکی از شیوه‌های درمان در قلمرو روانپزشکی، و نیز چارچوبی نظری در حوزه فراخ علوم رفتاری حدود یک قرن می‌گذرد. ابداع روانکاوی را دومین انقلاب در علم روانپزشکی می‌دانند. نخستین انقلاب در این زمینه عبارت بود از مردود شمردن نظریه تسخیر بیماران روانی از جانب ارواح شریر. سومین انقلاب روانپزشکی نیز که بعد از آن پیش آمد، متعاقب کشف داروهای ویژه درمان بیماری‌های روانی حادث شد و مشتمل بود بر سپردن درمان و مهار بیماران روانی به امکانات موجود در سطح اجتماع؛ به بیان دیگر، روانپزشکی جامعه‌نگر نقش انقلاب سوم را بازی می‌کند. روانکاوی یکی از تدابیر مؤثر و پویا به شمار می‌آید که فراخور حال جامعه پرتلاطم امروزی است، و از روش ساده پالایش روانی (کاتارزیس) تا تداعی آزاد افکار در زمان معاصر، همواره در جهت کاستن از فشارهای روزافزون عصبی نقش اساسی خود را ایفا کرده است. درمانگران بالینی همواره به آن نظر داشته‌اند و ورود خود را به عرصه در حدود یک قرن قبل، در پی ناکامی تمهیدات طبی آن زمان و حدود نیم قرن به عنوان تنها تدبیر مؤثر در زمینه روان رنجوری و گاه روانپریشی (پسیکوز) مدیون آن می‌دانند. و اکنون نیز در کنار سایر شیوه‌های درمان، از جمله مصرف دارو، به همان سیاق به راه خود ادامه می‌دهند. در بستر تاریخ کهن این مرز و بوم نیز، شاید بتوان از ابن‌سینا و زکریای رازی، چونان نخستین طبیبان ایرانی که از روان‌درمانی با گرایش دینامیکی (روان پویایی) در امر درمان بیماران خود سود می‌جسته‌اند (البته به سیاق خاص خود) یاد کرد. بقراط نیز در روند درمان پردیکاس، پادشاه مقدونی، به شیوه یادشده در بالا اقدام کرد و در چارچوب حوزه‌ای که امروزه طب روان‌تنی (پسیکوسوماتیک) خوانده می‌شود، بین هیجان و عشق از یک سو، وامراض جسمانی از سوی دیگر، رابطه‌ای مستحکم قائل شد.