کتاب زندگی هدفمند نشر پیکان

قصه زندگی شما کدام است؟ وقتی برای اولین‌بار با اشخاص ملاقات می‌کنم، بعد از صحبت‌های مقدماتی از آن‌ها می‌خواهم درباره خودشان حرف بزنند. می‌خواهم از حالشان بگویند، اینکه اهل کجا هستند، کجا بوده‌اند و به کجا می‌خواهند بروند. می‌خواهم بدانم برای آن‌ها چیست که مهم است. شاید شما هم همین کار را بکنید. گفتن قصه‌های زندگی به ما پیوند و اتصال عاطفی می‌دهد. میان ما پل می‌زند و فاصله بینمان را پر می‌کند. چرا این‌گونه است؟ همه عاشق یک حکایت خوب هستند. ما همیشه این‌گونه بوده‌ایم. قصه‌ها به ما می‌گویند که کی هستیم. آن‌ها... به ما الهام می‌دهند. برای ما پیوند و اتصال ایجاد می‌کنند. به فرایند استدلال ما حیات می‌بخشند. به ما اجازه عمل می‌دهند. احساسات و عواطف ما را برمی‌انگیزند. تصویری از کسی که می‌خواهیم باشیم به ما می‌دهند. حکایت‌ها خود ما هستند. همه روزه میلیون‌ها نفر فیلم تماشا می‌کنند، رمان می‌خوانند و در اینترنت دنبال مطالبی می‌گردند که به آن‌ها الهام ببخشد و تبسمی بر لبانشان بنشاند. همه روزه به صحبت‌های دوستانمان گوش می‌دهیم که اتفاقات گاه دراماتیک و گاه خوشایند زندگی‌شان را برای ما تعریف می‌کنند. همه روزه مردم به کمک تلفن‌های هوشمند خود تصاویری را به ما نشان می‌دهند یا حکایاتی را بازگو می‌کنند. حکایت‌ها و قصه‌ها سببی هستند که ما با دیگران ارتباط برقرار کنیم و آن‌ها را به یاد آوریم. من به عنوان یک ارتباط برقرارکننده، بخش قابل ملاحظه‌ای از روزهایم را صرف بیان حکایت می‌کنم. مردم به واقعیت‌ها علاقه‌ای ندارند. مردم هیجان می‌خواهند. آن‌ها درام‌ها را دوست دارند، آن‌ها به تصاویر علاقه دارند. آن‌ها می‌خواهند بخندند. آن‌ها می‌خواهند اتفاقی را که افتاده ببینند و احساس کنند. آمار به مردم الهام نمی‌دهد تا کارهای بزرگ بکنند، اما قصه‌ها این کار را می‌کنند.