کتاب آنگه که خود را یافتم نشر گروه انتشاراتی ققنوس

مطالعه‌ی شرح زندگی افراد مشهور یکی از راه‌های دستیابی به موفقیت بیشتر در زندگی است؛ زیرا افراد مشهور معمولا در زندگی‌نامه‌هایشان طرز فکرشان به زندگی را شهر می‌دهند و مطالعه‌ی طرز فکر آدم‌ها همیشه مفید بوده است. به ویژه اگر آن فرد روان‌درمان‌گری به شهرت اروین یالوم باشد؛ کسی که طرز فکرش گره‌خورده با افکار مراجعینش بوده و به‌دلیل شغلش مجبور بوده است همیشه در مشکلات مراجعینش غرق شود و قدم به قدم کنار آن‌ها تا یافتن پاسخی منظقی بماند.

کتاب آنگه که خود را یافتم داستان زندگی اروین یالوم است؛ کسی که با کتاب‌ها و آموزه‌هایش بزرگ‌ترین روان‌درمان‌گر معاصر دنیا محسوب می‌شود.

آنگه که خود را یافتم؛ سرگذشت یک روان‌پزشک

کتاب آنگه که خودم را یافتم (Becoming Myself) نوشته‌ی روان‌پزشک و روان‌درمان‌گر اروین یالوم است. این کتاب برای نخستین بار در سال 2017 منتشر شد. اروین یالوم، نویسنده‌ی روایت‌های روان‌درمانی و کسی که زندگی خود را صرف پژوهش درباره‌ی معنای زندگی انسان‌ها کرده است، در کتاب آنگه که خود را یافتم نگاه درمان‌گرایانه‌اش را به سمت خود چرخانده و شکل‌گیری «خود» درونی‌اش را بررسی کرده است. یالوم با به تصویر کشیدن آسیب پذیر‌ترین بخش‌ها درونی خود از زندگی شخصی‌اش پرده‌برداری می‌کند. او تلاشش را برای پرمعنا زیستن را شرح می‌دهد و به خوانندگان نشان می‌دهد که چگونه آموزه‌های خودش را در زندگی به کار گرفته است. کتاب آنگه که خود را یافتم فقط یک زندگی‌نامه نیست، خواننده با مطالعه‌ی آن تفکر یالوم درباره‌ی احساسات مختلف مانند غم، شادی، یاس، شکست و دستاوردها را در می‌یابد.

یالوم کتاب آنگه که خودم را یافتم را در چهل فصل نوشته است، او در هرفصل داستان متفاوتی از زندگی خود تعریف می‌کند؛ برخی از این بخش‌ها هم‌نام کتاب‌هایش هستند و در آن شیوه نگارش آن کتاب را توضیح می‌دهد و از الهاماتش برای نوشتن هر کدام از کتاب‌ها می‌گوید.

اروین یالوم در آخرین بخش کتاب آنگه که خودم شدم می‌نویسد:« بله اعتراف می‌کنم: من به شدت از رسیدن به این بخش از کتاب ابا دارم. من همواره در پس ذهنم قطاری از کتاب‌های در انتظار نگارش داشته‌ام، اما دیگر نه! زمانی که این کتاب به پایان برسد یقین دارم که کتاب دیگری در انتظار من نخواهد بود...»

درباره‌ی ژانر سرگذشت‌نامه

در ادبیات زندگینامه، سرگذشت‌نامه یا بیوگرافی را نوشته‌ای تعریف می‌کنند که در آن شرح‌حال و داستان زندگی فردی روایت شود. اما گاهی خاطره‌نگاری‌های معمولی هم می‌توانند تبدیل به یک زندگی‌نامه‌ی تمام و کمال شوند. کتاب آنگه که خود را یافتم از اروین یالوم و «اعتراف به زندگی» از «پابلو نرودا» از بهترین نمونه‌های زندگی‌نامه در ادبیات غرب هستند.

اروین یالوم؛ بزرگ‌ترین روان‌درمان‌گر معاصر

اروین دیوید یالوم (Irvin D. Yalom) نویسنده، روان‌پزشک و استاد روان‌پزشکی دانشگاه استنفورد سیزدهم ژوئن سال 1931 در آمریکا متولد شد. او به عنوان روان‌درمان‌گر اگزیستانسیالیسم شناخته می‌شود و کتاب‌های داستانی و غیرداستانی مهمی در زمینه‌ی روان‌شناسی منتشر کرده‌است.

خانواده‌ یالوم پانزده سال پیش از تولد یالوم از روسیه به آمریکا مهاجرت کردند. به دلیل فقر خانوادگی، یالوم دوران کودکی سختی را پشت سر گذاشته است. او در کتاب آنگه که خود را یافتم می‌گوید:«تنها راه آرامشم در دوران کودکی سرزدن به کتاب‌خانه‌ی کوچک محلی‌مان بود. روزی تصمیم گرفتم و به سراغ تنها قفسه‌ی آن کتاب‌خانه را که به ترتیب حروف الفبا مرتب شده بود، رفتم. از اولین کتاب که از جان آدامز بود تا آخرین کتاب آن قفسه که از زرتشت بود را خواندم. یک جایی در کودکی‌ام بود که فهمیدم نوشتن رمان بهترین کاری است که یک فرد می‌تواند انجام بدهد.»

از کتاب‌های مهمی که اروین یالوم منتشر کرده ‌است می‌توان به «وقتی نیچه گریست»، «روان‌درمانی گروهی»، «مامان و معنی زندگی»،«دروغ‌گویی روی مبل»،«انسان موجودی یک‌روزه»،«هر روز یک قدم نزدیک‌تر»، «خلق شدگان یک روز»، «موهبت روان‌درمانگری»،«مخلوقات فانی»،«مسئله اسپیونزا»، «روان‌درمانی اگزیستانسیال»،  «درمان شوپنهاور»، «هنر درمان» و آنگه که خود را یافتم اشاره کرد. شما می‌توانید نسخه‌ی الکترونیکی و پی دی اف pdf  همه‌ی این کتاب‌ها را از فیدیبو خرید و دانلود کنید.

ترجمه آثار اروین یالوم به فارسی

آثار اروین یالوم در ایران طرفداران زیادی دارد؛ به همین دلیل تقریبا تمام آثار او به فارسی برگردانده شده‌اند. کتاب آنگه که خود را یافتم اولین بار سال 1396 با عنوان «چگونه خودم شدم؛ خاطرات یک روان‌پزشک» به ترجمه‌ی «محبوبه قریب» توسز انتشارات سبزان منتشر شد. همین کتاب تاکنون با نام‌های مختلفی مانند «آنگه که خود را یافتم:سرگذشت یک روان‌پزشک»، «چگونه خودم شدم: خاطرات یک روان‌پزشک» توسط ناشرین مختلف منتشر شده است. یکی از نکات مثبتی که در مورد ترجمه‌ی آثار یالوم وجود دارد مترجم‌هایش هستند. تقربیا تمام آثار این روان‌درمان‌گر بزرگ را روان‌شناسان و روان‌درمان‌گران ترجمه کرده‌اند. «سپیده حبیب» و نازی اکبری دو مترجم آثار یالوم هستند که در رشته‌ی روان‌پزشکی و روان‌شناسی تحصیل کرده‌اند.

نازی اکبری روان‌شناس، روان‌درمان‌گر و مترجم ایرانی در سال 1344 در تهران متولد شد. او بعد از گذراندن تحصیلات ابتدایی و متوسطه به انگلستان مهاجرت کرد و مدرک کارشناسی خود را در رشته‌ی روان‌شناسی از دانشگاه شرق لندن گرفت. او برای دکتری رشته‌ی روان‌درمان‌گری را برگزید و روان‌درمانی شناختی-رفتاری را به عنوان حوزه‌ی تخصصی خود برگزید. نازی اکبری حرفه‌ی مترجمی خود را با ترجمه‌ی مقالات علمی آغاز کرد و نخستین کتابش، «انسان موجودی یک‌روزه»، را در سال 1395 با اجازه‌ی کتبی از دکتر اروین یالوم ترجمه کرد، این کتاب همان سال توسط گروه انتشاراتی ققنوس منتشر شد و نسخه‌ی الکترونیکی و پی دی اف این کتاب در فیدیبو موجود و قابل دانلود است.

نازی اکبری در مقدمه‌ی خود بر کتاب آنگه که خود را یافتم می‌نویسد: « جدا از شرح حال زندگی نویسنده به قلم خود، در کتابی که در دست دارید، هنر یالوم در درهم بافتن داستان‌های به‌یاد ماندنی درمان‌جویان و روایات شخصی عشق و حسرت به خوبی نمایان است. یالوم از کتاب زندگی‌نامه‌اش هم اثری منحصر به فرد می‌سازد و به شکلی متفاوت زندگی‌نامه‌های معمول را با تکنیک‌های درمانی، فرآیند نویسندگی و زندگی خانوادگی خود همراه می‌کند.»

کتاب آنگه که خود را یافتم تازه‌ترین اثری است که نازی اکبری از اروین یالوم ترجمه کرده است. خرید و دانلود نسخه‌ی الکترونیکی کتاب آنگه که خود را یافتم اثر اروین یالوم با ترجمه‌ی نازی اکبری در فیدیبو امکان‌پذیر است.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم

در هشتاد و چهارسالگی دویدن و بازی تنیس از فعالیت‌هایی هستند ک به گذشته‌های دور تعلق دارند، اما من همچنان هر روز در نزدیکی خانه‌ام در مسیری مشخص دوچرخه‌سواری می‌کنم. مسیرم را با پدال زدن در پارکی مملو از دوست‌دارن پیاده‌روی، بازی فریزبی و کودکانی که از سازه‌های مدرن مخصوص بالا می‌روند ادامه می‌دهم. پس از آن از پل چوبی ناهمواری بر فراز جویبار ماتادِرو می‌گذرم و به تپه‌ی کوچکی می‌رسم که سراشیبی آن هر سال بیشتر می‌شود. بر فراز تپه که می‌رسم آرام می‌شوم، چرا که آن نقطه شروع شیبی بلند و ملایم است.

به برخورد هوای گرم ساحلی به صورتم عشق می‌ورزم. تنها در این زمان قادرم احساس دوستان بودایی خود را درک کنم که می‌گویند: «باید ذهن را خالی و رها کرد و در لذتِ حسِ ساده بودن غوطه‌ور شد.» اما عمر آرامش همیشه کوتاه است و امروز، بر فراز بال‌های تخیلات من، احساس شور و شوق خیالبافی، آماده‌ برای رفتن روی صحنه، رخ می‌نمایاند... خیالبافی‌اش که در طول عمر طولانی خود شاید صد‌ها بار در زهنم تصورش کرده‌ام. این افکار هفته‌ها در ذهن من خفته بود، اما ضجه و زاری مایکل به دلیل نداشتن راهنما و راه‌بلد یاد آن را دوباره در من زنده کرد.

مردی کراواتی، چمدان به دست، با کت و شلواری پیجازی، کلاه حصیری و پیراهن سفید وارد بقالی کوچک و درب و داغان پدرم می‌شود. من در صحنه حضور ندارم: به این می‌ماند که تمام صحنه را از فراز سقف مشاهده می‌کنم. بازدیدکننده را نمی‌شناسم اما می‌دانم شخصی با نفوذ است. شاید مدیر مدرسه‌ی ابتدایی‌ام باشد. هوا گرم است، روزهای گرم ژوئن در واشنگتن دی سی... دستمال خود را از جیب بیرون می‌آورد و قبل از توجه به پدرم پیشانی‌اش را از عرق پاک می‌کند. «مساوئل مهمی درباره‌ی پسرتان اروین هست که باید با شما مطرح کنم.» پدرم وحشت‌زده و مضطرب است، هیچ‌گاه با چنین صحنه‌ای روبه‌رو نشده. پدر و مادرم هیچ‌گاه با فرهنگ آمریکایی هماهنگ نشدند و تنها با خویشاوندان خود رفت و آمد می‌کردند، یهودیان دیگری که همگام با آنان از روسیه مهاجرات کرده بودند.

در حالی که مشتریان دیگری در بقالی منتظرند تا توجه پدرم را جلب کنند، او به وضوح واقف است که این مرد کسی نیست که در انتظار بماند. به مادرم تلفن می‌زند- ما در آپارتمانی کوچک بالای بقالی زندگی می‌کنیم- و بدون آن که مرد غریبه بشنود، به زبان مادری‌اش از او می‌خواهد که سریع خودش را به بقالی برساند. مرد کت و شلواری چیزهای بسیار درخور توجهی به پدرم می‌گوید: «معلمان مدرسه معتقدند که پسر شما، اروین، شاگرد فوق‌العاده‌ای است و این توانایی را دارد که برای جامعه بسیار مفید واقع شود. اما این تنها در صورتی میسر است که او از تحصیلات مناسب برخوردار شود.»