کتاب بهار زندگی در زمستان تهران نشر نی

امین

۱۳۹۷-۰۶-۳۱

1

کتاب بهتر از جلد اول شروع شد و امیدوار بودم کششی تا انتها داشته باشد، اما به مرور فهمیدم مواردی که در جلد اول باعث ناامیدی از کتاب شد و در جلد دوم هم کم کم به چشم می آید، چیزی خاص کتاب قبلی نبوده و در روش نگارش و روایت و طرزفکر نویسنده وجود دارد به زبان دیگر، از یک طرف نویسنده جزئیاتی بسیار زیاد و غیرمرتبط در جای جای کتاب بیان می کند که به ذهن خواننده می آید که مانند تکه های پازل هستند و در آینده با مشخص شدن ارتباطات، روایت کامل می شود اما این اتفاقی است که هیچوقت نمیفتد و نویسنده انگار فکر می کند آن جزئیات، جذابیت یا معنایی که برای خودش دارند را برای دیگران هم دارد یا اینکه ما از درون ذهن وی خبر داریم! اما نکته مهمتر، تلاش چندباره و تکراری همانند جلد اول از یک سو برای برجسته کردن تفاوتهای خودش با دیگران و از طرف دیگر سطحی و بی ارزش دانستن افکار دیگران است تا جاییکه هرجا حرف از مخالفت و تفاوت فکری خودش با دیگران میزند، میتوان حدس زد که در ادامه قرار است افکار سطحی دیگران را بخوانیم و با نویسنده همراه شویم. در مواردی به صراحت می گوید "هم کلاسی هایم به تدریج پی بردند که افکار متفاوتی در سر دارم. از این رو برخی از محافظه کار ترین آنها دوری را بر دوستی ترجیح دادند" یا "سخنان مهرداد برای جمع تکان دهنده و به نوعی هراس آور بود، اما من بدون آنکه تحت تاثیر قرار گیرم از او پرسیدم که توجه به این نوع کارها چه ضرورتی دارد؟" و در مواردی دیگران را خوار می پندارد مانند این طلبه که "به نظرم هنوز درسش را تا حد شرح امثله هم ادامه نداده بود ولی با اعتماد به نفسی بی نظیر هرچه به ذهنش میرسید بی دریغ بر زبان جاری میکند" غافل از اینکه این نقد فراموش کرده که خودش بدون داشتن تخصص و سواد لازم، اینگونه بی پروا دیگران را نقد می کند. در ادامه بجای متفاوت دانستن خود از عبارت "احساس تنهایی" استفاده می کند. مثلا "احساسی از فاصله و بیگانگی و به خود وانهادگی و تنهایی پیدا کردم. با خود اندیشیدم آیا من بیش از اندازه سخت گیرم یا دیگران بیش از حد سهل گیر و بی تفاوت؟ این احساس تنهایی را مدتی بعد در جمع کاملا متفاوتی هم تجربه کردم". که همان حرفها و متفاوت دانستن خود است در لباسی دیگر در کل، چنین مواجهه ها و تجربه هایی باعث شد تا از ادامه مطالعه منصرف شوم و قبل از رسیدن به نیمه کتاب، برخلاف عادت همیشگی ام از به اتمام رساندن کتاب و اتلاف وقت دست بردارم

کامنت نوشتن و نظر دادن بی مورد و نقدهای بی اساس نوشتن بر یک اثر پدید خوبی نیست که متأسفانه باب شده . مشاهده میشود که بر یک اثر نقد ترجمه می خورد . حال آن که ترجمه مشکل ندارد و خواننده زمینه و آمادگی خواندن اثر را ندارد و یا خواندن آن اثر ملزم به خواندن پیش زمینه های دیگر است ، مکرر مشاهده می شود که پای ترجمه آثار فلسفی ، که مترجم آن با پنجاه سال تحقیق و تدریس و ترجمه سر و کار داشته ، و دارای نظریه علمی در سطح جهانی می باشد ، نظری طبع میشود که شگفتی ساز است ، نقد های مستعجل و بی ارزش . کتابی که ده سال ترجمه آن طول کشیده ، به طرفة العین نقد ضعف ترجمه می خورد . اشکالی ندارد اساتید لطف بفرمایند ترجمه بهتر ارائه و ما هم حمایت می کنیم . کتاب خاطرات که قابل نقد نیست ، وقایعی از زندگی یک شخص توسط خودش ارائه شده . مگر خاطرات شما را نوشته که کم و کسر دارد ؟ و یا رمان می خوانید که جذابیت دارد یا ندارد ؟ زندگی یک آدم مثل بقیه ... ادعایی نکرده !

‌این کتاب از این جهت که برخی از اتفاقات و حوادث زمان خود را روایت کرده است خوب و قابل قبول بود اما از نظر داستان نویسی ایرادات بسیاری داشت.. روایت داستان کاملا گزارشی و خبری است، بدون شناخت خاصی از زید آبادی با خوندن ۲۰ صفحه از کتاب می توان متوجه شد که نویسنده کتاب حتما خبرنگار است .. مهمترین خصوصیتی که زندگی نامه باید داشته باشد بیان خصوصیات و تفکرات شخصی فرد است که از دید همه پنهان بوده و فقط خودش می داند و خدای خودش.. اما در این کتاب حتی یک پاراگراف درمورد تفکرات خصوصی نویسنده حرفی زده نشده و فقط وقایعی که در طول روز، ماه یا سال برای نویسنده اتفاق افتاده، گزارش واحر روایت شده است. مشکل بعدی نوشتن تمامی اسامی است که نویسنده در زندگی خود با آنها برخورد داشته، انگار فضایی برای به رخ کشیدن حافظه پیدا کرده که این کار خودش باعث سردرگمی خواننده شده.. و در آخر باید بگم داستان به بدترین شکل پایان نویسی شده.. انگار بقیه مطلب اشتباهی چاپ نشده باشد.. در هر حال بهتر بود اقای زید آبادی قبل از انتشار این کتاب کمی دوره داستان نویسی ادبی می گذراندند و بعد دست به قلم برای نوشتن زندگی نامه اش می شدند

شلخته و نامنسجم. یکی از بی‌کیفیت‌ترین و خسته‌کننده‌ترین زندگینامه‌های خودنوشت که خونده‌م. انگار زیدآبادی نشسته و هرچی از جوونی‌ش توی دهه شصت یادش اومده رو نوشته بی‌توجه به این که این همه جزییات نیم‌جویده و (تاکید می‌کنم) نامنسجم ممکنه برای خواننده ملال آور باشه. انگار یه احساس دینی هم داشته به هم‌محلی‌ها و همکلاسی‌ها و هم‌خوابگاهی‌ها و بقال و چقال و پاسبون و بزاز که اسم تک‌تک شون رو توی خاطراتش بیاره.

تو قسمت معرفی کتاب باید درمورد موضوع کتاب، نویسنده، و... توضیح داد نه اینکه بخشی از کتابو بذارید، چون تو نمونه میشه قسمتی از کتابو خوند

رامتین

۱۴۰۰-۱۰-۲۱

1

کتاب بی سر و ته و پراکنده و تیکه پاره . آنقدر اسامی مختلف شما در کتاب میبینید که فکر میکنید هر کدام قرار است نقشی پررنگ داشته باشن ، ولی ۹۵ درصد همان یک بار است . به هیچ چیز پرداحته نشده و نویسنده مانند کسی که به عمد و بی وقفه از هر دری پرکنده سخن میگوید نوشته است. هیچ کششی وجود ندارد و کتاب با ریتم پایین و نا منظم بدون این که شما رو درگیر موضوع خاصی بکنه پیش میره .

روایت‌های جذابی بودن، اما انسجام کافی نداشتن و به‌ویژه جاهایی که سانسور شده بود، متن رو مبهم می‌کرد. شاید نویسنده خواسته حرف‌هایی رو یواشکی بزنه، طوری که به کسی برنخوره. غلط‌های تایپی هم به‌وفور به چشم می‌خورن! انگار ناشر می‌خواسته کتاب رو عجله‌ای چاپ کنه. از نشر نی بعید بود. منتظرِ ادامه کتاب در جلدهای بعد می‌مانیم.

این از جلد اولش هم کسالت بارتر بود. خیلی خیلی طول کشید تا بتونم تمومش کنم. تعداد اسامی دوستان و آشنایان نویسنده بیش از حد بود. طوری که این حس رو به خواننده القا می کرد که نویسنده برای ادای دین یا مورد تفقد قرار دادن فلان آشنا ، از او در کتابش نام برده. فقط معدود گریزهای نویسنده به تاریخ معاصر خاطراتش جالب بود.

بسیار روال خسته‌کننده‌ای داره با اینکه خوب همه چیز را توضیح میده ولی نمیشه نه اسمش رو بیوگرافی گذاشته چون خیلی از مسائل را کامل توضیح نمیده شاید بنا بر مصلحت، و نه میشه کتاب داستانی گفتش چون سطحی و حوصله سربر هستش . منتظر قسمت سوم هستم تا شاید ماجراهای زندان رفتن به فهم این دوره تاریخی کمک کنه

به خوبی جلد اول خاطرات نبود، ولی خوب بود. شخصیت ها مثل سپیده کاشانی و حاج بخشی و ... رو نمی شناختم که این کتاب باعث آشنایی با آنها شد. خیلی راجع به فضای اون سالها صحبت نمیشه، دستش درد نکنه. میریم برای جلد سوم