کتاب دیوید بویی نشر انتشارات شوند

صدای آواز بویی در ما طنینی ایجاد می‌کند. طنینی جسمانی. اما طنین دعوتی است به تنافر، به ناهنجاری. تن پر طنین در یک مکان ـ همچون لیوان‌ها روی میز ـ تنی دیگر را به حرکت در می‌آورد و ناگهان کف از لیوان‌های شکسته پوشیده می‌شود. موسیقی طنین‌افکن می‌شود و از ما می‌خواهد تا از جهان منفک شویم، تا یک اجتماع متفرق را تجربه کنیم، اجتماعی در تقابل با حس مشترک. ما به واسطه و به دلیل دروغین بودن، حقیقتی را احساس می‌کنیم که ما را به فراسوی خودمان می‌برد، به سوی تخیل شیوه‌های دیگری برای بود..»