کتاب ملت هایی بدون ملی گرایی نشر انتشارات شوند

مفهوم «بیگانگی» چیزی است که این مقالات را به هم پیوند می‌دهد. این مفهوم طی ربع قرن گذشته، از زمانی که کریستوا زادگاه‌اش بلغارستان را به‌قصد پاریس ترک می‌کند، با وی همراه بوده است. تصور می‌کنم حتی آن‌جا نیز حسی از تفاوت، اگر هم نه بیگانگی، بر ذهن و جان او سنگینی می‌کرده است. تعلیم و تربیت او تااندازه‌ای نامعمول بود و پیش از آن‌که سازمان‌های نوپای کمونیستی دست به کار شوند، او همچون راهبه‌های فرانسوی شروع به قالب‌ریزی ذهن خود کرد. پدرش استویان کریستف، روشنفکر و محققی بلندمرتبه بود که هرگز به گروه‌ها و کادری‌های حزب نپیوست (او در سال ۱۹۸۹ درگذشت). وقتی ژولیا کریستوا به پاریس آمد، در رشته‌ی ادبیات فرانسه بورس دکتری داشت و موضوع پژوهش‌اش برای رساله‌ی دکتری دانشگاه، ظهور ژانر (یا آن‌گونه که خود ترجیح می‌دهد، متنی) دیگرگونه از میان کلاف ژانرهای ازپیش‌موجود (یا رشته متن‌های) دیگر بود. به نظرم اگر به گذشته بنگریم درمی‌یابیم که میان شیوه‌های متولد شدن ملت‌های جدید شباهتی وجود دارد، تولدی حاصل از آمیزش افراد و گروه‌هایی که پس‌زمینه‌های فرهنگی، دینی و سیاسی متفاوتی دارند. بدین‌قرار، گال‌ها، رومیان، ویزیگوت‌ها، فرانک‌ها، باسک‌ها، نورمان‌ها و نژادهای دیگر در ملتی که درنهایت فرانسه می‌نامیم ادغام شده‌اند؛ آنگلوساکسون‌ها، هلندی‌ها، اسپانیایی‌ها، ایرلندی‌ها، ژرمن‌ها، افریقایی‌ها، اسکاتلندی‌ها، سوئدی‌ها، روس‌ها، چینی‌ها، ژاپنی‌ها و دیگر آسیایی‌ها همچنان برای تأسیس «ملتی» امریکایی مبارزه می‌کنند و در عین حال، سرخپوستان امریکایی که روزگاری کم مانده بود منقرض شوند، اکنون تاحدی به رسمیت شناخته شده‌اند. علائق کریستوا به‌سرعت به سمت زبان‌شناسی و نشانه‌شناسی تغییر کرد و در نتیجه‌ی آن اثر سرنوشت‌ساز خود، انقلاب در زبان شاعرانه را (۱۹۷۴، که بخشی از آن در سال ۱۹۸۴ از سوی انتشارات دانشگاه کلمبیا با همان عنوان به انگلیسی ترجمه شد) به رشته‌ی تحریر درآورد که می‌توان آن را پژوهشی درباب «بیگانگی» زبان شاعرانه‌ی فرانسه در قرن بیستم دانست؛ در این میان، به بحث ورود کودک به [ساحت] زبان علاقه‌مند شد - این‌که چگونه این بیگانه‌ی تمام‌عیار جذب ساحت زبانی پیرامون خود می‌شود (یا در ورود به آن غائله را می‌بازد). اکنون، ورود به روان‌کاوی اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسید؛ کودک هر چقدر هم که جذب ساحت زبان شود این بیگانگی در سایه‌ی خودآگاه فرد بزرگسال، همچنان فعال باقی می‌ماند و درواقع غریبه و بیگانه‌ی درون است.