کتاب دیوید بویی سایمون کریچلی نشر انتشارات شوند

صدای آواز بویی در ما طنینی ایجاد می‌کند. طنینی جسمانی. اما طنین دعوتی است به تنافر، به ناهنجاری. تن پر طنین در یک مکان ـ همچون لیوان‌ها روی میز ـ تنی دیگر را به حرکت در می‌آورد و ناگهان کف از لیوان‌های شکسته پوشیده می‌شود. موسیقی طنین‌افکن می‌شود و از ما می‌خواهد تا از جهان منفک شویم، تا یک اجتماع متفرق را تجربه کنیم، اجتماعی در تقابل با حس مشترک. ما به واسطه و به دلیل دروغین بودن، حقیقتی را احساس می‌کنیم که ما را به فراسوی خودمان می‌برد، به سوی تخیل شیوه‌های دیگری برای بود..»